Γι'αυτό το βγάλατε Αριστοτέλειο;

Soundtrack διαβάσματος: BBC Athens 2004 Olympic Theme
Soundtrack ημέρας: K's Choice - Everything for Free
Σχέδιο απόδρασης: Κανένα. Ένα κερί στον Άγιο Διονύσιο...

Η αλήθεια είναι πως από την αρχή δεν το πολυπίστευα ότι θα έβγαινε κάτι από την ιστορία των Πανελλαδικών. Πάντα είχα στο μυαλό μου ένα μάθημα και ξέχναγα κάθε ελπίδα για εισαγωγή σε κάποια σχολή. Και αυτό ήταν τα Αρχαία.

Χωρίς βιβλίο, με ένα φροντιστηριακό φυλλάδιο για τον Αριστοτέλη και διάφορα PDFs, πέρασα ένα βράδυ διαβάζοντας δύο χρόνια ύλης Αρχαίων. Δύσκολη εργασία, αλλά τα βασικά τα έπιασα. Έδωσα ιδιαίτερη έμφαση στην ενότητα 20 του Αριστοτέλη. Γιατί έτσι μου έιπαν να κάνω. Και έτσι έκανα.

Παίρνω τον φραπέ από την καντίνα και ανεβαίνω στο σχολείο. Όλα ίδια, βιβλία παντού, αγχωμένες φάτσες, προβλέψεις για τα θέματα... Μόνο ο συνονόματος έδειχνε χαλαρός, έχοντας πάρει απόφαση πλέον ότι το αίμα του δεν κάνει για σπουδές. Θα το μετανιώσει, είμαι σίγουρος.

Δίνω άλλη μια συνέντευξη τύπου. Τα παιδιά ρωτάνε σήμερα για το τμήμα μου στο πανεπιστήμιο, για τις αναβολές, για transfers στην Αμερική, για τα SAT, για το UCAS... Εγώ εκεί να λύνω απορίες, να τους δίνω εναλλακτικές εξόδους από τη μιζέρια των πανελλαδικών με στόχο να τους ξεαγχώσω και να γράψουν καλύτερα. Isn't it ironic, don't you think?

Σήμερα το σόου αργεί να ξεκινήσει. Η αρχική υποψία είναι ότι τα θέματα έχουν τυπωθεί στα Κινέζικα και το κατάλαβαν αφού τα έστειλαν. Η επόμενη υποψία είναι ότι ξεκίνησε ο πόλεμος με την Τουρκία. Τελικά βγαίνει έξω ο λυκειάρχης και μας λέει "κάποια παιδιά δεν μπορούν να πάνε στο σχολείο τους στη Θεσσαλονίκη και τους περιμένουμε να πάνε."

Ξαφνικά τα παιδιά ανακαλύπτουν τι είναι οι Πανελλαδικές. Τόσο καιρό δεν είχαν πάρει γραμμή ότι όλοι πρέπει να πάρουν τα θέματα ταυτόχρονα. Τους φάνηκε περίεργο. Και φυσικά, η ατάκα "στα τέτοια μας, ας γράψουν μετά αυτοί" κυριάρχησε. Κι ας ήταν τα 12 παιδιά μέσα στο τρακαρισμένο ΚΤΕΛ. Μην τυχόν και χάσουν το frappuccino τα παιδάκια μας.

Πάω και βρίσκω τον επιτηρητή Donnie Brasco από το προηγούμενο μάθημα. Τον ρωτάω μήπως ξέρει τίποτα παραπάνω για το τι έχει συμβεί και το τι θα συμβεί. Αντ'αυτού, σε μια άνευ προηγουμένου επίδειξη Λιακοπούλειας τεχνικής, αναλύει το πως οι Αμερικάνοι μας έχουν επιβάλει ένα καθεστώς ρέκλας και γι'αυτό οι Έλληνες είναι του φραπέ και της κατάληψης και όχι των σπουδών, ενώ αυτοί προοδεύουν με τα δικά μας μυαλά. Δεν τη θέλουν την Ελλάδα μεγάλη.

Αν έχει δίκιο, δεν πρέπει να προσπάθησαν και πολύ οι Αμερικάνοι για να τα καταφέρουν...

Μετά από αρκετή καθυστέρηση μπαίνουμε και περιμένουμε τα θέματα. Και έρχονται. Και είναι ο Αριστοτέλης και η 20η του ενότητα. Δυστυχώς δεν έπαιξα και ένα πάμε στοίχημα μετά με τη ρέντα που είχα. Πραγματικά, πρέπει να ήταν η μόνη ενότητα που την είχα διαβάσει κανονικά σε ένα βιβλίο με Πλάτωνες, Πρωταγόρες, Πολιτείες και δεν συμμαζεύεται.

Αφού έγραψα επί ένα τρίωρο κάθε μπούρδα σχετική με το τι θα έπρεπε να παρέχει η παιδεία, επέστρεψα στην ελληνική πραγματικότητα που δεν παρέχει τίποτα από όλα αυτά, έδωσα την κόλλα μου και έφυγα.

Λατινικά και τέλος, κυρίες και κύριοι...