Κρατώντας τον πρώτο μου μισθό στα χέρια και βυθισμένος στις σκέψεις μου, βγήκα στους δρόμους του City και τράβηξα σιγά σιγά για την χιλιοτραγουδισμένη London Bridge (αυτή που πέφτει). Τόσο κοστολογείται, λέω, η χαμένη μου ανεμελιά; Τα 18 χρόνια που πέρασα στα θρανία; Η αγωνία του πατέρα και η ευχή της μάνας;Καλή φάση!
ΟΚ, μου πήρε το ένα πέμπτο ο Gordon Brown. Αλλά κι αυτό χαλάλι του: το εθνικό σύστημα υγείας της Αλβιώνας, καίτοι χρεωμένο μέχρι το λαιμό, ακριβώς όπως και το δικό μας, 'ξηγήθηκε σπαθί όποτε το χρειάστηκα (με είχε πατήσει βέβαια ένα από τα ασθενοφόρα του οπότε μπορεί να ήταν κι αυτό). Κάποιος πρέπει να τα σκάσει για να πάρει το
κατιτίς της και η εξαίρετη Dr. Probst. Δέκα κιλά παρακεταμόλη με τάισε η γυναίκα. Μερικά θα πάνε επίσης για πυρηνικούς αντιδραστήρες, ίσως σε μια απέλπιδα προσπάθεια να φυτρώσουν εύγευστα λαχανικά στην Αγγλία. Bonus, εν καιρώ, οι αγρότες με τρία ζευγάρια χέρια έκαστος, για να τα καλλιεργούν.Τον πρώτο μισθό ακολούθησε (παράτυπα) και ο Αριθμός Εθνικής Ασφάλισης (NI), ο οποίος με μεταμόρφωσε από dodgy ανατολικοευρωπαίο (-το επώνυμό σας; -S... C... H... -από πού είστε;) σε ευηπόληπτο κοσμπολίτη χωρίς καν να χρειαστεί να αλλάξω κάλτσες.
Το City, όπου και δουλεύω, είναι το κέντρο του χρηματοοικονομικού σύμπαντος, και ίσως η μόνη περιοχή του κόσμου με περισσότερους ράφτες παρά σκουπιδοτενεκέδες. Ο λόγος είναι ότι είναι πιο εύκολο να στριμώξεις μια βόμβα μέσα σε ένα σκουπιδοτενεκέ παρά μέσα σε ένα ράφτη.
Η εστία μου, από την άλλη, είναι μισή ώρα ποδαράτο πιο πέρα, στο γραφικό Borough, όπου τα λεωφορεία συχνά διακοσμούνται από αφίσες: “ΦΟΝΟΣ! Μήπως μπορείτε να αναγνωρίσετε κάποιον από αυτούς τους άνδρες;” Τα δύο ενώνει το λεωφορείο 21, από Lewisham για Moorgate, του οποίου οι επιβάτες, σαν τον Michael Jackson, γίνονται πιο λευκοί όσο πιο ψηλά πάνε.
Λένε -ορισμένοι ρατσιστές!- για τους μαύρους ότι έχουν μια ανεξήγητη αγάπη για το τηγανητό κοτόπουλο. Η σπεσιαλιτέ των νότιων πολιτειών έχει κάποια σχέση με το όλο ζήτημα, αλλά υπάρχει και η αμείλικτη στατιστική πραγματικότητα: κάθε υποβαθμισμένη περιοχή του Λονδίνου έχει τουλάχιστον 5 κοτοπουλάδικα. Το Borough έχει περισσότερα.
Στις γειτονειές αυτές αναζητάς το σήμα των McDonalds ως εγγύηση ποιότητας. Τα brands βέβαια, όπως και το ISO και οι παντώς είδους διαπιστεύσεις, δεν εγγυόνται καλή ποιότητα αλλά σταθερή και ελεγχόμενη ποιότητα. Δεν σημαίνουν ότι δεν θα φας σκατά, αλλά ότι η επιχείρηση
- ξέρει ότι τρως σκατά,
- ξέρει ακριβώς πόσο σκατά είναι αυτό που τρως και είναι ακριβώς όσο ήθελε.
- φροντίζει να τρως πάντα τα ίδια ακριβώς σκατά.
Γιατί όπως ξέρουμε οι Financάδες, οι άνθρωποι απεχθάνονται το απρόβλεπτο. Το επιβλαβές, άμα τους δώσεις επαρκή κίνητρα, το κάνουν μια χαψιά. Ποιος ξέρει, μπορεί έτσι να την έπαθε και ο Jacko... δεν έλεγε πάντα ότι έχει μια σπάνια αρρώστια; Πού να δείτε τα κοτόπουλα του Morley's τι έχουν.
Και μιας και μιλάμε για τη show biz: επιτέλους έχω μια σταθερή broadband σύνδεση και απολαμβάνω τη μουσική που έταζα στον εαυτό μου τόσους μήνες -μέσω Launch. Μετά τις πρώτες μέρες, έχω μια σκέψη. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ο κόσμος τρελλάθηκε τόσο άσχημα πέρισυ με τη Norah Jones. Έχω την έντονη υποψία ότι, όπως οι Πυξ Λαξ, έχει βασικά γράψει ένα τραγούδι και το ξαναβγάζει σε εκατό διαφορετικές εκδοχές στον ίδιο δίσκο. Την είχα όμως βαρεθεί θανάσιμα και από το πρώτο άκουσμα. Δεν νοσταλγώ ίσως αρκετά το 1930 και τις άλλες ανέμελες εποχές όταν ο κόσμος έπινε γκαζόζες σε drive-in κινηματογράφους που δεν έπαιζαν τσόντες. “Don't know why I didn't come” λέει το τραγούδι... εγώ ξέρω κοπέλα μου. Αντιθέτως, π.χ., γιατί δεν ακούω τίποτε πια για τη Michelle Branch; Είναι τόσο έξυπνοι οι απανταχού Γεωργαντάδες και μόνο ο Santana είναι μαλάκας δηλαδή;
Ο ειδικός σε αυτά τα θέματα είναι ο κ.κ. Rober Hacking, ο Funding Manager μας. Εκτός από το να εμφανίζειται κατά τακτά χρονικά διαστήματα για να με ενημερώσει ότι ξέμειναν κάτι σάντουιτς από το τελευταίο meeting και καλά θα κάνουμε να τα σκοτώσουμε, περνά όλη του τη μέρα μιλώντας στο MSN και παίζοντας Celebdaq. Το Celebdaq δεν θα εξηγήσω εδώ τι είναι, αλλά μπορείτε να γκιώσετε κατ' ιδίαν στην ομώνυμη ιστοσελίδα. Για όσους πορωθούν, εγώ μόλις αγόρασα λίγο Pete Doherty (γιατί θα πεθάνει από την ηρωίνη σύντομα, οπότε το press coverage του θα πάει στο θεό), λίγη Uma Thurman (γιατί ετοιμάζει μια απίστευτα μούφα κωμωδία), αλλά και λίγο Daniel Craig και Pierce Brosnan (εν όψει του νέου James Bond: Casino Royale).
Και μια τελευταία είδηση. Για όσους έχουν μείνει με την απορία από την τελευταία ανταπόκριση, είδα τον Diego στην αποφοίτηση και είναι καλά. Δεν περίμενα να έρθει, αλλά πολλά δεν περίμενα φέτος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου