Παρθενίου Ροδοβυζίων ανήμερα

Ουφ, καιρό είχα να το κάνω αυτό. Street Cafe στοάς Κοραή, φραπές με 1,60 ευρώ, εκατοντάδες περαστικοί, εγώ και τρεις άδειες καρέκλες. Η καλύτερη παρέα σε μια ακόμα δοκιμή των φυσικών μου αντοχών μετά από το ναυάγιο στις προσπάθειες να παραδοθώ στον υπαστυνόμο Μορφέα...

Όλα τα blogs ξεκινήσανε από το χαρτί και το στυλό. Ναι, θα ήθελα να είχα το laptop εδώ και να με βοηθήσει λίγο - το τελυταίο πράγμα που έγραψα εθελοντικά με το χέρι ήταν τα travelogues από την περσινή απόβαση στην Πόλη. Όμως ο καλός μου φίλος ο Πέτρος τα κατάφερε (πάλι) και έτσι εκείνο το πρωτόγονο blog κρύβεται στο ντουλάπι ενός λεωφορείου ΚΤΕΛ. Του Νομού Καρδίτσας.

Απαραίτητη συντροφιά οι δωρεάν φυλλάδες. Ως συνήθως ανακαλύπτεις ότι η Ελλάδα κάνει θαύματα όταν τη βλέπουν οι ξένοι - αλλά μόνο τότε. Πώς δεν καταφέραμε να διοργανώσουμε τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος δύο χρόνια μετά την καλύτερη Ολυμπιάδα; (Οι αρχαίες δεν είχαι γυναίκες, αποκλείεται το ανδρικό γυμνό να έβγαινε καλύτερο από την Ολυμπιάδα του 2004.) Έτσι και τώρα, τα ίδια πλοία που από Πειραιά μέχρι Πάρο δεν μπορούν να κάνουν μισό σωστό δρομολόγιο έχουν πάρει χιλιάδες αθώους της Βηρυττού και τους πάνε στη Λάρνακα - και με τους σεισμοπαθείς στα κοντείνερ, στείλαμε 22 τόνους βοήθεια. Μπράβο μας όμως, εκτός από το "get Hezbollah to stop doing this shit" υπήρξε αντίστοιχη δήλωση Καραμανλή για το Ισραήλ. Ε, ελάτε ρε παιδιά, αυτό εννοούσε ο άνθρωπος...

Στη Βηρυττό βόμβες και εδώ καφές και τσιγάρα. Συμβαίνουν αυτά στον κόσμο. Πάλι καλά που ο Χριστός δεν γεννήθηκε στην Κόρινθο. Θά'χαμε άσχημα ξεμπερδέματα...

Στο ενδιάμεσο, τις τελευταίες μέρες έχω ακούσει τα 2 καλύτερα σχόλια που έχω νιώσει πρόσφατα. Το πρώτο, σε σχόλιο φωτογραφίας μου σε ένα από τα δεκάδες "βρείτε τους φίλους σας και 300 γκόμενες" sites που με απεικονίζει σε στάση πτώματος σε βαγόνι τρένου με ένα καγκουρώ από πίσω μου για να προσδώσει σουρρεαλισμό: "είσαι σαν τη Μόνα Λίζα ένα πράγμα."

Το δεύτερο, για το post της ημέρας που ενίσχυσα τον Παπαστράτο ως συνήθως και τα περίπτερα στο Σισμανόγλειο για πρώτη φορά: "γαμάτο, από ποιο βιβλίο είναι παρμένο;"

Μπα. Ατάλαντος είμαι. Για να υποστηρίξω τη θέση μου έβγαλα τη Lifo από την τσάντα. Κεντρικό της άρθρο: μέρη για υπαίθριο σεξ. Διάβασα το άρθρο: από την ταράτσα της Κάνιγγος (ποιά;) μέχρι τα παγκάκια του Πάρκου Ελευθερίας και από τις αποχετεύσεις του Γκαζίου μέχρι τις κεραίες στον Υμηττό η Αθήνα κάνει σεξ. Και εγώ που νόμιζα ότι είμαι προοδευτικός. Ούτε στο μπαλκόνι μου δεν έχω βγει γυμνός. Φτου μου.

Επειδή βέβαια όλα αυτά τα μέρη αύριο το βράδυ θα γεμίσουν από κάφρους και ανώμαλος, έκαστος με την ίδια ιδιοτελή ατζέντα της χαλάστρας, το ονειροδρόμιο προσεχώς θα ασχοληθεί σοβαρά με την προώθηση του πατροπαράδοτου έρωτα. Μην ακούσω για τουαλέτες και ΧΧΧ ξενοδοχεία (στη Σάμο τα λέμε γαμηστρώνες) εκτός αν θέλετε - όπως είπε και ένας φίλος - στην έξοδο να παραλάβετε το βραβείο πορνογραφικής ταινίας με αμοντάριστα πλάνα.

Δεν έχετε σπίτι; Όλοι έχουμε. Α, έχετε γονείς και αδέρφια; Δώστε τους τα 50 ευρώ του ξενοδοχείου να φάνε στην Pizza Hut. Και λιώστε το σπίτι όσο λείπουν. Ή βάλτε πόρτα στο δωμάτιό σας. Ή κλειδαριά. Ή και τα δύο. Ή βρείτε δικό σας σπίτι. Ή πηγαίνετε στην ταράτσα, όπου "η Ακρόπολη φωτίζει ιδανικά το γυμνό κορμί." Lifo, μπορούμε να έχουμε αποδείξεις σε DVD;

Μπα, μάλλον όχι. Και ο πόλεμος συνεχίζεται. Το αυστραλέζικο ναυτικό αντικρούει επιθέσεις από πλανόδιους μουσικούς (2), μια κυρία με ένα μασαζοκάτι που πουλάνε στνη ομόνια μου προσέφερε μασάζ (όχι, δεν θέλω) και από μια τσιγγάνα. Ή κάτι τέτοιο. Πάρε χαρτομάντηλα! Όχι, είμαι ο Χαϊλάντερ, δεν κάνω αψού. Έλα δώσε μου λεφτά. Δεν έχω (ψεύτης - παραδόξως). Δώσε μου 50 λεπτά να διώξω τη μαυρίλα από πάνω σου. Anti-solarium. Όχι, ήδη είμαι πιο λευκός και από τον γλυκό φραπέ με γάλα. Πολύ γάλα. Έχεις κατάρα μεγάλη μου λέει. Ρε άι σιχτήρ, που ταξιδεύω κι'όλας βραδιάτικα. Ένα όνομα σε ζηλεύει, λέει σε μια απέλπιδα προσπάθεια. Πφφ... απέτυχα. Μόνο ένα; Θέλω να με ζηλεύει όλο το σύμπαν. Ουστ.

Ένα παιδάκι τώρα χοροπηδάει δίπλα μου. Αυτό ήθελε ένα χαμόγελο. Το πήρε και έφυγε. Κάθαρμα. Με εκμεταλλεύτηκες. Δεν θα έρθεις μια μέρα να ζητήσεις δουλειά; Θα δείς. Σκουλήκι.

Ο αγέρας που φυσά μέσα στις πόλης τα στενά. Τελικά όμως δεν την ξέρουμε καθόλου την φουκαριάρα. Την πόλη ντε. "Μα όχι διαβάζω Athens Voice". Χμμ, πείτε μου 3 εστιατόρια στο Μεταξουργείο, μέρη που έχουν ελληνικό καφέ κάτω από υπέργηρους πλάτανους, παραλίες με υπέροχα νερά στην Αττική που δεν χρεώνουν την πρόσβαση σε αυτές και τουλάχιστον ένα αξιοθέατο σε κάθε έξοδο της Αττικής Οδού. Καλά, μπορείτε να εξαιρέσετε την Πλακεντία.

Μιλώντας για τέχνη (όχι;) και γράμματα, αν η Σώτη Τριανταφύλλου (που τη μίσησα όταν δήλωσε μέσες άκρες ότι η μπάλα είναι για τους αγράμματους) είναι από τους τοπ συγγραφείς και σχολιαστές της επικαιρότητας, βράσ'τα. Εδώ η Παυλίνα Νάσιουτζικ και οι μαμάδες των Β.Π. της μπήκαν στα top 10 των "ευπώλητων". Με νούμερο 1 ένα περιοδικό (α, sorry, βιβλίο) για διακοπές στην Ελλάδα (σαν το Playboy, βλέπεις ότι δεν μπορείς να έχεις.)

Ψήνομαι να γράψω και εγώ ένα βιβλίο. Να δω που θα φτάσει. Αν το πάρουν 350 από εσάς, θα γίνω #1. Σαν την Παπαρίζου και τον Ολυμπιακό (ναι, κοτζάμ Ελευθερουδάκης, το τωρινό του best seller πούλησε 295 κόπιες.) Τόση αγάπη για το βιβλίο πια; Ο Λιακόπουλος πόσα να πουλάει; Έχω ακούσει ουάλαμπι να μιλάει Ελληνικά με κάτι κοάλα! Αλήθεια! Δεν!

12:35 η ώρα. Θα αφήσω και 4η άδεια καρέκλα. Θα τα πούμε από το Παρίσι. Και το blogging τελικά έχει πλάκα: αν δεν το είχαν ανακαλύψει οι Αμερικάνοι (να και ένα καλό που έκαναν,) το ψώνιο, το ταλέντο - whatever, τα γραπτά θα έμεναν κλειδωμένα. ΑΝ υπήρχαν καν.

Τώρα υπάρχουν εκεί έξω. Keep it up. I will.
22/VII/2004(+2)