Εθνική υπερηφάνεια. Παράλογο;

Καθόλου. Όταν ξύπνησα για τα καλά και το σκορ ήταν γύρω στο 48-45, έλεγα, ΟΚ, κοντά είμαστε. Μετά κατάλαβα ότι το 48 ήταν η Ελλάδα. Και όταν τελικά έληξε το ματς με τις Ηνωμένες Πολιτείες και το σκορ ήταν στο 101-95, το χαμόγελο ήταν μόνιμο και πλατύ. Δεν υπήρξε τίποτα που να με στεναχώρησε όλη μέρα - εκτός από τη θέα ενός νεκρού χρυσόψαρου που οι "ιδιοκτήτες" του το παράτησαν όλο το καλοκαίρι κλεισμένο σε ένα γραφείο.

Όμως πίσω στον αγώνα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχουν μόνο το μπάσκετ στον χάρτη των ομαδικών αθλημάτων στα οποία μπορούν να διακριθούν σε διεθνές επίπεδο. Μέχρι και το World Series τους σαν όνομα αποδεικνύει ότι κανένας άλλος δεν ασχολείται με τα παραδοσιακά τους αθλήματα. Μόνο το μπάσκετ έχουν. Και μέχρι την Ολυμπιάδα της Ατλάντα πήγαιναν καλά. Dream Team και κατοστάρες σε όλους. Για να γουστάρουνε.

Φέτος λοιπόν ξαναέφτιαξαν ομάδα. Πολύ ωραίο μπάσκετ, κατοστάρες, άνετες νίκες. Μέχρι που ήρθε εκείνη η μικρή, ταπεινή χώρα για να τους ρίξει μια κατοστάρα. Για να γουστάρουμε.

Ευρωπαϊκό στο ποδόσφαιρο του 2004. Μπάσκετ το 2005. Τραγούδι το 2005 (lol.) Τώρα στον τελικό του Μουντομπάσκετ. Και μην ξεχνάμε και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Όλες αυτές οι αθλητικές (και οργανωτικές, στην τελευταία περίπτωση) επιτυχίες μας έχουν δώσει την πολυπόθητη υπερηφάνεια που ψάχνουμε ως έθνος.

Οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά... σε χίλιους τομείς υστερούμε. Από πολλούς. Χθες το βράδυ έβλεπα σε κάποιο 'σοβαρό' δελτίο ειδήσεων το πόσο πίσω είναι ο μέσος μισθός μας από τις χώρες της Ε.Ε. και άλλα τέτοια χαρμόσυνα.

Σήμερα όμως είμασταν καλύτεροι. Και σήμερα το BBC είπε Greece ousts USA.

Αυτό μας γεμίζει περηφάνεια. Παιδιά, σας ευχαριστούμε που αποδεικνύετε ότι όταν ο Έλληνας θέλει, μπορεί.