Ξεπλένοντας το αίμα του Jay

Ήταν Δεκέμβριος του 1996. Μια ομάδα παιδιών τρέχει στις σκάλες του έρημου κτιρίου. Απ'έξω, αστυνομικοί οπλισμένοι σαν αστακοί, ένας εισαγγελέας και ένας χοντρός τύπος. Τρέχω πρώτος και περνάω την πόρτα της βιβλιοθήκης. Η εντολή σαφής: έπρεπε να βουτήξουμε ότι προλάβουμε πριν μπει λουκέτο το πρωί στο μικρό μας σχολείο. Το πλιάτσικο μου απέδωσε ένα βιβλίο αγγλικών, δύο λεξικά και ένα μικρό πράσινο βιβλίο που δεν διάβασα ποτέ.

Ιούλιος του 2006. Φτιάχνω τις βαλίτσες μου για Παρίσι. Έχω τη συνήθεια να παίρνω μαζί γύρω στα 5 κιλά σε βιβλία κάθε φορά, τα οποία δεν πρόκειται βεβαίως ποτέ να διαβάσω. Μόνο μια φορά διάβασα βιβλίο που είχα μαζί μου: στην πενθήμερη. Ένα από τα βιβλία που πρόσεξα στη βιβλιοθήκη ήταν το Great Gatsby. Γνωστός τίτλος, γνωστό και το Fitzgerald που είδα στη ράχη και ήμουν σίγουρος ότι δεν το θυμόμουν μόνο ως το μεσαίο όνομα του JFK, το έβαλα στη τσάντα.

Ένα βράδυ λοιπόν μετά από μια ωραία συνάντηση στην στέγη του κτιρίου, πίνοντας τα τσιγάρα μας με θέα τον Πύργο του Άιφελ, ένας απίθανος αλκοολικός και ελαφρώς ψυχασθενής τύπος με το όνομα Jake άρχισε να μου μιλάει για το μικρό πράσινο βιβλίο. Έπεσα τόσο πολύ στα μάτια του όταν του είπα ότι δεν το έχω διαβάσει που ένιωσα άσχημα. Θα ήταν το ίδιο με το να μου έλεγε ένας άστεγος ότι χρειάζομαι επειγόντως μπάνιο. Και ξεκίνησα να το διαβάζω.

193 σελίδες μετά, κάθομαι στη στάση του λεωφορείου έξω από το σπίτι μου. So we beat on, boats against the current, borne back ceaselessly into the past. Σηκώνομαι από την θέση μου και αρχίζω να περπατάω προς τα κάτω. Το βιβλίο εξαιρετικό, το τέλος του δε με άφησε να κοιτάω τους περαστικούς αποσβολωμένος για μερικά λεπτά. Έχω συνηθίσει στα happy ends - ούτε μισό happy end στο εν λόγω βιβλίο.

Κατεβαίνοντας την ένδοξη Αγίου Ιωάννου κοίταξα την κολώνα του κομμωτηρίου. Με σπρέι παρατημένη η μορφή του Tupac Shakur στο καφετί μάρμαρο. Κοντοστάθηκα να τον δω. Άλλο ένα νεκρό είδωλο. Κι ας μην συμπάθησα ποτέ αυτούς τους τύπους που φοράνε περίπου όσα χρυσαφικά φοράει και ο Χριστόδουλος. Αυτό που τους σώζει είναι ότι δεν τα πλήρωσα εγώ. Κατά κάποιο περίεργο τρόπο τον συνέδεσα με τον Gatsby. Με τη διαφορά ότι στον τάφο του ενός πήγαν 3, στον άλλον πήγαν χιλιάδες. Ίσως επειδή ο Gatsby πέθανε για ένα όνειρο, ενώ ο Tupac ήταν ο ίδιος το "όνειρο."

Και ποια όνειρα; Ας το προσθέσει ο σπονσοραρισμένος από την Puma στο επόμενο τραγούδι που θα γίνει ο αυτόκλητος πρέσβης των λαϊκών στρωμάτων. Η Potsdamer Platz πλέον είναι άλλη μια πλατεία, δεν είναι αυτό που έβαλαν οι Scorpions στο βίντεο κλιπ τους. Ο έρωτας του Gatsby δεν υπάρχει πια στους δρόμους της πόλης μας. Το West Egg υποθέτω δεν θα είναι πια το ήρεμο μέρος που ήταν τότε. Και δεν θα ξαναγίνει ποτέ.

Μικρός πίστευα πολύ στα όνειρα. Τώρα κάθομαι στο παγκάκι της πλατείας και κοιτάω τους περαστικούς. Δεν είναι πολύ της μόδας τα όνειρα. Ας είναι. Κρατάω το νόημα της ιστορίας, όπως το τραγούδησαν και οι Guns'n'Roses (για άσχετους λόγους:)

Nothing lasts forever, even cold November rain.