Η μελωδία της επιτυχίας!

Η πόλη μας γεμίζει αφίσες. Και αν εννοείτε εκείνες με τους τύπους με τις γραβάτες, όχι, δεν εννοώ αυτές. Εννοώ τις άλλες με τις φάτσες των 16χρονων με τα χαμόγελα της Crest, με το σύνθημα "μπορείς και εσύ να πετύχεις" και άλλα εφάμιλλα να κοσμούν το υπόλοιπο χαρτόνι. Άλλος ένας Σεπτέμβριος μπαίνει, άλλη μια εξόρμηση των Φροντιστηριούχων για την αφαίμαξη του πατρικού πορτοφολιού.

Περπατώντας στο δρόμο παρατηρούσα τα συνθήματα. Το τέλος του κόσμου έρχεται αν δεν γράψετε το παιδί σας στο φροντιστήριό μας. Και φυσικά, η επιτυχία ορίζεται ως η πρόσβαση στη Νομική, την Ιατρική και το Πολυτεχνείο. Πουθενά αλλού. Κάπου εδώ μου έρχεται η σκέψη ότι ζούμε σε μια κοινωνία όπου πλέον ολόκληροι επαγγελματικοί κλάδοι (όπως η Κοινωνιολογία ή η Γεωλογία) θεωρούνται από γονείς και μαθητές ως αποτυχημένοι a priori λόγω της βάσης της σχολής τους. Οι κοινωνικές επιπτώσεις από αυτό, αλήθεια, ποιές θα είναι στο μέλλον;

Στη συνέχεια, σκεφτόμουν τα περί ιδιωτικών πανεπιστημίων. Από την οπτική γωνία του ανθρώπου που σπουδάζει σε ένα ίδρυμα το οποίο θεωρείται ότι θα είναι από τα πρώτα που θα αναγνωριστούν (κοτζάμ πρωθυπουργός απόφοιτος,) είχα την τύχη να γνωρίσω πολλούς ανθρώπους που δεν κατάφεραν να μπουν σε ΑΕΙ ή ΤΕΙ, πήγαν στρατό και τώρα γύρισαν και σπουδάζουν σε ένα ίδρυμα σαν και αυτό. Ήταν η ευκαιρία τους να πάρουν ένα χαρτί και να βγουν στην κοινωνία.

Από την άλλη, έχει καταστραφεί τόση περιουσία και έχουν κλείσει τόσα λαρύγγια ενάντια στην ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Ή Ιδιωτικών. Δεν με απασχολεί ο τίτλος, αρκεί να υπάρχει έλεγχος. Και γιατί; "Γιατί θα ιδιωτικοποιηθεί η παιδεία." Λες και θα βάλουμε το Καποδιστριακό στο Χρηματιστήριο αν αναγνωριστεί π.χ. το ALBA. Δεν είναι ότι τους ενδιαφέρει για το επίπεδο των δικών τους σπουδών - δεν άκουσα ποτέ φοιτητική παράταξη να κλαίγεται για το γεγονός ότι χάνονται διδακτικές ώρες για τις καταλήψεις και τους φραπέδες των καθηγητών ή που τους κάνουν μάθημα οι βοηθοί και όχι ο καθηγητής από τα άχρηστα βιβλία που τους μοιράζουν. Τους ενδιαφέρει το γεγονός ότι αν αναγνωριστούν τα ιδρύματα αυτά, θα υπάρξουν κι άλλοι άνθρωποι που θα έχουν την ευκαιρία να πάρουν πτυχίο. Η κατσίκα του γείτονα revisited.

"Εγώ κόπιασα να μπω στο Πολυτεχνείο και θα έρθει ο φλώρος του AIT να μου πάρει τη δουλειά;" Λες και το AIT το βγάζεις για πλάκα. Ή το ALBA, ή το Deree. Λες και εκεί δεν σπουδάζεις, δεν λαμβάνεις γνώσεις, δεν κουράζεσαι για να πάρεις το πτυχίο.

Οπότε πάμε πίσω στο σήμερα. Μπαίνει Σεπτέμβριος. Χιλιάδες παιδιά θα γραφτούν στα φροντιστήρια. Γιατί τους έχουν πει ότι δεν γίνεται αλλιώς. Γιατί αλλιώς καταστρέφονται. Για να παλέψουν για μια θέση στα ΑΕΙ μέσω ενός διάτρητου συστήματος εξετάσεων, χωρίς καμία απολύτως αξιοκρατική κλίμακα αξιολόγησης σε πολλά μαθήματα, με ένα άθλιο σύστημα μάθησης στα σχολικά θρανία το οποίο καταλήγει στο "μάθετέ τα στο φροντιστήριο."

Και οι φοιτητές στους δρόμους μην τυχόν και αναγνωρίσουν τα πτυχία του ΑΚΤΟ. Κανένας δεν σκέφτηκε να διαμαρτυρηθεί για το πόσο μπουρδέλο (με το συμπάθειο) είναι το σύστημα της εκπαίδευσης. Και να το έκανε, δεν σκέφτηκε να δώσει και καμιά πρόταση για το πως θα γίνει καλύτερο.

Το status quo τους βολεύει όλους. Φοιτητοπατέρες με φραπέδες στα τραπεζάκια και πτυχία στη δεκαετία, φροντιστηριούχοι να χέζονται στο τάληρο πουλώντας άγχος και τρέλλα στα παιδιά και τους γονείς τους, πανεπιστημιακοί να αράζουν στα γραφεία τους με παχυλούς μισθούς και τους μεταπτυχιακούς τους να διορθώνουν γραπτά σαν να παίζουν Λόττο και πάει λέγοντας.

Και για μένα η χρονιά ξεκινάει σε εκείνο το ποταπό ιδιωτικό ίδρυμα, το οποίο ξέρω ότι ποτέ δεν θα με στείλει να γράψω εξετάσεις στις 15 Αυγούστου. Γιατί με σέβεται. Όχι για το πορτοφόλι μου - αλλά για τον εαυτό του.

Καλή χρονιά.