Όμορφη πόλη

Χθες είχα βάλει το σακάκι μου και πήγα για το εβδομαδιαίο ξενύχτι. Γυρνώντας, είδα δύο πράγματα που με έκαναν να σκέφτομαι. Και να συζητάω. Και να πάω τελικά 8 η ώρα για ύπνο. Το ένα στη λεωφόρο Αλεξάνδρας και το άλλο στην πλατεία που προχθές γλεντούσαν οι ψηφοφόροι (;) του Βασίλη Γιαννακόπουλου. Ναι, βγήκε τελικά.


Έχοντας φύγει με δύο αυτοκίνητα από το ρεμπετάδικο (που σύντομα θα αποκτήσει website) ανεβαίναμε την Αλεξάνδρας για να πάμε στα Εverest της περιοχής για το πεϊνερλί του ξενερώματος. Περνώντας το μετρό ξαφνικά βρεθήκαμε σε μποτιλιάρισμα και σιγά σιγά άρχισαν να φαίνονται ένα ένα τα κομμάτια μιας μοτοσυκλέτας. Η μοτοσυκλέτα σχεδόν άθικτη, ένας νεαρός στο δρόμο να πονάει χωρίς ιδιαίτερα σημάδια αίματος και ένα ταξί με το πίσω παρ-μπρίζ θρυματισμένο και το πίσω αριστερά κομμάτι του συντρίμμια.

Συνηθισμένα πράγματα. Συνεχίσαμε να οδηγάμε μέχρι που είδα τον φίλο στο άλλο αυτοκίνητο να έχει κατεβεί και να τρέχει προς το σημείο. Σταματήσαμε και εμείς νομιμότατα (;) δίπλα στα κάγκελα του Αβραμόπουλου και τρέξαμε προς τα πίσω. Αυτό που δεν είχαμε δει ήταν ο οδηγός της μηχανής, με το πρόσωπο να μην φαίνεται από το αίμα να προσπαθεί να αναπνεύσει.

Ήρθαν τα ασθενοφόρα και οι αστυνομικοί και μετά το μόνο που έμεινε ήταν οι κηλίδες αίματος στο δρόμο και το κράσπεδο. Η μηχανή, γυαλιστερή σαν να είχε μόλις βγει από την αντιπροσωπεία, πεσμένη στην άσφαλτο μαζί με την ψυχολογία μας. Το σκηνικό άρχισε να πλάθεται στο μυαλό μας: ο ένας μόλις αγόρασε τη μηχανή και έβγαλε βόλτα το φίλο του. Κανένας δεν φόραγε κράνος - κόβει λίγο από το coolness της στιγμής. Εκεί που πήγαιναν κομμάτια, έφυγαν πάνω στο ταξί. Και μετά το αίμα. Ίσως και ένας νεκρός. Δεν θα μάθουμε ποτέ - σιγά την είδηση δηλαδή. Εδώ ξεκληρίζεται ένα χωριό κάθε βδομάδα στους δρόμους.

Και όλα αυτά γιατί; Η ματαιότητα της στιγμής. Η αδρεναλίνη. Η εμποτισμένη με βλακεία ανθρώπινη φύση. Η αγάπη για τον κίνδυνο. Και τι να κάνεις; Οι δύο για το νοσοκομείο έφυγαν οριζοντίως από την τρέλλα τους. Ο ταξιτζής από την άλλη θα κάνει να δουλέψει πολύ καιρό με τη ζημιά που έπαθε. Φουκαράδες όλοι - και για όλα αυτά φταίει ο οδηγός. Ούτε οι δρόμοι ούτε η κυβέρνηση Καραμανλή. Όπως θα έλεγε και ο Γιώργος, φταίει ο κλασσικός ο μαλάκας ο Έλληνας.

Μερικές ώρες αργότερα έπινα τον πρωινό καφέ μου στο Everest. Απέναντι μια γνωστή φυσιογνωμία μέσα στο κίτρινο φωσφοριζέ γιλεκάκι του δήμου να καθαρίζει την πλατεία. Νέος, γύρω στα 26, με τις έννοιες φίλος και κοπέλα να είναι τόσο ξένες όσο το Prison Break στην λαντζαδόρισα του ρεμπετάδικου.

Με αυτόν κάποτε παίζαμε μπάλα, όταν είμασταν όλοι κάτι βλαμμένα με φόρμες και ποδοσφαιρικά παπούτσια και το μόνο που μας ξεχώριζε ήταν η ικανότητά μου να βάζω την μπάλα στα δίχτυα (της παρακείμενης ψαραγοράς) και οι ντρίμπλες του συμπολίτη που πίναμε τον καφέ παρέα (είχε μια καταπληκτική ικανότητα να ντριμπλάρει τον εαυτό του.)

Τώρα εμείς με τα σακάκια, τα design πουκάμισα και τον φίλτρου των 1,60 στο τραπέζι, με τις σπουδές μας, τις δουλειές μας και τη ζωή μας. Απέναντι ο no-lifer, ο άνθρωπος που καθαρίζει την πλατεία, με τα χίλια προβλήματα και τις πιθανότητες να βρεθεί μια καλύτερη λύση να είναι τόσες όσες και αυτές ενός τυχαίου σπερματοζωαρίου να γίνει τελικά άνθρωπος.

Ή ενός δικηγόρου.

Ο άλλος δεν άντεξε να κοιτάει το θέαμα. Σε πιάνει μια στενοχώρια. Οι κάφροι του Δημοτικού που τον κορόιδευαν του σημάδεψαν τη ζωή. Ίσως. Όπως και να έχει μόνο μια σκέψη μου πέρναγε από το μυαλό βλέποντας τον να πετάει τα στεφάνια της παρέλασης στον κάδο απορριμάτων. Έτσι και ξανακούσω κανέναν να γκρινιάζει ότι η ζωή του είναι σκατά επειδή τον παράτησε μια παρένθετη γκόμενα ή επειδή παίρνει πτυχίο με 5.1, θα τον συστήσω στον πατέρα μου για μια κενή θέση εργασίας.

Το αφεντικό του φουκαρά που καθάριζε το δρόμο δηλαδή.

Κατσαβίδια και συντάξεις

Χτες πέρασα από ένα περίεργο σταυροδρόμι. Κάτω από την ταμπέλα για την (ανύπαρκτη) δημοτική βιβλιοθήκη τα Χριστούγεννα του 1999 ένιωθα το κατσαβίδι (ή το στυλό, δεν φρόντισα να κοιτάξω) κάποιου συμπολίτη μου (κρατάμε τη λέξη από τις εκλογές) που μου άδειαζε παράλληλα τις τσέπες (τι καλός άνθρωπος.) Η παιδική μου αθωότητα πήγε περίπατο με το Ericsson T28s μου. Και τις 1000 δραχμές του Γιάννη. Δεν είχε κινητό ο τυχεράκιας.

Κάθε φορά που περνάω από εκεί το θυμάμαι. Ιδιαίτερα όταν είναι βράδυ. Πόσες φορές μετά από αυτό το γεγονός παρακάλαγα να ξαναεμφανιστούν αυτές οι τρεις κότες για να «τους δείξω εγώ.» Όλα σκηνοθετημένα τέλεια στο μυαλό μου – μέχρι και οι φάτσες τους να ματώνουν το πεζοδρόμιο. Και την κολώνα της ταμπέλας της ανύπαρκτης βιβλιοθήκης.

Από τότε που άκουγα για τις παιδικές συμμορίες, την ανήλικη εγκληματικότητα και τις υπόλοιπες νέες έννοιες που εισήγαγε στην κοινωνία μας η υπόθεση του μικρού Άλεξ σκεφτόμουν το πώς σήμερα αρκετές από τις περιπτώσεις εφήβων που επιτίθενται σε μικρότερούς τους για να βρουν τα απαραίτητα προς την πρέζαν είναι παιδιά οικογενειών υπεράνω πάσης υποψίας. Οικογένειες που έχουν λεφτά - όχι φτωχαδάκια, όχι μετανάστες.

Γιατί όμως;

Ίσως επειδή η "παραβατικότητα" τείνει να γίνει περισσότερο μόδα παρά μέσο επιβίωσης. Ή είναι ήδη περισσότερο μόδα. Θυμάμαι στους τέσσερις τοίχους (βασικά, στους 800 τοίχους) του ιδιωτικού σχολείου που πήγαινα κάποτε έναν ψηλέλεκα που βούταγε κινητά από τις τσάντες κάποιων μαθητριών. Ο τύπος είχε λεφτά να αγοράσει την εταιρεία που εισήγαγε τα κινητά μάλλον.

Και όταν μεγαλώνουν αυτά τα παιδιά, γίνονται σαν τον κύριο Jeff Skilling, τον πρώην διευθυντή της Enron που καταδικάστηκε σε [24 χρόνια φυλάκιση] για απάτη και συνομωσία (τώρα ψάχνουν σε ποια φυλακή θα φτιαχτεί το προσωπικό του Club Med.) Οι συνέπειες της πράξης του ήταν δύο: η πτώχευση της Enron και ο αφανισμός των χρημάτων που περίμεναν οι εργαζόμενοι να πάρουν στην παραίτησή τους. Ο ίδιος δήλωσε μετανιωμένος αλλά αθώος (κάπως περίεργο οξύμωρο το οποίο θα αποδώσουμε στην άθλια μετάφραση του δελτίου ειδήσεων, όχι, στο CNN το είδα, αυτό είπε.)

White-collar crime. Κάποιος κοινωνιολόγος τρελλάθηκε στην ιδέα που είχε σκεφτεί. Οι άλλοι μάλλον τον κορόιδευαν. Μα γίνεται σπουδασμένος άνθρωπος να κάνει έγκλημα; Πλούσιος να κλέψει τον φτωχό; Πώς δεν γίνεται. Ο Ροκφέλερ (αν δεν κάνω λάθος) είχε πει ότι αν είσαι βλάκας κλέβεις το τρένο ενώ αν είσαι έξυπνος κλέβεις ολόκληρο τον σιδηρόδρομο.

Η εκπαίδευση προφανώς δεν είναι η λύση. Την ηθική της κοινωνίας μας (όχι μόνο της ελληνικής) δεν είναι να την εμπιστεύεσαι σε μεγάλες ποσότητες. Η Εκκλησία της Ελλάδος δεν μπορεί πια να κάνει τίποτα. Ο Σούπερμαν ΔΕΝ υπάρχει. Ποιά είναι η λύση για να μην έχουμε μικρούς Άλεξ, παιδιά με κατσαβίδια και τον κύριο Skilling;

Βασικά, καμία. Ξοδεύουμε τόσα λεφτά για να τετραγωνίσουμε τον κύκλο (ποτέ δεν κατάλαβα σε τι θα μας ωφελήσει αυτό) και δεν έχουμε καταλάβει ακόμα το πώς γίνεται να ζούμε αρμονικά μεταξύ μας.

[Μεγάλη υπόθεση απάτης συνταράσσει τον εμπορικό κόσμο της Θεσσαλονίκης (in.gr)]

Aleksey Vagner - Ένας νέος αστικός μύθος

Υπό κανονικές συνθήκες κανένας δεν θα ασχολείτο με ένα κοινό βιογραφικό σημείωμα που έστειλε ένας τελειόφοιτος του Yale στην UBS για μια θέση σχετικά με τραπεζικές επενδύσεις. Ή κάτι τέτοιο, πάντα είχα τον amabilis να μεταφράζει τα LSEίτικα. Μέχρι που έστειλε ένας Ουζμπεκοαμερικάνος το δικό του βιογραφικό σημείωμα, σε χαρτί και βίντεο, και πήρε τα 15 λεπτά (ή τα 15 εκατομμύρια clicks) διασημότητάς του.

Εγώ τον πέτυχα τυχαία στο Facebook ενός φίλου. Και πήγα στην [Wikipedia]. Ο τύπος λοιπόν μετά από κανά δίωρο μελέτης αποδεικνύεται να είναι ο Aleksey Vagner (γεννημένος Garber,) φοιτητής του Yale. Έστειλε όντως ένα βιογραφικό σε μερικές εταιρείες που ασχολούνται με το investment banking, ισχυριζόμενος ότι μεταξύ άλλων είναι πρόεδρος μιας [επενδυτικής εταιρείας] και μιας [φιλανθρωπικής οργάνωσης]. Στο συνοδευτικό [βίντεο] κάνει την ηγετική του εμφάνιση, δίνοντας συμβουλές για την επιτυχία και σημειώνοντας μερικά αθλητικά επιτεύγματα στο τένις, τον χορό, το καράτε και την σύνηθη ρουτίνα με τα βάρη στο γυμναστήριο.

Ο Aleksey είχε ιστορικό στον τομέα της υπερβολής - όταν ήταν ακόμα πρωτοετής, έγραφε πολλές φορές για τα "κατορθώματά" του σε πανεπιστημιακά έντυπα. Σε ένα από αυτά είχε ισχυριστεί ότι είναι ο ένας από τους τέσσερις ανθρώπους που έχουν άδεια χειρισμού πυρηνικών αποβλήτων στο Connecticut, μια από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, και ότι ο Δαλάι Λάμα του είχε γράψει συστατική επιστολή.

Μετά την κυκλοφορία του βιογραφικού στο Διαδίκτυο, έχει απειλήσει τις εταιρείες με μήνυση σχετικά με την διαρροή των προσωπικών του δεδομένων. Όμως η αλήθεια είναι ότι χωρίς τη διαρροή δεν θα είχε καταφέρει ποτέ να μπει στο Time.

Σίγουρα είναι μια περίπτωση ανθρώπου άξια προσοχής. Υποκλινόμαστε στην καφρίλα του - όμως αμφιβάλλουμε για το αν θα καταφέρει να πιάσει δουλειά.

Κάλπες 2006: Το τελικό συμπέρασμα

Μια λίστα με πράγματα που μας δίδαξε η κάλπη.

1. Ο δικομματισμός ζει και βασιλεύει. Όλη η Ελλάδα είναι μπλε, υπάρχει λίγο πράσινο για να σπάει η μονοτονία και την Β’ Κυριακή θα φύγει και το λαδί του αναποφάσιστου.
2. Ο ΑΝΤ1 έβγαλε γκάλοπ για τις βουλευτικές εκλογές την ημέρα των δημοτικών, προκαλώντας την οργισμένη αντίδραση του ΠαΣοΚ. Ναι, και εγώ απορώ με το timing.
3. Ο Γιωργάκης συνεχάρη τον Φασούλα και είπε ότι η νίκη του είναι δείγμα της λαϊκής δυσαρέσκειας και το μήνυμα προς το ΠαΣοΚ και, και... Ο ύμνος του Ολυμπιακού τα είπε όλα. Ο γαύρος κέρδισε, όχι ο Bravo Yorgo.
4. Η Φώφη κέρδισε και τον Ντινόπουλο. Μήπως τελικά δεν έφταιγε ο Τζανετάκος με τον Καρατζαφέρη την προηγούμενη δόση;
5. Ο Μπουτάρης δεν τα κατάφερε. Κρίμα. Μακάρια την επόμενη φορά να λάβει και περισσότερη στήριξη από κάποιο από τα κόμματα εξουσίας.
6. Ο υποψήφιος στηριζόμενος από το Ονειροδρόμιο εξελέγη. Άξιος.
7. Ο Τρύφων Μπουγάς - δυστυχώς - δεν εξελέγη.
8. Το in.gr μετέδωσε συμμετοχή σε ένα εκλογικό κέντρο στην Αυλώνα 103%. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ.

Leave Ireland for the Irish...

Σήμερα αναμένεται να γίνει κάτι από τα εξής δύο: ή να σημειωθεί πρωτοφανής εξέλιξη στην πολιτική διαδικασία της Βορείου Ιρλανδίας ή να μην γίνει απολύτως τίποτα. Το ίδιο έργο που παίζεται δηλαδή εδώ και δεκαετίες. Μόνο που αυτή τη φορά υπάρχει μια πολύ σημαντική παράμετρος: ο Μπλερ έχει αναγνωρίσει ότι ο IRA δεν υπάρχει πια (τον πάτησε το Bus Eireann.)

Σήμερα λοιπόν το πρωί ο γιος του ηγέτη του προτεσταντικού κόμματος DUP ανακοίνωσε - μέσω του γιόκα του - ότι δεν θα παραβρεθεί στις συνομιλίες αν μέχρι τότε ο Gerry Adams (ηγέτης του Sinn Fein) δεν συμφωνήσει με μια προυπάρχουσα απόφαση για την αστυνόμευση στη Βόρειο Ιρλανδία.

Οι διαπραγματεύσεις στο διχασμένο Ulster ήταν πάντα μια ιστορία πάθους και αγάπης. Από τη μία υπάρχουν τα δύο προτεσταντικά κόμματα (DUP [site], UUP) που επιθυμούν διακαώς την συνέχιση της βρετανικής κυριαρχίας σε αυτό το κομμάτι γης. Από την άλλη, το Sinn Fein [site] θεωρείται από πολλούς ότι είναι ο πολιτικός βραχίονας του IRA. Ρόλο που έπαιξε άριστα διατάζοντας την οργάνωση να παρατήσει άμεσα τον ένοπλο αγώνα. Και το SDLP, ένα πιο light κόμμα για τους καθολικούς της περιοχής.

Γεγονότα και αιματοχυσίες πολλές, με την πιο διάσημη να έχει λάβει χώρα τη "Ματωμένη Κυριακή" όπου οι βρετανοί στρατιώτες άνοιξαν πυρ εναντίον άοπλων διαδηλωτών, πυροβολόντας τους πεσμένους στο έδαφος εξ’επαφής μπροστά στις κάμερες. Μετά ο Στρατός ισχυρίστηκε ότι δέχθηκαν επίθεση από ενόπλους και σήμερα δεν υπάρχει ακόμα κανένας ένοχος (το δικαστήριο έκρινε ότι θα διατηρήσουν την ανωνυμία τους οι σφαγείς του Derry.) Πάντως, υπάρχει και σε ταινία του Greengrass [IMDB] η οποία είναι εξαιρετική.

Στην πιο πρόσφατη συμφωνία τους, οι Βορειοιρλανδοί αποφάσισαν να δημιουργήσουν δικό τους κοινοβούλιο, συνεχίζοντας τις προσπάθειες αποκέντρωσης της εξουσίας από το Λονδίνο. Όμως το θέμα με την αστυνομία και άλλα ζητήματα (κυρίως τα κολλήματα των Paisley και Adams) οδήγησαν το κοινοβούλιο σε λουκέτο πριν καλά καλά ζεσταθούν οι καρέκλες.

Για να δούμε τι θα γίνει και σήμερα.

ΥΓ: Τα κόμματα DUP, UUP και Sinn Fein που ανέφερα εκλέγονται στη βουλή του Westminister (δηλαδή τη Βρετανική Βουλή.) Το (πολιτικά αριστερό) Sinn Fein όμως μέχρι σήμερα έχει αρνηθεί να πάρει τις θέσεις, μη αναγνωρίζοντας τη δικαιοδοσία του στέμματος στη Βόρειο Ιρλανδία. Πάντως έχει έδρες στο ευρωκοινοβούλιο και το κοινοβούλιο της Ιρλανδίας, όπου φήμες λένε ότι πάνε να αναλάβουν και υπουργείο στη δεξιά κυβέρνηση του Fianna Fail.

Κάλπες 2006: Χρήσιμα συμπεράσματα...

Νικητές αυτών των εκλογών ήταν ο Ολυμπιακός, ο Τσίπρας και ο "...τον (...) τον Λαλιώτη." Αλλά ας δούμε αναλυτικά τι μας προσφέρουν τα πρώτα αποτελέσματα των εκλογών, για να δούμε και το τι μπορεί να μας επιφυλάσσει και το πρωί.

Το Φαινόμενο Τσίπρα
Τα exit polls και τα πρώτα αποτελέσματα δείχνουν έναν μέχρι χθες άγνωστο άνθρωπο, τον Αλέξη Τσίπρα, να έχει καταφέρει να πάρει πάνω από 10% στον Δήμο Αθηναίων. Ο Τσίπρας, στηριζόμενος από το Συνασπισμό, έκανε μια πολύ έξυπνη καμπάνια που θυμίζει σε πολλά σημεία τις προσπάθειες άλλων υποψηφίων του Συνασπισμού (βλέπε Σταθόπουλο στην Αγία Παρασκευή) με ανάλογα αποτελέσματα.

Σίγουρα όλοι νιώθουμε χαρά, ότι και να ψηφίσαμε και να ψηφίζουμε, βλέποντας το επιτελείο του γεμάτο χαμόγελα. Άντε, μπας και όντως ήρθε η ώρα να μην είναι πανηγύρι του δικομματισμού και η τοπική αυτοδιοίκηση.

Ολυμπιακός - Αγραπίδης 73-37
Ο Παναγιώτης Φασούλας σκάει με το ύψος των 2,13 μ. στο εκλογικό του κέντρο και από πίσω αντί για Vangelis ακούγεται το ρεμίξ του ύμνου του Ολυμπιακού. Μια απόδειξη ότι μπορεί να φωνάζουμε ότι θέλουμε την πολιτική μακριά από τον αθλητισμό, όμως ο αθλητισμός άμα θέλει λύνει και δένει στην πολιτική. Καλή επιτυχία Πάνι, ελπίζω να είσαι όσο αποδοτικός ήσουν και όταν τάιζες τα καλάθια με καλάθια.

Ψωμιάδης. The man. The legend.
Αυτός ο άνθρωπος έχει ισόβιο συμβόλαιο με την Νομαρχία Θεσσαλονίκης. Τέλειωσε. Ο λαός τον γουστάρει, αυτός γουστάρει τον λαό με τη σειρά του και όταν ο Καρατζαφέρης περιορίζεται στο 7%, δείχνει ότι μάλλον δεν φταίει κάποια περίεργη ακροδεξιά στροφή. Εύγε.

Boutaris Wines, inc.

Παπαγεωργοπουλος Βασιλειος Νικητα (ΝΔ) 43,11
Μπουταρης Ιωαννης Στυλιανου 18,81 (Ανεξάρτητος)
Αραπογλου Χρυση Ανεστη 18,51 (ΠαΣοΚ)
Στο 6,62% των ψήφων

Αν (αν) ο Παπαγεωργόπουλος πέσει κάτω από το 42 και ο Μπουτάρης κρατηθεί μπροστά από την Αράπογλου, θα πέσει πολύ γέλιο στον Β' γύρο. Και πολύ κρασί. (Αλλά μάλλον δεν παίζει.)

Χάρρυ Κλυνν (Ανεξάρτητος με στήριξη ΝΔ στην Καλαμαριά)
Δεύτερος προς το παρόν (7% των αποτελεσμάτων) πίσω από τον υποψήφιο του ΠαΣοΚ που έχει μαζέψει 45%. Το χιούμορ δεν κέρδισε τις εκλογές στην Καλαμαριά. Κρίμα, γιατί ο Χάρρυ έχει αποδείξει πως εκτός από γέλιο βγάζει και δουλειά. Για να δούμε τι θα γίνει εδώ.

Σιδέρης
Για να χάσει η ΝΔ τις εκλογές στην Αγία Παρασκευή πρέπει να γκρεμίσει φούρνος. Αφού ο Σταθόπουλος θέλει σαν τρελλός να χάσει ο Γιαννακόπουλος. Δείχνει ωραίο το πράσινο δίπλα στο όνομά του. Και ο Σιδέρης μπορεί να πανηγυρίζει (και εγώ να ξυπνάω πάλι από τις 7 το πρωί.)

Η Μασσαλιώτιδα δεν ακούγεται στην Άγκυρα

Με την πρόταση νόμου #3030 [στα Γαλλικά] το Γαλλικό Κοινοβούλιο προτείνει την ποινικοποίηση της άρνησης της Γενοκτονίας των Αρμενίων για να συναντήσει αντιδράσεις από τις Βρυξέλλες και την Άγκυρα. Και μερικά χαμόγελα στο Ερεβάν, την Αθήνα και άλλες περιοχές της γης.

Όταν μάλιστα με είχε ρωτήσει ένας Τούρκος στην Κωνσταντινούπολη, ο οποίος μου σέρβιρε μπύρες από ένα ψυγείο κάτω από μια αφίσα του Κεμάλ, αν πιστεύω ότι έγινε η Γενοκτονία, του είχα απαντήσει "μα φυσικά, ναι." Και τότε μου είπε ότι "δεν ήταν γενοκτονία. Ήταν μεταφορά τους στη Συρία γιατί ήταν προδότες."

Και τότε απάντησα. "Μάλλον φταις εσύ για τον θάνατο κάποιου αν, όπως ισχυρίζεσαι, τον έβαλες να περπατήσει νηστικός από την Κωνσταντινούπολη μέχρι το Ερεβάν." Έξυσε το κεφάλι του, ήπιε λίγη μπύρα και συνέχισε να μιλάει για την κοπέλα του.

Τι ακριβώς έγινε τότε στην Τουρκία; Η πιο διαδεδομένη εκδοχή αναφέρει ότι τον Δεκέμβριο του 1914 η Τουρκία έχασε άλλη μια μάχη εναντίον των Ρώσων. Το Υπουργείο Πολέμου της Τουρκίας λοιπόν αποφάσισε να ρίξει το φταίξιμο στους Αρμένιους λέγοντας ότι είναι προδότες και ότι μέσω της συμμαχίας τους με τον εχθρό σκοπεύουν στον αφανισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Αν αυτή η προπαγάνδα δεν σας θυμίζει κάτι από ομιλίες του Χίτλερ, τότε σας προτείνω να τις ξαναδιαβάσετε.

Στις 25 Μαϊου του 1915 δόθηκε η εντολή για τον εκτοπισμό περίπου ενός εκατομμυρίου Αρμενίων από την Μικρά Ασία προς τη Συρία. Η εντολή ήρθε από τον Υπουργό Εσωτερικών Talat Pasha. Η συμφωνία ήταν απλή. Ξεκινάτε, προχωράτε, αφήνουμε οποιονδήποτε να σας βιάσει, κλέψει, σκοτώσει κ.λπ. και δεν μπορείτε να ανεφοδιαστείτε. Άρα δεν ήταν γενοκτονία...

Οι Τούρκοι έχτισαν και 25 στρατόπεδα συγκέντρωσης στην ενδοχώρα, κυρίως κοντά στα σύνορα με την Συρία. Μερικά από αυτά ήταν απλά για να διέρχονται οι Αρμένιοι, άλλα ήταν για να συλλέγονται πτώματα. Κάποια σύμφωνα με πηγές ξένων στρατιωτών στην περιοχή ήταν για να παράγονται πτώματα.

Σήμερα η Τουρκία επιμένει ότι απλά διέταξε την μεταφορά των Αρμένιων, όχι το θάνατό τους. Όμως κάποιες χώρες έχουν διαφορετική άποψη. Αργεντινή, Αρμενία, Αυστραλία, Αυστρία, Βατικανό, Βέλγιο, Βενεζουέλα, Γαλλία, Γερμανία, Ελβετία, Ελλάδα, το Ευρωκοινοβούλιο και το Συμβούλιο της Ευρώπης, Ιταλία, Καναδάς, Κύπρος, Λίβανος, Λιθουανία, Ολλανδία, το Ουαλικό Κοινοβούλιο, Ουρουγουάη, Πολωνία, Ρωσία, Σλοβακία και Σουηδία αναγνωρίζουν το γεγονός ως γενοκτονία.

Οι Γάλλοι λοιπόν αποφάσισαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα της ποινικοποίησης της άρνησης του Ολοκαυτώματος και να εφαρμόσουν ανάλογο νόμο για τη γενοκτονία των Αρμενίων. Οι Τούρκοι ωρύονται, ο Ερντογάν κάνει δηλώσεις για μποϊκοτάζ των Γαλλικών προϊόντων. Όμως οι Γάλλοι δεν θα φοβηθούν αν οι Τούρκοι σταματήσουν να φτιάχνουν sandwich grec στο Montparnasse και αν θα σταματήσουν να αγοράζουν αυτοκίνητα από τη Renault.

Το νομοσχέδιο βρίσκει πολλούς συμμάχους στην Ευρώπη, αφού η Γαλλία έχει αναλάβει το ρόλο του "μαύρου πρόβατου" στις σχέσεις Ε.Ε.-Τουρκίας. Κάνοντας και τη ζωή μας πιο εύκολη, αφού εμείς μπορούμε να υποστηρίζουμε τύποις την είσοδο της Τουρκίας και να χτίζουμε γέφυρες πάνω από τον Έβρο.

Οι Βρυξέλλες επίσημα πάντως, δια στόματος του επίτροπου διεύρυνσης, έχουν ταχθεί ενάντια σε ένα νομοσχέδιο που όπως λένε θα κλειδώσει το debate επί του θέματος στην Τουρκία αντί να το ανοίξει. Να θυμηθούμε πόσο debate υπάρχει από το πόσα τράβηξε ο Orhan Pamuk για την απόφασή του να παραδεχθεί ότι υπήρξε γενοκτονία.

"System Of A Down would like to dedicate this song to the memory of the 1.5
million victims of the Armenian Genocide, perpetrated by the Turkish
Government in 1915." System of a Down - P.L.U.C.K.

Περισσότερα την Παρασκευή, αφού θα έχει ψηφιστεί ή όχι ο νόμος. Μέχρι τότε, δείτε τα εξής:
[Wikipedia]
[System of a Down - P.L.U.C.K.]
[Ένωση Νέων Αρμένιων Ελλάδος]

Ανιστόρητοι

Μεγάλος ντόρος (δηλαδή δύο ρεπορτάζ του Star) έγινε γύρω από την απόφαση του Μαρκουλάκη, παρουσιαστή του Survivor Ελλάδα-Τουρκία να τολμήσει να αποκαλέσει την Κωνσταντινούπολη ως Istanbul καθώς μίλαγε με έναν Τούρκο. Το δελτίο του Star επέμενε να τον αποκαλεί ανιστόρητο μέσα στο γενικότερο θάψιμο για την διαδρομή Επίδαυρου-Παναμά.

Γενικά ο γράφων κάθε φορά που μιλάει με ξένο αναφέρεται στην Πόλη ως Istanbul. Έτσι την ξέρουν, έτσι την βάφτισε ο Κεμάλ, έτσι έκατσε. Το 1930 όπως ανέφερε και ο Μαρκουλάκης. Το Star βέβαια τον έκρινε ανιστόρητο, επειδή προφανώς έχουν κάποια άλλη θεωρία (μήπως ότι ο Κεμάλ δεν υπήρξε ποτέ;)

Επίσης τον έκρινε άσχετο επειδή αναφέρθηκε στους κανόνες της ΙΑΤΑ που αναγνωρίζουν την συγκεκριμένη πόλη ως Istanbul. Μέχρι και στο Διεθνές Αεροδρόμιο της Αθήνας αναφέρεται ως Istanbul η Πόλη στην αγγλική εκδοχή των αναχωρήσεων και αφίξεων.

Ο μάρτυρας υπεράσπισης; Ο Γεώργιος Καρατζαφέρης. Που δεν τον άκουσα όμως να αμφισβητεί ιστορικά αυτά που είπε και ο Μαρκουλάκης. Ίσα ίσα που είπε ότι λένε τα Ίμια Kardak και την Σμύρνη Izmir. Αυτό μόνο.

Στο δια ταύτα. Κύριοι Δημοσιογράφοι του Star, είστε τουλάχιστον κακεντρεχείς. Και δεν νοείται να σας αφήνουν ελεύθερους να βγάζετε τέτοια στοιχεία στη φόρα. Γιατί αν ανοίξετε ένα οποιοδήποτε βιβλίο Ιστορίας, θα δείτε ότι η Πόλη τώρα τελευταία λέγεται Istanbul. Και θα ήθελα να δω τον κύριο Δρακάκη να μιλάει με έναν Τούρκο και να του λέει την 2η πιο σημαντική του πόλη (θεωρητικά) Constantinople. Το γέλιο θα ήταν άπειρο.

ΥΓ: Όταν κράζετε την Ρούλα Κορομηλά που έβγαλε το 12χρονο και το εκμεταλλεύτηκε, θυμηθείτε τι είπε ο Γιώργος Λιάγκας στον Θέμο Αναστασιάδη πέρυσι: "εμείς δεν λέμε ειδήσεις."

Amish Paradise

Would you know my name, ιf I saw you in heaven – Eric Clapton

Τους Amish τους γνώρισα μέσα από το βιντεάκι του Weird Al Yankovich, to Amish Paradise. Ήταν πολύ αστείο, απολίτιστοι πουριτανοί μακριά από την σύγχρονη εποχή, χωρίς ηλεκτρισμό, αυτοκίνητα και Oprah Winfrey Show (στην Ελλάδα το παίζει ο Σκάι.) Όμως ο πολιτισμός εισέβαλλε στο σχολείο τους. Και σκότωσε 6 παιδιά τους.

Και μετά ήρθαν και τα αυτοκίνητα. Με τους φάρους αναμένους και τις κίτρινες κορδέλλες της αστυνομίας μπροστά από τα γουρλωμένα μάτια τους. Ήρθε και ο ηλεκτρισμός, οι γεννήτριες του CNN και του Fox News που έψαχναν να βρουν τί ήταν αυτό που όπλισε το χέρι του δράστη. Παιδικά τραύματα μας είπαν.

Και ξαφνικά έπαψε να είναι ανέκδοτο που το λες περπατώντας κάτω από τις διαφημιστικές πινακίδες, τα νέον φώτα και τα φανάρια της λεωφόρου Αλεξάνδρας. Οι άνθρωποι όσο μακριά και να πήγαν από τον πολιτισμό των Ηνωμένων Πολιτειών δεν τη γλίτωσαν. Τα συμπτώματα βίας που παρατηρούνται στη χώρα αυτή, με τα σχολεία να έχουν γίνει ο νούμερο ένα στόχος κάθε μανιακού που θέλει να αυτοκτονήσει και δεν βρίσκει παρέα για το μακρύ ταξίδι.

Όλοι απόρησαν: γιατί τους Amish; Απλό. Είναι το μόνο σχολείο στις 48 πολιτείες που δεν έχει μέτρα ασφαλείας, ανιχνευτές μετάλλων και ντόμπερμαν. Η Αλάσκα παραείναι μακριά και η Χαβάη παραβρωμάει χόρτο.

Και τώρα τι θα κάνουν οι Amish; Προβλέπω να μπαίνει δειλά δειλά μια μπρίζα για τον ανιχνευτή μετάλλων. Ή ένα τηλέφωνο. Και να καταστρέφεται η μικρή τους ουτοπία, αυτή η σταγόνα του 17ου αιώνα στον Αμερικάνικο βούρκο.

Γιατί θα πρέπει να πάρουν τα μέτρα τους ενάντια στο κακό, χωρίς εμείς οι πολιτισμένοι και «κανονικοί» άνθρωποι να σταματήσουμε αυτή την παρωδία.

And daddy doesn’t understand it, he always said she was pure as gold
And he can’t see no reason, what reason do you need to be shot
Tell me why I don’t like Mondays; I wanna shoot the whole day down.
Bob Geldof
The Boomtown Rats – I Don’t Like Mondays

Γεωργία - Ρωσία 5-1

Πέρασε στα ψιλά των ειδήσεων στην Ελλάδα η κρίση στις σχέσεις Γεωργίας-Ρωσίας που ξεκίνησε με την απόφαση της Γεωργίας να συλλάβει 4 Ρώσους στρατιώτες ως κατασκόπους. Μάλιστα, τα βίντεο που έβγαλε στη δημοσιότητα άφηναν λίγα περιθώρια αμφισβήτησης ότι οι τύποι έκαναν κάτι περίεργο στην μικρή τους χώρα. Οι Ρώσοι αντί να ζητήσουν συγνώμη ή να κάνουν κάποια διπλωματική κίνηση έδωσαν διαταγή στους διπλωμάτες τους να εγκαταλείψουν την Τυφλίδα και έκοψαν στους Γεωργιανούς το δικαίωμα Ρώσικης βίζας και την οδική και ταχυδρομική πρόσβαση στις 4 Οκτωβρίου.

Μάλιστα, έκοψαν και το δικαίωμα στους Γεωργιανούς υπήκοους να φοιτούν στα σχολεία Άμυνας του Ρωσικού Στρατού. Όλα έδειχναν ότι η Ρωσία είχε το πάνω χέρι - αν το επιθυμεί, μπορεί να κλείσει μια βαλβίδα και η μισή Γεωργία να πεθάνει από το κρύο στον επικείμενο χειμώνα.

Όμως οι Γεωργιανοί δεν δείχνουν να έχουν πρόβλημα. Κάθε άλλο, είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που η μικρή χώρα δεν υποχωρεί μπροστά στην γειτονική της υπερδύναμη. Και το μπαμ έγινε στις 5 Οκτωβρίου, μια μέρα πριν την απέλαση 130 Γεωργιανών από τη Ρωσία και λίγο αφού οι Ρώσοι είχαν κάνει "κανονικές" επιχειρήσεις σε βάρος Γεωργιανών καταστηματαρχών και επιχειρηματιών στη Μόσχα:

Η Γεωργία απείλησε ότι θα μπλοκάρει την είσοδο της Ρωσίας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (WTO, που παρά τον αστικό μύθο, ουδεμία σχέση έχει με τον κτήτορα των δύο κτιρίων που πέφτοντας μας έκαναν να δούμε τον κόσμο με άλλο μάτι.)

Αυτό ίσως να κάνει τους Ρώσους να ξανασκεφτούν την πολιτική τους στο θέμα. Προς το παρόν, η Γεωργία οργάνωσε μια καταπληκτική παρέλαση των 4 κρατουμένων όπως τους παρέδιδε στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Σταθερότητας και Συνεργασίας.

Ίσως λοιπόν οι Ρώσοι να νιώθουν στο πετσί τους τώρα τις συνέπειες της πτώσης της ΕΣΣΔ όσον αφορά τη δυνατότητά τους να, χμ, ελέγχουν τις γειτονικές τους χώρες. Η πορτοκαλί επανάσταση δεν ήταν αρκετή για να το καταλάβουν...

Διαδίκτυο: Πάθη και εξουσία σε 1024x768 ανάλυση

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που έπαιζα με το BBS της Kapatel. Σε αυτά τα χρόνια η σχέση μου με το Διαδίκτυο έχει περάσει διάφορες φάσεις, πάντα όμως τύχαινε με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο να παρακολουθώ την εξελικτική πορεία της κοινωνικοποίησης στο Διαδίκτυο. Και αυτή είναι μια απόπειρα να παρουσιάσω κάποια συμπεράσματα που αφορούν τις «κοινωνίες» που σχηματίζονται στα πιο δημοφιλή διαδικτυακά μέσα επικοινωνίας σε κάποιους σκόρπιους παραλληλισμούς με την πραγματικότητα – ή τουλάχιστον τη ζωή χωρίς υπολογιστή.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Εισαγωγή

Το Διαδίκτυο ως εργαλείο επικοινωνίας

Γιατί κοινωνικοποιείται κάποιος online;

Σύγκριση κοινωνικοποίησης online και offline

Τα πλεονεκτήματα του online έναντι του offline

Φωτογραφίες και βίντεο

Εξουσία

Κοινωνική Οργάνωση και Ηγεσία

Ένας προβληματικός ηγέτης

Εγωισμός και κοινωνικοποίηση

Οι περιθωριακοί

Πάθη

Έρωτας και διαδίκτυο

Όλα του γάμου δύσκολα, προέκυψε και δεύτερος!

Όταν μπλέκουμε τα μπούτια μας

Όταν λοιπόν εξάγουμε τις online γνωριμίες στον offline κόσμο μας

Mou areseis αλλά μετά...

Σύγκριση των σχέσεων των ίδιων ανθρώπων

Το ανάποδο όμως γίνεται;

Μια αυτοκτονία στην Κρήτη

Επίλογος

Εν κατακλείδι, είναι υγιής αυτή η κοινωνικοποίηση ή όχι;

Παρατήρηση: Χρησιμοποιώ τη λέξη «πραγματικός» για να περιγράψω την κατάσταση στην κοινωνία εκτός Διαδικτύου, το in real life που λένε και οι Αμερικάνοι. Οι κοινωνίες στις οποίες θα αναφερθώ είναι υπαρκτές, όμως απέχουν πολύ από το να τις χαρακτηρίσω πραγματικές με την έννοια της κοινωνίας που ζούμε όλοι. Ίσως και επειδή ο ορισμός του χρήστη υπηρεσίας ψηφιακής επικοινωνίας απέχει από την ολότητα του ανθρώπου.

Το Διαδίκτυο ως εργαλείο επικοινωνίας

Το Διαδίκτυο γεννήθηκε ως ένας τρόπος να ανταλλάζουν πληροφορίες μεταξύ τους οι διάφορες υπηρεσίες του Αμερικανικού Στρατού, εξελίχθηκε ως το μέσο ανταλλαγής πληροφοριών ανάμεσα σε ακαδημαϊκά ιδρύματα και στο τέλος κατέληξε να είναι το πιο ραγδαία αναπτυσσόμενο και το πλέον φιλελεύθερο στην ιστορία μέσο ανταλλαγής πληροφοριών σε παγκόσμιο επίπεδο. Βέβαια, η λέξη «φιλελεύθερο» επιδέχεται τρομερής αμφισβήτησης, αφού μπορεί πολύ εύκολα να αντικατασταθεί η λέξη με έννοιες όπως «άναρχο», «ανεξέλεγκτο» και «επικίνδυνα ελεύθερο».

Ένα είδος πληροφοριών που ανταλλάζεται, το οποίο μάλιστα αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα κομμάτια του «είναι» του Διαδικτύου σήμερα, είναι η προσωπική επικοινωνία. Και αυτό που θα εξετάσω πιο πολύ είναι η προσωπική επικοινωνία μεταξύ αγνώστων, ή ανθρώπων που δεν είχαν σχέσεις μεταξύ τους πριν «γνωριστούν» μέσω κάποιας υπηρεσίας του Διαδικτύου.

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι επικοινωνίας μέσω Διαδικτύου. Οι τύποι στους οποίους θα επικεντρωθώ είναι οι εξής:

• Fora. Μετεξέλιξη των προϊστορικών πλέον BBS, εξαιρετικά δημοφιλή αφού μπορούν να προσπελαστούν χωρίς ιδιαίτερο λογισμικό και περιέχουν τέτοια γκάμα συζητήσεων που δεν πιστεύω ότι υπάρχει έστω και ένα χόμπι ή επάγγελμα χωρίς το forum του: έχω δει με τα μάτια μου fora για ιδιοκτήτες πίτ μπουλ, γιατρούς, πολιτικούς επιστήμονες, δωδεκαθεϊστές, παίχτες ράγκμπι, υποστηρικτών της ελευθερίας του Θιβέτ, παιδόφιλους, χωρισμένους γονείς και έφηβους με τάσεις αυτοκτονίας.

• Chat Rooms. Λιγότερο μαζικά στην Ελλάδα από ότι τα fora (δεν είναι και τυχαίο άλλωστε που πολλά μικρά chat rooms έχασαν τη δυναμική τους όταν κάποιο πεφωτισμένο μυαλό αποφάσισε να στήσει δίπλα τους και ένα forum.) Βέβαια, η αποτελεσματικότητά τους οφείλεται στην άμεση επικοινωνία, αφού για να λειτουργήσουν απαιτείται η παράλληλη ύπαρξη και των δύο συνομιλητών στον κυβερνοχώρο.

• Υπηρεσίες Δικτύωσης. Σε αυτή την κατηγορία πέφτουν εφαρμογές όπως το Hi5, το Facebook, το MySpace και το ελληνικότερο Joy. Η λογική είναι απλή: γράφεσαι για να βρεις τους φίλους σου αλλά πάντα καταλήγεις να έχεις πρόσβαση σε εκατοντάδες προφίλ ανθρώπων τα οποία και θα ψάξεις μέχρι τελευταίας κουκίδας.

• MSN Messenger. Και άλλα προγράμματα άμεσης επικοινωνίας. Η διαφορά με τα παραπάνω έγκειται στο γεγονός ότι στο συγκεκριμένο λογισμικό πρέπει να προσθέσεις το e-mail του συνομιλητή σου, άρα απαιτείται κάποια προηγούμενη επαφή. Κοινώς, δεν γνωρίζεις αγνώστους στο MSN.

• MMORPGs. Μιλώντας με τον φίλο μου τον Γιώργο είχα πει ότι αυτού του είδους τα παιχνίδια, δηλαδή τα τεχνητά περιβάλλοντα όπου ο κάθε χρήστης έχει έναν ήρωα τον οποίο πρέπει να κατευθύνει σε συνεργασία με άλλους χρήστες στο πλαίσιο ομάδων και συμμαχιών, συνδυάζουν τα δύο πιο εθιστικά πράγματα στην ιστορία της τεχνολογίας: το chat room και το αξιοπρεπές παιχνίδι με σενάριο και τέρατα.

Γιατί κοινωνικοποιείται κάποιος online;

Πολλοί ερευνητές έχουν γράψει τόνους χαρτιών στους οποίους προσπαθούν να εξηγήσουν την προτίμηση του ατόμου στην διαδικτυακή κοινωνικοποίηση και το γιατί αυτού του είδους η ανθρώπινη επαφή (αν μπορεί να χωρέσει στον ορισμό της) φέρνει θεαματικές ανατροπές στην κοινωνική ζωή συγκεκριμένων ατόμων.

Θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα από την τεχνολογία. Και αυτό είναι τα ραβασάκια στο σχολείο. Όταν λοιπόν είμασταν 14 χρονών, ας πούμε, μας φαινόταν πολύ πιο εύκολο να γράψουμε σε ένα χαρτί «μου αρέσεις» παρά να το πούμε κατάμουτρα. Όταν μάλιστα η Panafon έκανε την εμφάνισή της το 1994 και έφερε μαζί της το SMS, τα ραβασάκια έγιναν ψηφιακά. Και πιο trendy.

Πάμε πίσω στο Διαδίκτυο. Από όλα όσα έχω ακούσει κατά καιρούς, υπάρχουν τρεις ουσιαστικοί λόγοι που κάποιος στρέφεται στην κοινωνικοποίηση του Διαδικτύου:

1. Για να σκοτώσει την ώρα του. Δεν είναι πυρηνική φυσική η επικοινωνία και είναι ένας ευχάριστος χρόνος να περάσει κάποιος τον ελεύθερό του χρόνο.

2. Για να καλύψει προσωρινές ανάγκες επικοινωνίας. Αυτές προέρχονται είτε από τη μοναξιά του σπιτιού, είτε την απόσταση που τον χωρίζει από τον προηγούμενο κοινωνικό του περίγυρο (όλοι εσείς που σπουδάζετε στην επαρχία και στο εξωτερικό για παράδειγμα) ή ακόμα και από άλλου είδους προβλήματα που σχετίζονται με την εμφάνιση, την αυτοπεποίθηση κ.ά.

3. Για να «ξεφύγει» από την ήδη υπάρχουσα κοινωνική ζωή του. Πολλοί άνθρωποι με οικογενειακά προβλήματα, άσχημες συνθήκες εργασίας ή άλλα άσχημα στοιχεία στην ζωή τους καταφεύγουν στο Διαδίκτυο για να προσπαθήσει να ζήσει μια «διαφορετική» εμπειρία, ειδικά αν δεν μπορεί υπό τις υπάρχουσες συνθήκες να επιφέρει δραστική αλλαγή στη ζωή του.

Το Διαδίκτυο προσφέρει την πιο εύκολη κοινωνικοποίηση στα ανθρώπινα χρονικά. Ερευνητές σε πολυσυλλεκτικά κράτη (όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες – ή μάλλον για να μην λέμε και μπούρδες, στις Ηνωμένες Πολιτίες) αποδίδουν την ευκολία στην απουσία ένδειξης για το χρώμα, την ηλικία, τις πολιτικές πεποιθήσεις την εξωτερική εμφάνιση και την οικονομική κατάσταση. Αυτοί οι ισχυρισμοί δέχτηκαν ένα ισχυρό πλήγμα από την εμφάνιση των υπηρεσιών δικτύωσης όπως το Hi5 ή υπηρεσιών που αφήνουν τον χρήστη να δημιουργήσει το προφίλ του, όπως καλή ώρα το Blogger.

Σε κάθε περίπτωση ο χρήστης των υπηρεσιών επικοινωνίας κάνει ορισμένα βήματα ώστε να δώσει στον συνομιλητή του μια εικόνα του. Ενδιαφέροντα, περιορισμένα στοιχεία για τη ζωή του και φωτογραφίες εμφανίζονται πολύ συχνά σε «γνωριμίες» μέσω διαδικτύου.

Η ευκολία λοιπόν δεν έγκειται στην απουσία διαφορετικότητας. Αυτή υπάρχει, σε μειωμένο βαθμό βέβαια λόγω της απόστασης πραγματικής επαφής, όμως είναι εμφανής σε στατιστικές που δείχνουν το τι είδους άτομα είναι πιθανότερο να συζητήσουν μέσω Διαδικτύου σε προσωπικό επίπεδο. Συνήθως το προφίλ μιας συζήτησης μεταξύ αγνώστων σε chat room είναι άτομα διαφορετικού φύλου από την ίδια περίπου γεωγραφική περιοχή (και προφανώς, εφ’όσον μιλάμε για την Ελλάδα, ίδιου χρώματος.)

Η ευκολία έγκειται στο γεγονός ότι η επικοινωνία είναι απλά απρόσωπη, χωρίς να μπούμε στον κόπο να εξερευνήσουμε την απουσία διαφορετικότητας και του ρατσισμού που μπορεί να εμποδίσει την επικοινωνία. Φανταστείτε το παρακάτω σενάριο: Μπαίνετε μέσα σε μια καφετέρια με περίπου 2.000 άτομα και μιλάτε σε άγνωστα άτομα, τα οποία με τη σειρά τους γυρνάνε και σας μιλάνε και επιθυμούν να μάθουν περισσότερα πράγματα για εσάς. Απίθανο. Όσες φορές μου μίλησε άγνωστος στο δρόμο ήταν επειδή ήταν τρελλός ή έψαχνε την εκκλησία του Προφήτη Ηλία.

Οι συνθήκες για επικοινωνία είναι εξαιρετικά γόνιμες λοιπόν. Είναι μαθηματικώς απίθανο κάποιος που δεν βρίζει δημοσίως σε ένα μέσο επικοινωνίας να μην γνωρίσει έστω και μια χούφτα ανθρώπους και να αρχίσει να τους μιλάει.

Ας λάβουμε υπ’όψιν μας και τα δημογραφικά στατιστικά σε σχέση με τη χρήση του Διαδικτύου στην Ελλάδα (ηλικίες μέχρι 30 ετών, σχετικά καλής μόρφωσης και μέτριου τουλάχιστον εισοδήματος) και θα δούμε ότι συνομωτούν τα πάντα στο να γίνεται παιχνίδι η κοινωνικοποίηση.

Τα πλεονεκτήματα του online έναντι του offline

Δεν είναι παράλογο να ισχυριστεί κάποιος ότι υπάρχουν κάποια ουσιαστικά πλεονεκτήματα που νιώθει ο χρήστης κατά την κοινωνικοποίησή του στο Διαδίκτυο. Το πιο ενδιαφέρον που διάβασα ποτέ το γράφουν οι Thurlow, Lengel και Tomic στο Computer Mediated Communication. Καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η συνομιλία στο Διαδίκτυο απολαμβάνει περισσότερης προσήλωσης από κάθε άλλη συνομιλία που υπήρξε ποτέ.

Κάθε ένας που προσπάθησε να μιλήσει σε άνθρωπο τη στιγμή που έγραφε ένα e-mail ή μίλαγε στο MSN το έχει διαπιστώσει αυτό από πρώτο χέρι.

Ένα άλλο πλεονέκτημα έχει άμεση σχέση με την θεωρία του Goffman για την δραματουργική ανάλυση, την μελέτη δηλαδή της κοινωνικής αλληλεπίδρασης ως μιας θεατρικής παράστασης. Ο κοινωνιολόγος αυτός ισχυρίζεται ότι κάθε παράσταση είναι μια παρουσίαση του εαυτού, η προσπάθεια του ατόμου να δημιουργήσει συγκεκριμένες εντυπώσεις στο μυαλό του άλλου. Αυτή λοιπόν η «διαχείριση εντυπώσεων» είναι εξαιρετικά ευκολότερη στο Διαδίκτυο από ότι στον πραγματικό κόσμο.

Αν γνωρίζατε στη στάση του λεωφορείου τον πιο ενδιαφέροντα άνθρωπο του πλανήτη, έναν εξαιρετικά έξυπνο άνθρωπο με τρομερές ιδέες και φοβερή διάθεση για συζήτηση, πιθανότατα θα τον αποφεύγατε αν ήταν ακούρευτος, αξύριστος φορώντας μια τρύπια μπλούζα. Στο Διαδίκτυο όμως όχι, γιατί το μόνο που θα γνωρίζατε από αυτόν τον άνθρωπο θα ήταν οι ιδέες που θα σας μετέφερε.

Επίσης μέσω διαδικτύου (ειδικά στις μη άμεσες μορφές επικοινωνίας όπως τα fora) μπορείς να ξανασκεφτείς αυτό που γράφεις, ώστε το τι θα λάβει ο άλλος να συντελέσει στην μεγιστοποίηση της εντύπωσης που θες να του προσφέρεις. Ας μην ξεχάσουμε και την πλήρη απουσία γλωσσολογικών ιδιομορφιών καθώς και την ύπαρξη των greeklish που δικαιολογούν γραμματικά και ορθογραφικά ατοπήματα.

Φωτογραφίες και βίντεο

Η απουσία κάθε είδους μη λεκτικής επικοινωνίας οδηγούν στο αναπόφευκτο αποτέλεσμα να εφαρμόζεται πλήρως το δόγμα του «ό,τι δηλώσεις είσαι.» Όμως τι γίνεται όταν μπαίνουν οι φωτογραφίες στο παιχνίδι;

Οι Levitt και Dubner στο εξαιρετικό Freakonomics κάνουν έναν παραλληλισμό με τις αγγελίες αυτοκινήτων: η απουσία φωτογραφίας ενδέχεται να σε κάνουν να σκεφτείς ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Το πρόβλημα με την απουσία φωτογραφίας μπορεί να είναι καθαρά άγνοια για το πως να την ανεβάσεις, απουσία κατάλληλου τεχνικού εξοπλισμού, ντροπή ή φόβος μην σε ανακαλύψουν, ή τέλος η απλή ασχήμια.

Πολλοί καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι φωτογραφίες υπάρχουν μόνο όταν ο στόχος της γνωριμίας είναι το ραντεβού. Όμως τις βάζουν σχεδόν όλοι πλέον στις υπηρεσίες δικτύωσης και στο MSN τους χωρίς να θέλουν απαραίτητα να κάνουν σεξ με τους συνομιλητές τους. Επίσης προτιμούν να μιλήσουν σε άτομα που έχουν ήδη την φωτογραφία τους δημοσιευμένη παρά σε αυτούς που δεν την έχουν.

Μια λογική εξήγηση είναι ότι η φωτογραφία σε κάνει να ξεπεράσεις ορισμένες a priori ανασφάλειες που συνδέονται με την επικοινωνία στο Διαδίκτυο. Σου δίνουν μια αίσθηση οικειότητας με τα ξερά 12άρια Arial του απέναντί σου.

Μα θα αναρωτηθεί κάποιος, η ύπαρξη και μόνο της φωτογραφίας δεν θα δημιουργήσει κάποιου είδους διαχωρισμό σε βάρος των λιγότερο εμφανίσιμων ατόμων; Σίγουρα. Όμως πάντα υπάρχει έστω και μια φωτογραφία για τον κάθε έναν που θα καλύψει τις εξωτερικές ατέλειές του. Και έτσι την πάτησε ένας φίλος μου πριν από μερικά χρόνια όταν το κινητό μου τρελλάθηκε από τις φωνές του: «ρε μ..., είναι τελείως μπάζο!»

Τους τελευταίους μήνες παρατηρείται και μια αύξηση στην χρήση των υπηρεσιών φωνής και βίντεο στην επικοινωνία στο Διαδίκτυο. Όμως ποτέ δεν θα προηγηθούν της λεκτικής επαφής, άρα δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν στη δημιουργία πρώτων εντυπώσεων.

Κοινωνική Οργάνωση και Ηγεσία

Σαν κάθε κοινωνική ομάδα, οι μικροκοινωνίες που αναπτύσσονται στο Διαδίκτυο έχουν τον ηγέτη τους, την ομάδα που τον περιβάλλει και κάποιους που έχουν πρόσβαση σε αυτή την ομάδα. Στον αντίποδα, υπάρχει πάντα και ένα γκρουπ ατόμων που είναι αποξενωμένοι και απομονωμένοι από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο.

Ο ηγέτης πάντα είναι αυτός που έχει την μέγιστη πρόσβαση στις τεχνικές δυνατότητες του συστήματος. Αυτό πρακτικά σημαίνει τη δυνατότητα να ξεφορτώνεται όποιον θέλει ανά πάσα στιγμή και να μπορεί να προβιβάσει ή να υποβιβάσει τον οποιονδήποτε. Αν και τυχαίνει συχνά να υπάρχουν δύο, τρεις ή και περισσότεροι άνθρωποι με αυτή τη δυνατότητα, πάντα υπάρχει ένας που διατηρεί το πάνω χέρι, είτε επειδή είναι ο ιδρυτής της εν λόγω ομάδας είτε επειδή οι ζυμώσεις στο εσωτερικό της ομάδας τον έφεραν σε αυτή τη θέση.

Οι δημοκρατικές διαδικασίες σπανίζουν – στην πραγματικότητα οι περισσότερες μικροκοινωνίες του κυβερνοχώρου είναι μικρές δικτατορίες. Έχοντας δει αρκετές δεκάδες τέτοιων κοινωνιών μόνο μία λειτούργησε δημοκρατικά χωρίς κάποιο θεαματικό αποτέλεσμα.

Το γιατί συμβαίνει αυτό είναι εξαιρετικά απλό. Ας μιλήσουμε για τον θεσμό της εξορίας. Στην πραγματικότητα όλοι έχουμε μερικά άτομα κατά νου που θα ευχόμασταν να μην αποτελούν μέρος της κοινωνικής μας ομάδας, όμως σύμφωνα με τους νομικούς κώδικες που ισχύουν γύρω μας – και με βάση τους κανόνες ηθικής που ανέπτυξαν οι φιλόσοφοι και οι κληρικοί μας – η εξορία ενός ανθρώπου είναι μια εξαιρετική δύσκολη υπόθεση. Όσες φορές συνέβη το μόνο αποτέλεσμα ήταν γενικευμένη κατακραυγή και συναυλίες του Μίκη Θεοδωράκη μετά από αρκετές δεκαετίες. Ο φόνος, από την άλλη, είναι εντελώς απαράδεκτη πράξη που οδηγεί σε πολλά χρόνια στη φυλακή.

Στο Διαδίκτυο η εξορία είναι πανεύκολη, όπως και ο φόνος. Δεν είναι τυχαίο που η σχετικές εντολές λέγονται ban (θυμίζει πολύ το banish) και kill (μην αγριεύεστε.) Οι λόγοι της εξορίας και του φόνου αναφέρονται αναλυτικά σε κείμενα τα οποία λέγονται policies, ή πολιτικές λειτουργίας, οι οποίες όσες περιπτώσεις και να αναφέρουν ως αδικήματα, πάντα περιέχουν δύο κρίσιμα σημεία. Το πρώτο είναι ότι η πρόσβαση σε μια υπηρεσία δεν είναι δικαίωμα αλλά προνόμιο – κανένας δεν μπορεί να παραπονεθεί στο Διαδίκτυο ότι έχει δικαίωμα να έχει πρόσβαση σε ένα chat room ή ένα forum. Το δεύτερο είναι ότι πάντα υπάρχει παράθυρο για επέμβαση του ηγέτη ή της ομάδας του χωρίς να χρειαστεί να λογοδοτήσει κάπου.

Άλλωστε, ο διαχωρισμός των εξουσιών άφησε εξαιρετικά ανέγγιχτες αυτές τις μικροκοινωνίες. Εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία αποτελούν το ένα και το αυτό.

Κάπως έτσι λειτουργεί και το σύστημα απόδοσης μερικής εξουσίας σε κάποια μέλη της ομάδας. Ο ηγέτης και η άμεση ομάδα του (συνήθως γνωστοί ως administrators, ή διαχειριστές) δεν έχουν τη δυνατότητα να ελέγξουν την κοινωνική ομάδα μόνοι τους. Άρα δημιουργούν μια ομάδα που επιτηρεί την «τάξη» στην κοινωνική ομάδα, τους operators ή moderators, που έχουν την τεχνική ελευθερία να απαγορεύσουν σε κάποιον την παραμονή στην υπηρεσία και να λογοκρίνουν κατά βούληση το τι γράφεται (κυρίως στα fora). Το «ξήλωμα» ατόμων από αυτή την επίλεκτη ομάδα μπορεί να γίνει για πολλούς λόγους, σε καμία περίπτωση όμως δεν νιώθει κάποιος υποχρεωμένος να λογοδοτήσει στο κοινωνικό σύνολο για αυτή του την απόφαση.

Βέβαια, όπως σε κάθε ομάδα ανθρώπων, έτσι και εδώ ένας άνθρωπος ο οποίος δεν έχει μέτρο στο πως διαχειρίζεται την εξουσία του μπορεί να διαλύσει την κοινωνική ομάδα. Πάντα πρέπει να έχει κατά νου το γεγονός ότι πρέπει να είναι όλοι ευχαριστημένοι από την επικοινωνία που απολαμβάνουν στα πλαίσια του forum και να μην έχει αφήσει δικαιώματα στον κάθε χρήστη να του προσάπτει κατηγορίες. Και αυτό ισχύει επειδή είναι πολύ πιο εύκολο να αλλάξεις chat room από ότι χώρα. Στην πραγματικότητα, είναι πολύ πιο εύκολο να φτιάξεις chat room από ότι χώρα.

Έτσι αυτή η ολιγαρχία ελέγχεται σε ένα επίπεδο εντυπώσεων. Είναι πολύ εύκολο να κερδίσεις τις εντυπώσεις – άλλωστε η εγγύτητα του συνόλου με την ολιγαρχία και η ευκολία της επικοινωνίας μαζί της δημιουργεί προσδοκίες σε μεγάλο κομμάτι της να γίνει μέλος της – ενώ όλες οι υπηρεσίες διατηρούν άχρηστους τίτλους τιμής για να κάνουν τα μέλη της να νιώθουν πιο «μέσα» στα πράγματα από ότι οι νεοεισερχόμενοι. Ένας κανονικός φαύλος κύκλος εξουσίας.

Ένας προβληματικός ηγέτης

Πηγαίνοντας στο παράδειγμα των MMORPGs, των Παιχνιδιών Ρόλων στο Διαδίκτυο, συναντάμε το παράδειγμα ενός ανθρώπου που είχε υπό τον έλεγχό του ένα guild, όπως αποκαλούνται οι φατρίες στον ψηφιακό κόσμο του παιχνιδιού. Δεν είχε φροντίσει να δώσει κανένα κομμάτι της «εξουσίας» του σε κανέναν άλλον μέσα στην ομάδα. Στην αρχή αυτό δεν αποτελούσε πρόβλημα αφού ήταν με διαφορά ο παλαιότερος μέσα στο guild. Όσο πέρναγε ο καιρός όμως, κάποια συγκεκριμένα άτομα «πάλιωσαν» και απαίτησαν να έχουν λόγο στα πράγματα. Ο ομαδάρχης αρνήθηκε πεισματικά να τους εμπιστευτεί με αυτό που ζητούσαν με αποτέλεσμα να ακολουθήσει γενική κατακραυγή των λαθών του (εξαφανίστηκε η αυθεντία του) και η παραίτηση μερικών ανθρώπων που είχαν καταφέρει να κερδίσουν τον σεβασμό των πιο νέων μελών, με αποτέλεσμα να φύγουν και αυτοί και να οδηγηθεί η ομάδα στη διάλυση.

Η κατάσταση θα είχε αποτραπεί αν είχε κρατήσει τις ισορροπίες και είχε διανείμει ρόλους στα πρόσωπα που δημιούργησαν την κόντρα. Σε αντίθεση με ότι πίστευε, η διανομή αρμοδιοτήτων θα ισχυροποιούσε τη θέση του, αφού και πάλι το σύνολο της εξουσίας θα πήγαζε από αυτόν. Όμως ο εγωισμός του λειτούργησε αρνητικά με αποτέλεσμα να μην μπορεί πλέον να ηγηθεί της κοινωνικής αυτής ομάδας.

Εγωισμός και κοινωνικοποίηση

Άρα ας κοιτάξουμε λίγο τον εγωισμό και τη σχέση του με αυτές τις κοινωνικές ομάδες. Είναι δύσκολο να θεωρηθείς «κάποιος» στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, όμως μια καλή επίδοση σε ένα παιχνίδι ή μια θέση operator σε ένα chat room μπορούν να σε κάνουν «κάποιον» σε μια ψηφιακή κοινότητα.

Αυτό εξηγεί την προσκόλληση αρκετών ανθρώπων με αυτές τις υπηρεσίες. Έχοντας περάσει από τις ανάγκες τις επικοινωνίας, οι χρήστες περνάνε στο στάδιο όπου ικανοποιούν άλλου τύπου επιθυμίες τους. Βασική επιδίωξη του ανθρώπου ήταν πάντα να τον θαυμάζουν για κάτι ή έστω να έχει κάτι το ξεχωριστό. Αυτές οι κοινωνίες λοιπόν είναι σχεδιασμένες να του το δώσουν.

Ας δούμε το παράδειγμα του voice. Μια λειτουργία που αναπτύχθηκε στα πρώτα βήματα του Internet Relay Chat για να βοηθήσει τον συντονισμό συζητήσεων (όταν το IRC σχεδιαζόταν, η ακαδημαϊκή συζήτηση με συντονιστές ήταν βασικό κομμάτι των φιλοδοξιών των δημιουργών του) και σήμερα χρησιμοποιείται για να φαίνονται ορισμένα ψευδώνυμα ψηλότερα στη λίστα από τα υπόλοιπα.

Το να έχεις voice δεν σου δίνει κανένα άλλο όφελος παρά μόνο την παράκαμψη της αλφαβητικής σειράς. Όμως η ύπαρξή του είναι τόσο καλή για την online κοινωνία όσο και μια φωτογραφία δίπλα στον πρωθυπουργό στην offline: δείχνει ότι είσαι «κάποιος», ότι είσαι πιο παλιός, ότι τέλος πάντων έχεις κάποια καλύτερη θέση εκεί μέσα από τους υπόλοιπους.

Τώρα τελευταία προέκυψε και το u mode. Για αυτούς που οι διαχειριστές συμπαθούν λίγο λιγότερο. Ή για ποικιλία. Όπως το πάρει κανείς.

Στην ίδια κατηγορία εμπίπτουν και οι μετρητές σχολίων στα fora. Ένας άνθρωπος με 10000 σχόλια είναι πιο πιθανό να κερδίσει το ενδιαφέρον ενός χρήστη από αυτόν με 30 σχόλια. Ασχέτως αν στην πλειοψηφία των fora όταν ένας χρήστης έχει περισσότερα σχόλια από το 50-60% των σχολίων του πρώτου στην σχετική κατάταξη η καμπύλη σοβαρότητας των λεγομένων είναι τόσο φθίνουσα όσο και μια πίστα του σκι που την βλέπεις σε προφίλ.

Οι περιθωριακοί

Είπαμε και πριν ότι υπάρχουν και τέτοια άτομα. Αυτοί είναι συνήθως στο περιθώριο λόγω συγκρούσεων με την διοίκηση της υπηρεσίας ή λόγω των μη συμβατικών αποψεών τους. Ένας άνθρωπος με εμφανείς ρατσιστικές απόψεις είναι πολύ πιθανό να τεθεί στο περιθώριο από όλους, όπως και κάποιος που μιλάει χυδαία στις γυναίκες τις κοινότητας.

Η απαλλαγή από την κρίση των πεποιθήσεων ενός ατόμου ως θεωρία της online επικοινωνίας πάει περίπατο, αφού το μόνο που μπορείς να κρίνεις είναι τα γραφόμενα, άρα οι πεποιθήσεις που επιλέγει ένα άτομο να μοιραστεί μαζί σου είναι το μόνο που μπορείς να του προσάψεις.

Άσχετοι.

Έρωτας και διαδίκτυο

3000 λέξεις σχεδόν και ακόμα δεν έχω γράψει τίποτα για τον έρωτα και το Διαδίκτυο. Ναι λοιπόν, η κοινωνικοποίηση στο Διαδίκτυο έχει αρκετές φορές σαν στόχο της την ανεύρεση ερωτικού συντρόφου. Όμως τις περισσότερες φορές οδηγεί σε ερωτικές ή ερωτικές-παρά-πέντε συνομιλίες χωρίς να είναι αυτός ο αυτοσκοπός.

Η λογική εξήγηση είναι απλή. Εκτός από τον παράγοντα που σε κάνει να σκέφτεσαι τι θα πεις στα πλαίσια της διαχείρισης εντυπώσεων, υπάρχει και ο παράγοντας που σε κάνει να λες πράγματα που δεν θα έλεγες ποτέ στην πραγματική ζωή. Άρα το Διαδίκτυο γίνεται αυτομάτα πρόσφορο έδαφος για συνομιλίες εκ βαθέων για τις ανθρώπινες σχέσεις, τον έρωτα και τελικά το σεξ.

Η έρευνα των Thurlow, Lengel και Tomic αποδεικνύει ότι ένα σημαντικό ποσοστό των συνομιλιών οδηγούν σε ραντεβού, ενώ από τα ραντεβού που κανονίζονται στο Διαδίκτυο περίπου το 25% οδηγεί στο κρεβάτι. Καθόλου άσχημα σε σύγκριση με το ποσοστό των ανθρώπων του αντίθετου φύλου με τα οποία έχετε κοιμηθεί αφού έχετε πίασει πάνω από 5 κουβέντες μαζί τους.

Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχουν συγκεκριμένες προσδοκίες και η απουσία ντροπής. Εγώ θα προσθέσω αυτό που προανέφερα: η άνεση επικοινωνίας και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες γίνεται η πρώτη γνωριμία δεν διαθέτουν κανένα σημείο της αμηχανίας που παρουσιάζουν οι πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις. Όμως στο πρώτο ραντεβού η αμηχανία θα είναι παρούσα όπως και να έχει, όπως θα δούμε στη συνέχεια.

Ο σκοπός λοιπόν της ερωτικής γνωριμίας υπάρχει διάχυτος σε μέσα επικοινωνίας που δεν σχεδιάστηκαν για αυτό τον λόγο. Οι υπηρεσίες δικτύωσης αποτελούν ένα κορυφαίο παράδειγμα, όπου η «δημοτικότητα» συγκεκριμένων προφίλ βασίζεται στις φωτογραφίες τους και τα σχόλια είναι του τύπου «θέλω να γνωριστούμε, αυτό είναι το e-mail μου, είσαι πολύ όμορφη.» Σε chat rooms επίσης είναι παρούσα αυτού του είδους η κοινωνικοποίηση, ίσως επειδή το φλερτ είναι τόσο ανώνυμο που ο καθένας μπαίνει στον πειρασμό για να το κάνει.

Το αξιοσημείωτο έχει να κάνει με τα παιχνίδια – πολλές σχέσεις έχουν ξεπηδήσει από γνωριμίες σε μάχες στα ψηφιακά πεδία των MMORPGs. Δεν είναι περίεργο – οι χρήστες τους αποτελούν τις πιο ολοκληρωμένες ψηφιακές μορφές χαρακτήρα αφού ο στόχος των παιχνιδιών είναι η δημιουργία και εξέλιξη ενός ήρωα. Μέχρι και γάμοι έχουν γίνει μέσα από τα παιχνίδια, όμως η καλύτερη ιστορία είναι η παρακάτω:

Όλα του γάμου δύσκολα, προέκυψε και δεύτερος!

Ένα παντρεμένο ζευγάρι με ένα παιδί στις Η.Π.Α. ξεκίνησε να παίζει ένα παιχνίδι ρόλων στο Διαδίκτυο. Ο άντρας και η γυναίκα δημιούργησαν τους χαρακτήρες τους και μπήκαν στη διαδικασία κοινωνικοποίησης του παιχνιδιού. Αυτή λοιπόν περιλαμβάνει και τον «γάμο» του παίχτη με έναν χαρακτήρα του αντίθετου φύλου. Ο άντρας «παντρεύτηκε» μία κοπέλα από την Ευρώπη την οποία αποκαλούσε εντός παιχνιδιού τη σύζυγό του. Η πραγματική σύζυγος όμως άρχισε να ενοχλείται.

Το χειρότερο όμως είναι το γεγονός ότι ο άντρας κάλεσε την «σύζυγό» του από την Ευρώπη να πάει στην Αμερική να τους γνωρίσει. Προσφέρθηκε μάλιστα να της πληρώσει τα εισητήρια ενώ αναφερότανε δημοσίως μετά στους φίλους του στην κοπέλα που θα ερχόταν ως την «σύζυγό» του, παρατείνοντας την οργή της συζύγου του. Όταν ήρθε η κοπέλα, η αμηχανία της ήταν μεγάλη όμως ο άντρας της έδινε όλη του την προσοχή αγνοώντας εντελώς την πραγματική σύζυγό του.

Εκείνη εξοργίστηκε τόσο που τον χώρισε, με τον άντρα να συνάπτει δεσμό με την κοπέλα που γνώρισε μέσω Διαδικτύου. Η πρώην – πλέον – σύζυγος συνεχίζει κανονικά να παίζει το παιχνίδι και να μιλάει με τους φίλους της εκεί, αφού ο γάμος της την εμπόδιζε τόσο καιρό να κοινωνικοποιηθεί αλλιώς, ενώ ο άντρας της με την νέα του σύντροφο έχουν παρατήσει το παιχνίδι.

Όταν λοιπόν εξάγουμε τις online γνωριμίες στον offline κόσμο μας

Οι Levitt και Dubner ασχολούνται κυρίως με τις υπηρεσίες δικτύωσης που έχουν ως στόχο το ραντεβού, όπως το Adult Friend Finder. Αυτές οι υπηρεσίες είναι φτιαγμένες για ανθρώπους που ψάχνουν ταίρι και δεν το κρύβουν. Όμως στην Ελλάδα δεν έχουν ευδοκιμήσει, ίσως επειδή η ιδιοσυγκρασία του Έλληνα δεν θα τον κάνουν να παραδεχτεί ποτέ ότι χρησιμοποιεί το Διαδίκτυο με τέτοιους σκοπούς.

Όμως είναι αρκετά συχνά τα παραδείγματα όπου γίνονται offline συναντήσεις κοινωνικών ομάδων που γνωρίστηκαν στο Διαδίκτυο. Ένα παράδειγμα είναι τα διάφορα fora αυτοκινήτων που δημιουργήθηκαν online και οδήγησαν στη δημιουργία Συλλόγων Φίλων συγκεκριμένων μαρκών όπως της BMW. Ένα άλλο παράδειγμα που βίωσα προσωπικά ήταν οι συναντήσεις των Γραφιστών που είχαν γνωριστεί ηλεκτρονικά.

Αυτά τα παραδείγματα δείχνουν σαφέστατα ένα καλό της online κοινωνικοποίησης: είναι δύσκολο να σου παρουσιαστεί άλλη ευκαιρία να γνωρίσεις τόσα πολλά άτομα με ένα συγκεκριμένο ενδιαφέρον – άντε τώρα να βγεις στο δρόμο και να σταματάς κάθε τύπο που περνάει και να τον ρωτάς συγνώμη, μήπως είσαι γραφίστας / οδηγός BMW / ερασιτέχνης αστροφυσικός / οπαδός του Βεργή και τα λοιπά...

Υπάρχει βέβαια και μια εντελώς διαφορετική κατηγορία ανθρώπων: αυτοί που γνωρίζονται σε chat rooms και υπηρεσίες δικτύωσης που δεν έχουν κάποιο προφανές target group. Θα αναφερθώ λοιπόν στο παράδειγμα ενός ανθρώπου που ξέρω εδώ και κάτι χρόνια.

Mou areseis αλλά μετά...

Ο φίλος μου λοιπόν γνώρισε μια κοπέλα από μια διαφορετική περιοχή της Ελλάδας, η οποία έτυχε να έρθει στην Αθήνα για να δει κάποιους φίλους της. Μέσα στο chat room είχαν πει πέντε πράγματα παραπάνω από τα συνηθισμένα, όπως το πως έβρισκαν ο ένας τον άλλον εμφανισιακά ελκυστικό και άρχισαν να μιλάνε με ένα πιο γλυκό, ανεπίσημο και εγκάρδιο ύφος.

Όταν γνωρίστηκαν όμως, οι συνθήκες ήταν εντελώς διαφορετικές. Οι προσδοκίες του διαψεύστηκαν, αφού η συγκεκριμένη κοπέλα δεν ανταποκρίθηκε σε αυτά που είχαν ειπωθεί μέσα στο chat room. Πράγμα αρκετά λογικό, αφού πλέον είχε μια πραγματική κατάσταση στα χέρια της με πραγματική ευθύνη για τις πράξεις της. Είναι διαφορετικό να στείλεις μια καρδούλα στο MSN και διαφορετικό να δώσεις ένα γλωσσόφιλο σε έναν τύπο που βλέπεις για πρώτη φορά μπροστά σου.

Δεν είναι πάντα έτσι όμως η περίπτωση. Ένας άλλος φίλος μου είπε για την περίπτωση μιας κοπέλας που γνώρισε έναν τύπο για καφέ και μετά από 3 ώρες τον οδήγησε σε ένα ροζ ξενοδοχείο. Όμως αυτό ήταν σίγουρα η εξαίρεση.

Σύγκριση των σχέσεων των ίδιων ανθρώπων

Τι συμβαίνει λοιπόν; Τι καθορίζει την κοινωνικοποίηση που θα επακολουθήσει της ψηφιακής επικοινωνίας; Έχουμε σαν δεδομένο ότι μέσω του Διαδικτύου δημιουργούνται προσδοκίες για το άτομο το οποίο πρόκειται να γνωρίσει ο χρήστης στην πραγματική του ζωή. Οι προσδοκίες αυτές πάντα ακολουθούν σε μεγάλο βαθμό τη φαντασία του χρήστη – πάντα μας άρεσε να γεμίζουμε κενά και σε αυτή την περίπτωση τα κενά είναι μεγάλα.

Η απογοήτευση λοιπόν από κάποια χαρακτηριστικά του ανθρώπου που έχουμε πλέον απέναντί μας και όχι στην οθόνη μας είναι αρκετά πιθανή, είτε έχουμε φιλικές διαθέσεις είτε ερωτικές. Το Διαδίκτυο κρύβει αρκετές αδυναμίες, εσωτερικές και εξωτερικές, τις οποίες μετά διαπιστώνει κάποιος στην απομυθοποίηση του ανθρώπου στον οποίο μίλαγε εδώ και μήνες χωρίς όμως να έχει γνωρίσει ποτέ.

Άρα είναι τυχαίο το αν θα δουλέψει η σχέση ή όχι. Εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πόσο μεγάλη θα είναι αυτή η απογοήτευση και το πόσο τελικά είναι συμβατοί οι χαρακτήρες αυτών των δύο ανθρώπων. Όμως πάντα υπάρχει ένα τονωτικό: το γεγονός ότι μπορούν να μιλάνε για ώρες για την κοινωνική τους ομάδα (ιδιαίτερα εμφανές σε παιχνίδια και τους διάφορους συλλόγους) άρα να έχουν ένα κοινό ενδιαφέρον το οποίο τους κρατάει και τους δύο σε ενεργή συζήτηση.

Αν αναλογιστούμε και το ότι δεν έχουν και κανέναν άλλον για να συζητήσουν τα της ομάδας αυτής και να τους καταλάβει (ή το γεγονός ότι ντρέπονται να το συζητήσουν με κάποιους άλλους,) η σχέση αυτή έχει μερικούς πόντους προβάδισμα προς την επιτυχία.

Το ανάποδο όμως γίνεται;

Πως μοιάζει η εισαγωγή μιας offline σχέσης στον Κυβερνοχώρο; Το παράδειγμα που έχουμε είναι από μια κοπέλα που μένει στη Θεσσαλονίκη ενώ το αγόρι της, που αποκαλώ Χ, στην Αθήνα. Εκείνος δηλώνει δημόσια την αγάπη του και την λατρεία του προς την κοπέλα σε κάθε δεδομένη ευκαιρία μέσα στο chat room στο οποίο μπαίνουν και οι δύο. Ακολουθεί ένας διάλογος που μου παραδόθηκε από έναν έμπιστο κατάσκοπό μου (και αυτόν που μου είπε ότι το να ερευνήσει κανείς την κοινωνιολογία του Διαδικτύου θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον, παρ’ότι δεν ξέρει αν ο Durkheim τρώγεται ή όχι) στον μαγικό κόσμο των chat rooms:

Φίλος μου: Να σου πώ κάτι και ελπίζω να μην παρεξηγηθείς

Κοπέλα: Πες μου

Φ: Όταν πρωτοείδα αυτές τις εκδηλώσεις αγάπης στο chat room σκέφτηκα «τραγικό», ίσως γιατί έβλεπα πάντα αρνητικά τις online σχέσεις.

Κ: Κατ’αρχάς δεν γνωριστήκαμε στο chat room. Απλά αναγκάστηκα να μπαίνω επειδή ο Χ είναι operator. Τις σχέσεις μέσω net τις κατακρίνω και πάντα τις κορόιδευα. Απλά με τον Χ είμαστε μαζί στην πραγματικότητα και όχι μέσω Διαδικτύου. Υπάρχει και η απόσταση και αναγκαζόμαστε να μιλάμε στο Διαδίκτυο.

Φ: Ναι, δεν είπα εγώ ότι είναι κατακριτέο αυτό που κάνεις εσύ. Αλλά υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο «τα λέω μέσω Διαδικτύου» και του «το κάνω βούκινο στο chat room ότι τα έχω μαζί της.»

Κ: Κοίτα, στο (τάδε) chat room και σε chat rooms γενικά εγώ δεν έμπαινα. Από εκεί και πέρα ο Χ είναι πολύ εκδηλωτικός και μέσα από το Διαδίκτυο βρήκε αυτό τον τρόπο να εκφραστεί.

Φ: Ναι, αλλά...

Κ: Κοίτα. Επειδή ο Χ σαν operator είναι γνωστός μέσα στο chat room και υπήρχαν κάποιες που έλεγαν - ξέρεις τα γνωστά – Χ μωρό μου αγάπη μου έλα να μου κάνεις παρέα, έλα το ένα, έλα το άλλο, δεν είπα ότι μπήκα ο Ράμπο και τα έκοψα, απλά με ενοχλούσε και αφού μαθεύτηκε για εμένα κόπηκαν.

Φ: Γιατί όμως να σε ενοχλούν;

Κ: Κοίτα, γενικά με ενοχλούν.

Φ: Ναι, προφανώς, στην καφετέρια, στη σχολή...

Κ: Με ενοχλούν γιατί πολλά άτομα τα ξέρει και live και πολλές κοπέλες από αυτές που κάνουν «πλάκα» τις ξέρει αλλιώς δεν θα με ένοιαζε καν, κατάλαβες;

Άρα διαπιστώνουμε ότι ο Χ έχει δημιουργήσει ήδη ένα πρόβλημα στη σχέση του με το να την εισάγει στο chat room: έχει δημιουργήσει μια ζήλεια και ένα καθεστώς υποψιών λόγω της συναναστροφής του με κοπέλες, μέσα στο πλαίσιο των πιο «ελεύθερων» διαλόγων που ανέφερα και προηγουμένως. Η γνωριμία του με αυτές τις κοπέλες κάνει την κατάσταση ακόμα χειρότερη, αφού είναι δύσκολο για την κοπέλα της ιστορίας να κατανοήσει την κοινωνικοποίηση του αγοριού της με τις συγκεκριμένες γυναίκες.

Το γεγονός ότι έχουν την απόσταση μεταξύ τους δεν δικαιολογεί την επιλογή του chat room για τις επαφές τους – αφού όπως είπαμε και στην εισαγωγή, υπάρχει πάντα το MSN για αυτές τις περιπτώσεις.

Φ: Απλά έχω βγάλει ένα (ίσως αυθαίρετο) συμπέρασμα σχετικά με το πως διαχωρίζει ή όχι ο Χ το chat room από τη ζωή του.

Κ: Είναι αυθαίρετο, γιατί ο Χ μπαίνει στο chat μόνο βράδια λόγω τις δουλειάς του, άρα δεν μπορείς να πεις ότι ταυτίζει τη ζωή του με το net με τίποτα, αν δεν δούλευε και στο (τάδε) μαγαζί δεν θα έμπαινε και καθόλου!

Θα διαφωνήσω με την κοπέλα και θα συμφωνήσω με τον φίλο μου. Αν νιώθει την ανάγκη να μοιραστεί την σχέση του, άρα την επιτομή της προσωπικής του ζωής, με το chat room, τότε έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της εν γένει κοινωνικοποίησής του. Επίσης, έχει κάνει το chat room κομμάτι και της δικής της ζωής λόγω της ανάμειξης της σχέσης τους με πρόσωπα και πράγματα μέσα στην ψηφιακή πραγματικότητα του chat room.

Γενικά η εισαγωγή εμπειριών και στοιχείων από την πραγματική ζωή σε αυτή του Διαδικτύου είναι σύμπτωμα της αλλαγής του κέντρου βάρους της κοινωνικότητας του ατόμου από τον πραγματικό κόσμο προς τις διάφορες υπηρεσίες που εξετάζουμε. Η θέση του Χ σαν operator για παράδειγμα ήταν σημαντική για αυτόν, άρα έπρεπε και η κοπέλα να μπει στο chat room για να είναι στη ζωή του. Τέτοιες συμπεριφορές δεν παρατηρούμε ούτε καν σε πραγματικές κοινωνικές οργανώσεις.

Μια αυτοκτονία στην Κρήτη

Ένα βαρύ μάθημα το πήραμε από την πρόσφατη σχετικά ιστορία με την αυτοκτονία του φοιτητή αφού είχε πληροφορηθεί μέσω chat room για το πως να το κάνει. Η έλλειψη πραγματικής επικοινωνίας είχε κάνει τον συνομιλητή του να αγνοήσει παντελώς το ενδεχόμενο πραγματικής αυτοκτονίας – μπορεί να αυτοκτονήσει ένα ψευδώνυμο; - και έτσι δεν αντιμετώπισε με την δέουσα προσοχή το συγκεκριμένο γεγονός.

Στην άλλη άκρη του καλωδίου όμως ήταν κάποιος που με την παρότρυνση που έλαβε πήρε την απόφαση να αυτοκτονήσει, ακολουθώντας τις οδηγίες του συνομιλητή του. Η Αστυνομία συνέλαβε τον ανυποψίαστο πολίτη για την ευθύνη του στο θάνατο του φοιτητή.

Δεν μάθαμε ποτέ αν καταδικάστηκε αυτός ο άνθρωπος για την πράξη του και δεν έχουμε ακούσει κάτι σοβαρό από τα ΜΜΕ σχετικά με το θέμα. Το μόνο που ειπώθηκε ήταν ο τεχνοφοβικός μονόλογος που συνοδεύει κάθε αναφορά στην Διαδικτυακή κοινωνικοποίηση στην Ελλάδα.

Θα έπρεπε να καταδικαστεί; Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση. Μπορείς να καταδικάσεις κάποιον επειδή σε ένα ψηφιακό περιβάλλον μιλούσε μέσω ψευδωνύμου με κάποιον άλλον, επίσης κρυμμένο πίσω από ψευδώνυμο; Δεν αναγνωρίζεται ως ελαφρυντικό ή αθωωτικό στοιχείο το γεγονός ότι δεν μπορούσε να πάρει στα σοβαρά την κατάσταση που εκτυλίσσοταν;

Ίσως το μόνο που έπρεπε να κρατήσουμε από αυτή την ιστορία είναι το πως η κακή πληροφόρηση για το Διαδίκτυο ως μέσο κοινωνικοποίησης μπορεί να οδηγήσει σε τέτοια αποτελέσματα. Όσο δεν γίνεται δεκτό ως ένας φυσιολογικός (ή έστω αποδεκτός) τρόπος να γνωρίσεις κόσμο και να μιλήσεις μαζί τους, δεν θα μπορεί να μελετηθεί και σοβαρά η συμπεριφορά των ανθρώπων εκεί μέσα γιατί αρκετοί θα φέρονται όπως ο υπόδικος στην περίπτωσή μας: θα το πάρουν στην πλάκα.

Παρά το γεγονός ότι τελικά παρά τα καλώδια στην άλλη άκρη υπάρχει άνθρωπος, άρα οι συνέπειες μπορεί να έχουν και επίδραση στην πραγματική ζωή του, αφήνοντας τη δική μας ανέγγιχτη.

Εν κατακλείδι, είναι υγιής αυτή η κοινωνικοποίηση ή όχι;

Η στιγμή που θα κάνω και την βαρυσήμαντη δήλωσή μου. Η απάντηση είναι «ανάλογα». Για να είναι υγιής η κοινωνικοποίηση μέσω Διαδικτύου πρέπει να έχει τα εξής χαρακτηριστικά:

- Να αναφέρεται σε ομοιογενείς κοινωνικές ομάδες με συγκεκριμένο κοινό ενδιαφέρον ή κοινή δραστηριότητα (π.χ. ίδιες σπουδές/ίδιο πανεπιστήμιο) ή να αναφέρεται σε άτομα τα οποία γνωρίζονται από παλιά και χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο ως εναλλακτική του τηλεφώνου.

- Να υπάρχει πάντα διαχωρισμός της πραγματικής ζωής του ατόμου από την κοινωνική του εμπειρία στον κυβερνοχώρο και να μην αφήσει το ένα να παρεισφρύσει στο άλλο με αποτέλεσμα να χάσει τον έλεγχο.

- Να μην παρατήσει κάθε άλλη προσπάθεια κοινωνικοποίησης για να αφοσιωθεί σε αυτήν που του προσφέρει το Διαδίκτυο. Η απομόνωση από το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο είναι μια ορατή πιθανότητα των ανθρώπων που θεωρούν την συζήτηση στην οθόνη εφάμιλλη του καφέ.

Το Διαδίκτυο αναμφίβολα είναι το πληρέστερο εργαλείο επικοινωνίας. Όμως, η πληθώρα των επιλογών που προσφέρει απαιτεί και την ανάλογη ωριμότητα εκ μέρους μας. Και το τηλέφωνο παρέχει τα τηλέφωνα 90 11..., όμως δεν τα βάζουμε (ελπίζω) στις κοινωνικοποιητικές μας επιλογές (το τηλέφωνο δεν είναι του σατανά κύριοι δημοσιογράφοι έ;). Έτσι και στο Διαδίκτυο υπάρχουν παρεμφερείς κακοτοπιές τις οποίες καλό θα ήταν να αποφεύγουμε.

Και στην τελική, αν γνωρίσετε και κάποιον/α μέσω Διαδικτύου, πάντα να θυμόσαστε ότι η απόσταση ανάμεσα στον χρήστη και τον άνθρωπο με τον οποίο επικοινωνείτε μπορεί να είναι μεγάλη, οπότε αν σκοπεύετε να τον/την γνωρίσετε, προστατεύστε τον εαυτό σας και την προσωπικότητά σας με το να ασκείτε έλεγχο στο τι μοιράζεστε μέσω Διαδικτύου και τι όχι.

Κλείνω λοιπόν με το να δηλώσω ότι απεχθάνομαι όλους όσους βγαίνουν στα παράπονα και καταγγέλουν το σατανικό Διαδίκτυο των παιδεραστών και των βιαστών που βρίσκουν αθώα θύματα. Αυτό δεν υφίσταται. Ο πραγματικός κίνδυνος βρίσκεται αλλού – στο πώς θα μπει το Διαδίκτυο στη ζωή σας.

Παν μέτρον άριστον. Και η ώρα 4 παρά τέταρτο. Χαίρετε (και συγνώμη για το μέγεθος, αλλά και πάλι, εσύ φταις που το διάβασες μέχρι εδώ.)

Βόλτα; Φύγαμε!

Ο μόνος σκύλος που έχει εγγυημένη τη θέση του στο αυτοκίνητο της ιδιοκτήτριάς του βρίσκεται στο Surrey. Και ο λόγος; Δεν μπορεί να ξεκινήσει το αυτοκίνητό της χωρίς τον καλύτερό της φίλο. (Μην το δοκιμάσετε στο σπίτι)

Η μεσόκοπη ιδιοκτήτρια αυτοκινήτου και σκύλου προσπάθησε να βάλει το αυτοκίνητό της μπροστά χωρίς αποτέλεσμα. Αφού είδε και απόειδε, άλλαξε τις μπαταρίες στο ηλεκτρονικό κλειδί, όμως το αυτοκίνητο επέμενε να μην ξεκινήσει. Γι'αυτό φώναξε τον αντίστοιχο ΕΛΠΑ να την βοηθήσει.

Ο τεχνικός που κατέφτασε στο σημείο διαπίστωσε ότι έλειπε το τσιπάκι του Immobilizer, με την κυρία να θυμάται ότι ο σκύλος της είχε φάει κάτι την προηγούμενη ημέρα. Γιατί προφανώς δεν σου κάνει εντύπωση να βλέπεις τον σκύλο σου να τρώει ένα ηλεκτρονικό κύκλωμα. Εγώ του τα δίνω για πρωινό.

Εμ πάσει περιπτώσει, ο τεχνικός έβαλε το σκύλο στο αυτοκίνητο, έβαλε το κλειδί στη μίζα και το αυτοκίνητο πήρε μπρος.

Η Juliette Piesley λοιπόν θα πρέπει να κάνει δύο πράγματα. Να έχει πάντα το σκύλο της μαζί της όταν θέλει να πάει κάπου με το αυτοκίνητο. Και να προσέχει λίγο τη δίαιτά του...