Δημοκρατία και άλλα φιλοσοφικά

Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ έχει την έδρα της στη Νέα Υόρκη. Η Νέα Υόρκη είναι μια μεγάλη πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών, εκείνης της χώρας που αγνόησε παντελώς τον Οργανισμό όταν το Συμβούλιο Ασφαλείας του (πρόεδρος η Ντόρα Μπακογιάννη εσχάτως) αρνήθηκε να ευλογήσει το ντου στη Βαγδάτη. Και για να επισφραγίσει τις σχέσεις στοργής, αποφάσισε να συλλάβει και τον Βενεζουελανό Υπουργό Εξωτερικών. Γιατί μπορεί.

Πριν από μερικές ημέρες είδαμε τον Ούγκο Τσάβεζ, το παληκάρι που ηγείται της Βενεζουέλας και έχει βαλθεί να αφήσει το όνομά του στην ιστορία με την αντιαμερικανική του ρητορική και τις φωτογραφίες με τον Ιρανό πρόεδρο, να ωρύεται από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης αποκαλώντας τον κατά κόσμο πλανητάρχη "διάβολο." Παραπονέθηκε ακόμα και για το θειάφι που άφησε στο βήμα.

Η Μπακογιάννη από την άλλη όταν ανέβηκε είπε κάτι για διζωνική ομοσπονδία στην Κύπρο, κάτι άλλο για καλή γειτονία και ξενερώσαμε. Ήταν και μάπα το Ολυμπιακός-ΑΕΚ.

Οπότε περιμέναμε να τελειώσει η προεδρία μας στο Συμβούλιο Ασφαλείας για να ξαναξεχάσουμε τον ΟΗΕ. Όμως σήμερα το καλό μας BBC μετέδωσε την είδηση: οι Αμερικάνοι συνέλαβαν (!) τον επικεφαλή της αποστολής της Βενεζουέλας, τον Νίκολας Μαδούρο, υπουργό Εξωτερικών της συμπαθούς χώρας.

Κατά τη σύλληψή του τον έγδυσαν και του κράτησαν τα ταξιδιωτικά έγγραφα, μια πραγματικά σωστή και σοβαρή προσέγγιση στον ρόλο του ΟΗΕ και μία μαρτυρία υπέρ της παραμονής του Οργανισμού στη Νέα Υόρκη.

Η Ντόρα διέφυγε της σύλληψης.

Ο Λευκός Οίκος λοιπόν είπε ότι οι υπάλληλοι του αεροδρομίου έκαναν λάθος και δεν ήξεραν ποιον συνέλαβαν. Χμ. Το άλλο με τον Τοτό;

ΥΓ: Μαθήματα γεωγραφίας από το BBC. Η Βενεζουέλα είναι στην Μέση Ανατολή! [link]

[φωτογραφικό ντοκουμέντο]

Διαγράψτε τον

Ιλχάν Αχμέτ. Βουλευτής της Ν.Δ. στην Ροδόπη. Εθεάθη για πολλοστή φορά στο πλευρό του Ερντογάν να κλαίγεται για την κακομεταχείριση της "τούρκικης" μειονότητας στην Δυτική Θράκη.

Όταν άλλοι ξηλώνονται από τα κόμματά τους για ψύλλου πήδημα, ένας κύριος που παρίσταται σε συνεδριάσεις της τουρκικής Βουλής, υποδέχεται ως σωτήρα τον Ερντογάν σε ελληνικά χώματα και δεν ντρέπεται να αυτοπροσδιορίζεται ως Τούρκος, είναι όχι μόνο μέλος του Ελληνικού Κοινοβουλίου, αλλά ντύνει με τα χρώματα μιας παράταξης που θέλει να λέγεται κεντροδεξιά (με το Ζήτω η Ελλάδα στον ιδρυτικό της ύμνο) τα ανθελληνικά επιχειρήματά του.

Να το τι έγινε στο συνέδριο που πήγε ο Ιλχάν:

Μιλώντας σε διεθνές συνέδριο που διοργάνωσαν στην Κωνσταντινούπολη μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας, ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κάλεσε την Ελλάδα να σεβαστεί τα δικαιώματα της μειονότητας στη Θράκη και να αναγνωρίζει την εκλογή του μουφτή, απειλώντας σε αντίθετη περίπτωση με αντίποινα.

«Εάν η Ελλάδα θέλει να γίνονται σεβαστά τα δικαιώματα των μειονοτήτων στην Τουρκία και έχει προσδοκίες γύρω από αυτό το ζήτημα, θα πρέπει και εκείνη να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της» δήλωσε ο κ. Ερντογάν στη συγκέντρωση.

Και κανένας δεν κουνιέται μην τυχόν και χάσει μια χούφτα ψήφους.

Όχι, δεν σας αναγνωρίζουμε και τον μουφτή όταν οι συμπατριώτες μας στην Πόλη φοβούνται ακόμα να αυτοπροσδιοριστούν. Δεν θα σας επιτρέψουμε να μας λέτε ότι σας χρωστάμε και από πάνω όταν μια Τουρκάλα λίγο έξω από την Κωνσταντινούπολη πέρυσι μου ψιθύρισε στο αυτί ότι είναι Ορθόδοξη επειδή φοβόταν μην το ακούσει κάποιος εκεί γύρω.

Ειδικά όταν πάω να δώσω το μηχανογραφικό και βλέπω ολόκληρη κατηγορία για την μουσουλμανική μειονότητα Θράκης, όταν έχετε το τζαμί σας, θέση στο κοινοβούλιό μας, τα δικά σας ΜΜΕ, το δικό σας τουρκικό προξενείο που δεν του απαγορεύει κανείς να δημοσιεύσει ότι θέλει. Αν δεν νιώθετε Έλληνες, ο δρόμος ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα.

Πάρτε και μια φωτογραφία του να τον χαίρεστε. Και αν γουστάρετε, φτιάξτε και δικό σας κόμμα. Όμως εγώ ντρέπομαι για λογαριασμό της Νέας Δημοκρατίας και όποιου κόμματος αφήνει τα μέλη του να προβαίνουν σε τέτοιες δηλώσεις. Δεν γίνεται ο Τσιτουρίδης να την πληρώνει έτσι άδικα και ο Ιλχάν να κάνει ότι θέλει.

Ξεπλένοντας το αίμα του Jay

Ήταν Δεκέμβριος του 1996. Μια ομάδα παιδιών τρέχει στις σκάλες του έρημου κτιρίου. Απ'έξω, αστυνομικοί οπλισμένοι σαν αστακοί, ένας εισαγγελέας και ένας χοντρός τύπος. Τρέχω πρώτος και περνάω την πόρτα της βιβλιοθήκης. Η εντολή σαφής: έπρεπε να βουτήξουμε ότι προλάβουμε πριν μπει λουκέτο το πρωί στο μικρό μας σχολείο. Το πλιάτσικο μου απέδωσε ένα βιβλίο αγγλικών, δύο λεξικά και ένα μικρό πράσινο βιβλίο που δεν διάβασα ποτέ.

Ιούλιος του 2006. Φτιάχνω τις βαλίτσες μου για Παρίσι. Έχω τη συνήθεια να παίρνω μαζί γύρω στα 5 κιλά σε βιβλία κάθε φορά, τα οποία δεν πρόκειται βεβαίως ποτέ να διαβάσω. Μόνο μια φορά διάβασα βιβλίο που είχα μαζί μου: στην πενθήμερη. Ένα από τα βιβλία που πρόσεξα στη βιβλιοθήκη ήταν το Great Gatsby. Γνωστός τίτλος, γνωστό και το Fitzgerald που είδα στη ράχη και ήμουν σίγουρος ότι δεν το θυμόμουν μόνο ως το μεσαίο όνομα του JFK, το έβαλα στη τσάντα.

Ένα βράδυ λοιπόν μετά από μια ωραία συνάντηση στην στέγη του κτιρίου, πίνοντας τα τσιγάρα μας με θέα τον Πύργο του Άιφελ, ένας απίθανος αλκοολικός και ελαφρώς ψυχασθενής τύπος με το όνομα Jake άρχισε να μου μιλάει για το μικρό πράσινο βιβλίο. Έπεσα τόσο πολύ στα μάτια του όταν του είπα ότι δεν το έχω διαβάσει που ένιωσα άσχημα. Θα ήταν το ίδιο με το να μου έλεγε ένας άστεγος ότι χρειάζομαι επειγόντως μπάνιο. Και ξεκίνησα να το διαβάζω.

193 σελίδες μετά, κάθομαι στη στάση του λεωφορείου έξω από το σπίτι μου. So we beat on, boats against the current, borne back ceaselessly into the past. Σηκώνομαι από την θέση μου και αρχίζω να περπατάω προς τα κάτω. Το βιβλίο εξαιρετικό, το τέλος του δε με άφησε να κοιτάω τους περαστικούς αποσβολωμένος για μερικά λεπτά. Έχω συνηθίσει στα happy ends - ούτε μισό happy end στο εν λόγω βιβλίο.

Κατεβαίνοντας την ένδοξη Αγίου Ιωάννου κοίταξα την κολώνα του κομμωτηρίου. Με σπρέι παρατημένη η μορφή του Tupac Shakur στο καφετί μάρμαρο. Κοντοστάθηκα να τον δω. Άλλο ένα νεκρό είδωλο. Κι ας μην συμπάθησα ποτέ αυτούς τους τύπους που φοράνε περίπου όσα χρυσαφικά φοράει και ο Χριστόδουλος. Αυτό που τους σώζει είναι ότι δεν τα πλήρωσα εγώ. Κατά κάποιο περίεργο τρόπο τον συνέδεσα με τον Gatsby. Με τη διαφορά ότι στον τάφο του ενός πήγαν 3, στον άλλον πήγαν χιλιάδες. Ίσως επειδή ο Gatsby πέθανε για ένα όνειρο, ενώ ο Tupac ήταν ο ίδιος το "όνειρο."

Και ποια όνειρα; Ας το προσθέσει ο σπονσοραρισμένος από την Puma στο επόμενο τραγούδι που θα γίνει ο αυτόκλητος πρέσβης των λαϊκών στρωμάτων. Η Potsdamer Platz πλέον είναι άλλη μια πλατεία, δεν είναι αυτό που έβαλαν οι Scorpions στο βίντεο κλιπ τους. Ο έρωτας του Gatsby δεν υπάρχει πια στους δρόμους της πόλης μας. Το West Egg υποθέτω δεν θα είναι πια το ήρεμο μέρος που ήταν τότε. Και δεν θα ξαναγίνει ποτέ.

Μικρός πίστευα πολύ στα όνειρα. Τώρα κάθομαι στο παγκάκι της πλατείας και κοιτάω τους περαστικούς. Δεν είναι πολύ της μόδας τα όνειρα. Ας είναι. Κρατάω το νόημα της ιστορίας, όπως το τραγούδησαν και οι Guns'n'Roses (για άσχετους λόγους:)

Nothing lasts forever, even cold November rain.

Μπάκε: Veni, Vidi, Poulo

Με το συμπάθειο. Ο Παναθηναϊκός πέρυσι με τον Μαλεζάνι είχε βάλει μπροστά το πλάνο πενταετίας. Όσο και να το κοροϊδεύαμε εμείς οι γαύροι πίνοντας φραπέ και αναρωτόμενοι πότε θα χάσει η ομάδα μας κανένα βαθμό στο Πρωτάθλημα, οι πιο αντικειμενικοί βλέπαμε ότι όντως, με ένα σοβαρό πλάνο σε βάθος χρόνου θα μπορούσε να χτιστεί μια εξαιρετική ομάδα. Δεν ξέραμε αν ο Μαλεζάνι θα ήταν ο κατάλληλος όμως. Και έτσι προέκυψε ο Χανς Μπάκε.

Ο Μπάκε λοιπόν δεν είχε ορίζοντα πενταετίας. Είχε πέντε εβδομάδες για να φτιάξει έναν Παναθηναϊκό καλύτερο από αυτόν που έχασε 3-0 στη Ριζούπολη. Άσχετα από αυτή την ήττα, πιστεύω ακόμα ότι καλύτερη ομάδα από εκείνη τη σεζόν δεν έχει φτιάξει ο Παναθηναϊκός. Αλλά όπως και να έχει, ο Μπάκε αναγκάστηκε με 6 νέα πρόσωπα στην εντεκάδα να παίξει στο Αιγάλεω, παίρνοντας άνετα το 1-4.

Μετά ήρθε ο Ιωνικός, η Ξάνθη και "κάποια Μέταλουργκ" (όπως είπε ο ανεκδιήγητος Σακελλαρόπουλος) για να στείλουν τον Μπάκε με 350 χιλιάδες ευρώ στην τσέπη για διακοπές.

Βλέπω λοιπόν σήμερα τη λίστα με τους υποψήφιους αντικαταστάτες. Πρώτος - πρώτος ο Μπάγιεβιτς, ο οποίος όντως έχει δείξει ότι είναι σίγουρη λύση για να πάρεις πρωτάθλημα αν έχεις τα λεφτά να πάρεις τους κατάλληλους παίχτες. Όμως δεν νομίζω ότι θα ήθελε να αφήσει τη σιγουριά του πάγκου του Ερυθρού Αστέρα και έναν λαό που τον λατρεύει για να έρθει πίσω στην αμφισβήτηση της Ελλάδας.

Και μετά το ανέκδοτο: Κούπερ. Ένας άνθρωπος με σοβαρό βιογραφικό στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο γιατί να πάει στην Παιανία; Για να χάσει ένα παιχνίδι και να τον διώξουν και ας μην φταίει αυτός που η ομάδα στηρίζεται ακόμα στον Δάρλα και τον Άντριτς;

Και άλλοι τόσοι Κούπερ στη λίστα του Τζίγγερ.

Το "Παύλο Θεέ - Πάρε την ΠΑΕ" είχαμε καιρό να το ακούσουμε. Ακούστηκε και αυτό προχθές στην Πάτρα. Όμως αυτοί οι 1500 που πήγαν να πλακώσουν τον Μπάκε είναι ο πρώτος λόγος που ο Παναθηναϊκός ούτε φέτος θα πάρει κούπα. Όπως και οι άχρηστοι της Θύρας 7 που δεν ήθελαν να δουν τον Κυργιάκο με τον Σεϊταρίδη με την ερυθρόλευκη φταίνε που η άμυνά μας δεν έγινε μερικές κλάσεις καλύτερη.

Υπομονή χρειάζεται το ποδόσφαιρο. Μας το έχουν αποδείξει πολλάκις όλες οι ομάδες του εξωτερικού. Η Λυών και η Βαλένθια δεν έγιναν ομαδάρες από τη μια μέρα στην άλλη. Το ίδιο και η Γαλατασαράι που πήγε εκεί που ονειρευόμαστε να πατήσουμε το πόδι μας: τελικό ευρωπαϊκού κυπέλλου.

Στην Ελλάδα δεν έχουμε υπομονή. Για αυτό τα 2-4, το 3-0 και το 1-1 πρέπει να το συνηθίσουμε. Και ας πάμε και στην 16η θέση γιατί στην τελική εκεί μας αξίζει να είμαστε. Προκριματικά από τον Ιούλιο. Και από τον Απρίλιο άμα λάχει.

Για να βάλουμε μυαλό.

Jesus loves you more than you would know

Ο Ράτζιγκερ, κατά κόσμον Βενεδίκτος ο 16ος, είχε πολύ βαρύ έργο από την μέρα που ο λευκός καπνός γέμισε τον ουρανό του Βατικανού. Είχε να αντικαταστήσει τον πιο δημοφιλή θρησκευτικό ηγέτη της σύγχρονης ιστορίας, τον Ιωάννη-Παύλο τον δεύτερο. Έναν άνθρωπο για τον οποίο μέχρι και η βαθιά Ορθόδοξη μαμά μου είχε να χύσει δάκρυα. Αν και ποτέ δεν την πίστεψα - αν ήταν όντως βαθιά Ορθόδοξη, δεν θα με έβγαζε εμένα Καθολικό.

Πίσω στο θέμα μας λοιπόν. Ο Βενεδίκτος έχει και αυτός, όπως ο προκάτοχός του, θέση στα media κάθε λίγο και λιγάκι. Βέβαια, οι λόγοι είναι εντελώς διαφορετικοί. Και οι τελευταίες υπερδηλώσεις του Πάπα για τους μουσουλμάνους ήταν άλλος ένας τρόπος να κοσμεί την κεντρική σελίδα του BBC η μεγαλειωδέστατη μορφή του.

Για όσους δεν είχαν πάρει μυρωδιά από τις δηλώσεις του, παραθέτω σχετικό απόσπασμα:

Ο Ποντίφικας κατά την επίσκεψή του στη Βαυαρία, εξέφρασε την άποψή του για το Ισλάμ σε σχέση με τη βία και το ιερό πόλεμο, Τζιχάντ, κάνοντας αναφορά σε μία επικριτική θέση του βυζαντινού αυτοκράτορα Εμμανουήλ Β’ του Παλαιολόγου για τον Μωάμεθ. Σύμφωνα με το CNN Turk, o Βενέδικτος υπενθύμισε ότι ο αυτοκράτορας της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είχε ρωτήσει: «Ποια καινοτομία πρεσβεύει ο Μωάμεθ πέραν από την εντολή να διαδώσει την πίστη που υπόσχεται με το σπαθί του;»

Συνεχίζοντας, ο Πάπας ανέφερε ότι «η βία είναι ενάντια στο Θεό και την ψυχή» τονίζοντας ότι «είναι εκτός λογικής η διάδοση της πίστης μέσω της βίας».

news.in.gr

Ο Πάπας επίσης τόνισε στην ομιλία του ότι ο Χριστιανισμός διαφέρει από όλα αυτά τα περίεργα και μισαλλόδοξα επειδή έχει πάρει πολλά ερεθίσματα από την Αρχαία Ελληνική φιλοσοφία.

Όλες αυτές οι δηλώσεις σε μια τέτοια περίοδο προφανώς προκαλούν επιπλέον αναταραχή στις ήδη τεταμένες σχέσης μωαμεθανών - λοιπών θρησκευτικών ομάδων της γης. Για να πω και του στραβού το δίκιο όμως, ο Ποντίφικας δεν είπε κάτι καινούργιο. Μια δήλωση του Μανουήλ Παλαιολόγου επανέλαβε. Και στην τελική, ναι, το Κοράνι όντως αναφέρεται στο σπαθί ως μέθοδο διάδοσης του λόγου του Αλλάχ.

Όμως σε μια εποχή που ο Αμερικάνος βάζει το In God We Trust μπροστά και δίνει άλλοθι στον κάθε Μπιν Λάντεν να κυρήττει Ιερό Πόλεμο, ο Βενεδίκτος θα μπορούσε να είχε πάρει μαθήματα μετριοπάθειας και διπλωματίας από τον προκάτοχο και να μην έλεγε κάτι το οποίο θα μπορούσε να παρεξηγηθεί, όπως και έγινε.

Γιατί άλλο να λες ότι η Τουρκία δεν πρέπει να μπει στην Ε.Ε., και άλλο να λες στα μούτρα των Μουσουλμάνων ότι η πίστη τους βασίζεται στο μίσος.

Adagio for Strings 2006: 3 πράξεις και ένα ποίημα

Ότι καλύτερο στο Winamp για να ασχοληθώ με την καλύτερη μορφή πολιτικής που έχει γνωρίσει το Σύμπαν μας, την Ελληνική Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ακριβώς απέναντι, το περίπτερο ενός "ενωτικού" ψηφοδελτίου (δηλαδή, ο υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ και ένας που είχε μαζέψει 716 ψήφους το 2002,) λίγο παρακάτω αυτό του "ανεξάρτητου" (δηλαδή, αυτουνού που απέρριψε το ΠΑΣΟΚ και τώρα ξαναπήρε το βάπτισμα του Συνασπισμού) και πιο πέρα του Δημάρχου (που ξεκίνησε την προεκλογική του εκστρατεία μερικούς μήνες μετά από τους υπόλοιπους.

Πράξη 1η: Ο χαρακτήρας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Μετά από μια σύντομη έρευνα στις Δημοτικές - Νομαρχιακές Εκλογές του 2002, διαπιστώσαμε τα κάτωθι:

Α) Όσο και να browsάρεις τα αποτελέσματα των Εκλογών στο Υπουργείο Εσωτερικών, δύσκολα θα βρεις έστω και έναν Δήμαρχο που δεν υποστηρίχθηκε από ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ.
Β) Σε όσους Δήμους είδα, ο χαμένος της δεύτερης Κυριακής ήταν και πάλι υποψήφιος ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ.

Το Α και το Β οδηγούν στο ασφαλές συμπέρασμα ότι κανένας σχεδόν δεν μπαίνει στον κόπο να εξετάσει τις προεκλογικές εξαγγελίες και τα πρόσωπα στις εκλογές των ΟΤΑ. Η συντριπτική πλειοψηφία ψηφίζει ότι ψηφίζει και στις Εθνικές εκλογές. Μόνη εξαίρεση η υποψηφιότητα Καρατζαφέρη στην Υπερνομαρχία Αθηνών-Πειραιά, όπου εκεί έβγαλαν το άχτι τους απέναντι στο τζιπ...

Πράξη 2η: Οι υποψήφιοι
Ποιοι είναι αυτοί οι υποψήφιοι δήμαρχοι; Copy-paste από τα πρώτα αποτελέσματα που βρήκαμε στο google και στο in:

Είναι μέλος της Δ.Ο. ΠΑΣΟΚ Αγ. Παρασκευής και εξελέγη πρώτος στις εσωκομματικές διαδικασίες για την ανάδειξη αντιπροσώπων – συνέδρων για το τελευταίο Συνέδριο του κόμματος.

Είναι στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας από το 1990. Έχει διατελέσει μέλος
των ΟΚΕ Μεταφορών – Επικοινωνιών και Οικονομικών, καθώς και της Γραμματείας
Τεκμηρίωσης και Διαφάνειας του κόμματος.

Διετέλεσε γραμματέας της Ν.Ε. ΠΑΣΟΚ Μεσσηνίας και υπήρξε υποψήφιος Βουλευτής στο Νομό.

Του τελευταίου δεν θα μπορούσαμε να μην βάλουμε μια φωτογραφία να τον χαρείτε.

Εδώ βλέπετε τον υποψήφιο Δήμαρχο Καλαμάτας. Ούτε για 5 δευτερόλεπτα να βγάλει ο γιος μια φωτογραφία με το N-Gage δεν προλαβαίνει να αφήσει το τηλέφωνο από το αυτί του. Ψηφίστε τον.

Πράξη 3η: Οι προεκλογικές ομιλίες
Στάθηκα λίγο σήμερα σε μια συγκέντρωση υποψηφίου του ΚΚΕ. Άκουγα την ομιλία: ιδιωτικά πανεπιστήμια, Λίβανος, Ισραήλ, ΝΑΤΟ, Ευρωπαϊκή Ένωση, easyJet... ό,τι θες. Ούτε λέξη για ζητήματα της πλάκας όπως το πεζοδρόμιο του δρόμου μας, τις λακούβες, τα κολωνάκια, τις μονοδρομήσεις, το Κολυμβητήριο... Τουλάχιστον ούτε λέξη στα πρώτα 30-40 λεπτά. "Ψηφίστε με να στείλετε μήνυμα στην εξουσία" έλεγε και ξαναέλεγε.

Γενικά η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι ο ιδανικότερος χώρος για να βγάλει ο καθείς την όρεξή του για να γίνει πολιτικός, άρχων, ηγέτης, ήρωας. Καταλαβαίνεις αν ένας φίλος σου έχει μπει σε ψηφοδέλτιο δημοτικού συνδυασμού από τον τρόπο που περπατάει στον δρόμο. Και ας μην βγει ποτέ του τίποτα και πουθενά.

Και το ποίημα.
Χέσε ψηλά,
κι αγνάντευε.

Κακόγουστα; Η αλήθεια είναι πώς όχι...

Όταν η Δανέζικη εφημερίδα είχε βάλει τα σκίτσα που κορόιδευαν τον Μωάμεθ, δεν είχε βγει κανένα δελτίο τύπου πριν την έκδοση για να τα χαρακτηρίσει "κακόγουστα." Ούτε είχε ειδοποιηθεί ο αρχιμουφτής (ή whatever) για την έκδοσή τους. Με τα αντίστοιχα για τον πρόσφατο διαγωνισμό Ιρανικού δικτύου για το Ολοκαύτωμα, ειδοποιήθηκε ο Ραββίνος και προηγήθηκε σχετική ανακοίνωση. Ίσως να φοβόντουσαν τους εβραίους καμικάζι στην πρεσβεία της Δανίας στο Τελ Αβίβ. Εμείς, που στη χειρότερη να χάσουμε το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων (Βαβύλη ζεις, εσύ μας οδηγείς) δημοσιεύουμε χωρίς να τα θάψουμε από πριν μερικά σκίτσα που βρήκαμε εξαιρετικά ενδιαφέροντα στον συγκεκριμένο διαγωνισμό. Χωρίς σχόλια.

Δύο ναυάγια στον Πειραιά

Πολύ συζήτηση έγινε πέρυσι για τα περίφημα μέλη του Ολυμπιακού. Ενιαίος και Δημοκρατικός Ολυμπιακός από τη μία, ο Κόκκαλης μας πίνει το αίμα από την άλλη. Η δικιά μου κάρτα μέλους πάντως μία μόνο εντύπωση μου άφησε: ότι μου αγοράζει (κάπως ακριβούτσικα) το δικαίωμα να κάθομαι στην ουρά (είτε την πραγματική είτε την ψηφιακή) μπας και βρω ένα εισητήριο για τον "Ναό" του Ολυμπιακού, λες και ένας πραγματικός Ναός θα χώραγε μόνο 33.000 κόσμο αν μπορούσε να χωράει 80.

Ήμουν ένας από τους πολλούς λοιπόν που αποφάσισαν να μην ξαναχρεώσουν τη Visa τους με τα 60 ευρώ. Από αμέλεια, από λήθη, από οτιδήποτε. Κάποιοι όμως, προφανώς πιο κοντά στο σύλλογο από ότι ο φίλαθλος του καναπέ που σας απευθύνεται, ανανέωσαν κανονικά τη συνδρομή τους. Και είδαν στα ματς με ΠΑΟΚ και Βαλένθια με έκπληξη να συμβαίνει το μεγαλύτερο ατόπημα της προεδρίας του Κόκκαλη.

Εισιτήρια μπορούσαν να αγοράσουν ΚΑΙ τα μη μέλη.

Σε ένα γήπεδο με ούτως ή άλλως περιορισμένες θέσεις λοιπόν και σε δύο αγώνες που δεν είναι ματσάκια κυπέλλου με τον Άγιο Δημήτριο και τον Εθνικό Αστέρα (ειδικά αυτός με τη Βαλένθια,) οι πιστοί του Ολυμπιακού είδαν να καταργείται το μοναδικό ουσιαστικό προνόμιο του να είσαι μέλος. Η προτεραιότητα στα εισιτήρια.

Και μετά πείτε μου με τι ψυχή θα πάνε να πληρώσουν 60 ευρώ του χρόνου (και άλλα 70 για τη φανέλα.)

Και πάμε πίσω στα ναυάγια για να αναφερθώ στην περίπτωση του προέδρου της Πανελλήνιας Ένωσης Φίλων Ολυμπιακού (ΠΕΦΟ), του Κωνσταντίνου Ν. Μπαρμπή, τέως καθηγητή παραρτήματος Αμερικανικού Πανεπιστημίου στην Ελλάδα (βρωμάει La Verne η υπόθεση αλλά δεν έχουμε δει ποτέ ποιο Πανεπιστήμιο εννοεί, και το "παραρτήματος" είναι ένα σκέτο "παρ." στα δελτία τύπου της ΠΕΦΟ,) επίτιμου προέδρου του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών και υποψήφιου με το ΛΑ.Ο.Σ. στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Ναι, και μέλος του Δ.Σ. του Ολυμπιακού.

Όπου ΠΕΦΟ διαβάστε την λιγότερο "κάφρικη" εκδοχή οργανωμένων φιλάθλων του Ολυμπιακού.

Καθημερινά στον Πρωταθλητή που μπαίνει μέσα στο σπίτι (η στήλη του Κυρίου Προέδρου και το "Θα Μπούμε Μέσα" αξίζουν όσο 4 εφημερίδες μαζί) διαβάζω τις ανακοινώσεις της ΠΕΦΟ. Σε κάθε ανακοίνωση παρατηρούνται τα εξής γλωσσικά και άλλα φαινόμενα:

Α) Ο Ολυμπιακός είναι είτε μπεσαλής, είτε λευκομέτωπος, είτε ανδροπρεπής, είτε ιστορικότατος, είτε μεγαλειώτατος, είτε οποιαδήποτε επίθετο θα μπορούσε εύκολα να σταθεί σε πρόταση που αντικαθιστάς τη λέξη "Ολυμπιακός" με αυτή του μεγαλύτερου ήρωα της Ιστορίας (που προφανώς δεν έχει γεννηθεί ακόμα.)

Β) Οι Παναθηναϊκοί αντιμετωπίζονται ως "πατρίκιοι", λόγω προφανώς της σύνδεσης του σήματος του Τριφυλλιού με την Καθολική Ιρλανδία και τον καθολικότατο Άγιο Πατρίκιο. Το χαριτωμένο λογοπαίγνιο λοιπόν που προκύπτει (πατρίκιοι ως η τάξη που επικρατούσε στη Ρώμη πολλούς αιώνες πριν τη Λάτσιο και τη Ρόμα) θα μπορούσε να θεωρηθεί και προσβολή στον (μικρό) Καθολικό πληθυσμό της Ελλάδας.

Γ) Σε ΚΑΘΕ ανακοίνωση, είτε αναφέρεται στο ΑΟ Αστέρας Μάνης - Αστέρας 2004 είτε στον πόλεμο του Ισραήλ θα περιλαμβάνει αναφορά στην υπόθεση Μπουμπλή (ξέρετε, όταν ο "έλληνας από τα πάμπας" Ρότσα βαφτίστηκε Έλληνας) και την υπόθεση των λουλουδιών, για να αποδείξει πόσο μεγάλος είναι ο Ολυμπιακός (του "ας κερδίζει ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω και όλοι οι άλλοι να...")

Δ) Η ΠΕΦΟ ανακοινώνει κάθε εκδήλωση του Μπαρμπή και προφανώς αναγγέλει και την επιτυχία της για τρεις συνεχόμενες μέρες μετά, λες και η ΠΕΦΟ είναι το γραφείο Τύπου του συγκεκριμένου ακαδημαϊκού (τέως του τέως παραρτήματος, φίλου του τέως, ω τέως.)

Ε) Η ΠΕΦΟ προφανώς χρησιμοποιεί πάντα τη σελίδα της αντικειμενικά. Π.χ. πάντα θα αναφερθεί στην χορηγία του ΟΤΕ στη φανέλα του Παναθηναϊκού (λες και αυτή η φουκαριάρα η Cosmote δεν πρέπει να σταθεί στον ανταγωνισμό απέναντι στην Vodafone του λευκομέτωπου γίγαντα και την TIM της Κωνσταντινουπολίτικης παροικίας) αλλά ποτέ δεν θα κλάψει για τα εκατομμύρια που δίνει η ΕΡΤ στον Ολυμπιακό (και πάλι, πολύ καλά κάνει και τα δίνει αν τελικά τα βγάλει - που θα τα βγάλει, αποκλείεται ο Alpha να έμπαινε μέσα τόσα χρόνια.)

Αν συνεχίσω να γράφω για τον μεγάλο αυτό ιστορικό θα μου κλείσουν το blog λόγω έλλειψης χώρου. Απλά, από έναν Ολυμπιακό προς όλους σας ανεξαρτήτως "φρονημάτων" (λες και η μπάλα αποτελεί κάτι τόσο σπουδαίο τελικά,) ήθελα να δηλώσω την απέχθεια μου προς τα γραμμένα σε ψευτοκαθαρεύουσα και εντελώς απαράδεκτα δελτία τύπου της ΠΕΦΟ τα οποία είμαι σίγουρος ότι δεν αποτελούν προϊόν συλλογικής εργασίας του Δ.Σ. αλλά για ότι σκαρφίζεται ο Μπαρμπής στο Word κάθε βράδυ.

Και όσον αφορά τους πατρίκιους, κύριε Μπαρμπή, εσείς στον ύπνο σας δεν βλέπετε κάθε βράδυ τον Βασιλέα Κωνσταντίνο; Έτσι λένε οι φήμες...

Και μετά την επιτυχία...

Αυτές τις ημέρες πολλοί ψάχνουν να βρουν σπίτια σε περιοχές της Ελλάδας στις οποίες δεν είχαν ξαναπάει ποτέ αλλά τους έστειλε το σύστημα για να σπουδάσουν σε επιφανή ιδρύματα όπως το ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας και το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Και για να μην παρεξηγούμαι: μια χαρά δουλειά μπορεί να κάνουν οι άνθρωποι. Αλλά δεν νομίζω ότι είδαν ποτέ τον Σεπτέμβριο τους φοιτητές τους να ουρλιάζουν "γιούπι! Θα σπουδάσω αυτό που θέλω."

Κάποτε, σε μια προσπάθεια ενός φίλου να με πείσει ότι είμαι Σοσιαλιστής, μου είχε πει ότι αν ανοίξουν ιδιωτικά πανεπιστήμια θα καταστραφεί η επαρχία μας, επειδή δεν θα υπάρχουν πια φοιτητές να στηρίζουν τους τόσο σημαντικούς κλάδους της κατοικίας και της καφεποτείας.

Έχει ένα δίκιο. Πολλές πόλεις, πια, ζουν γύρω από τα πανεπιστήμια, λένε. Παρ'όλα αυτά όμως φέτος βγήκαν πολλά στατιστικά στη φόρα. Το ένα από αυτά - και πιο ενδιαφέρον κατά τη γνώμη μου - είχε να κάνει με το πόσοι τελείωναν τελικά αυτές της περιβόητες χαμηλόβαθμες σχολές της επαρχίας. 3; 4; 15;

Δεν νομίζω τελικά ότι το πρόβλημα ήταν η φυγή των φοιτητών. Ήταν η φυγή των βολεμένων υπαλλήλων των διάφορων πανεπιστημίων και ΤΕΙ της επαρχίας. Κάποιων χιλιάδων βολεμένων, για την ακρίβεια. Και τελικά η απορία είναι η εξής. Θα βγει ποτέ το Υπουργείο Παιδείας με πλήρη στοιχεία για το πόσοι τελειώνουν αυτές τις σχολές κάθε χρόνο και για κάθε έναν από τους απόφοιτους πόσο προσωπικό αναλογεί;

Και επίσης, δεν είναι δυνατόν στην Ελλαδίτσα να μην έχουμε πιάσει ακόμα το νόημα που έχουν πιάσει π.χ. οι Άγγλοι και βλέπεις κάτι περιοχές ξεχασμένες από το Θεό όπως είναι το Durham να έχουν πρωτοκλασσάτα και περιζήτητα πανεπιστήμια. Καταργήστε αυτές τις κωλοβάσεις (με το συμπάθειο) και βρείτε έναν τρόπο να μην είναι de facto καλύτερο το πανεπιστήμιο στην Αθήνα από το αντίστοιχο στα Ιωάννινα.

Αλλά και πάλι, δεν είναι μόνο οι φοιτητές. Ένας μεγάλος δάσκαλος εδώ στο (ιδιωτικό) ίδρυμα είχε πει: η Αμερική και άλλες χώρες πάνε μπροστά γιατί έχουν κινητικότητα του εργατικού δυναμικού - δηλαδή θα αφήσουν την πόλη τους για να πάνε να δουλέψουν αλλού αν είναι καλύτερες οι συνθήκες. Στην Ελλάδα, δεν φεύγουν ούτε για το δίπλα προάστιο οι περισσότεροι.

True...

Η μελωδία της επιτυχίας!

Η πόλη μας γεμίζει αφίσες. Και αν εννοείτε εκείνες με τους τύπους με τις γραβάτες, όχι, δεν εννοώ αυτές. Εννοώ τις άλλες με τις φάτσες των 16χρονων με τα χαμόγελα της Crest, με το σύνθημα "μπορείς και εσύ να πετύχεις" και άλλα εφάμιλλα να κοσμούν το υπόλοιπο χαρτόνι. Άλλος ένας Σεπτέμβριος μπαίνει, άλλη μια εξόρμηση των Φροντιστηριούχων για την αφαίμαξη του πατρικού πορτοφολιού.

Περπατώντας στο δρόμο παρατηρούσα τα συνθήματα. Το τέλος του κόσμου έρχεται αν δεν γράψετε το παιδί σας στο φροντιστήριό μας. Και φυσικά, η επιτυχία ορίζεται ως η πρόσβαση στη Νομική, την Ιατρική και το Πολυτεχνείο. Πουθενά αλλού. Κάπου εδώ μου έρχεται η σκέψη ότι ζούμε σε μια κοινωνία όπου πλέον ολόκληροι επαγγελματικοί κλάδοι (όπως η Κοινωνιολογία ή η Γεωλογία) θεωρούνται από γονείς και μαθητές ως αποτυχημένοι a priori λόγω της βάσης της σχολής τους. Οι κοινωνικές επιπτώσεις από αυτό, αλήθεια, ποιές θα είναι στο μέλλον;

Στη συνέχεια, σκεφτόμουν τα περί ιδιωτικών πανεπιστημίων. Από την οπτική γωνία του ανθρώπου που σπουδάζει σε ένα ίδρυμα το οποίο θεωρείται ότι θα είναι από τα πρώτα που θα αναγνωριστούν (κοτζάμ πρωθυπουργός απόφοιτος,) είχα την τύχη να γνωρίσω πολλούς ανθρώπους που δεν κατάφεραν να μπουν σε ΑΕΙ ή ΤΕΙ, πήγαν στρατό και τώρα γύρισαν και σπουδάζουν σε ένα ίδρυμα σαν και αυτό. Ήταν η ευκαιρία τους να πάρουν ένα χαρτί και να βγουν στην κοινωνία.

Από την άλλη, έχει καταστραφεί τόση περιουσία και έχουν κλείσει τόσα λαρύγγια ενάντια στην ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Ή Ιδιωτικών. Δεν με απασχολεί ο τίτλος, αρκεί να υπάρχει έλεγχος. Και γιατί; "Γιατί θα ιδιωτικοποιηθεί η παιδεία." Λες και θα βάλουμε το Καποδιστριακό στο Χρηματιστήριο αν αναγνωριστεί π.χ. το ALBA. Δεν είναι ότι τους ενδιαφέρει για το επίπεδο των δικών τους σπουδών - δεν άκουσα ποτέ φοιτητική παράταξη να κλαίγεται για το γεγονός ότι χάνονται διδακτικές ώρες για τις καταλήψεις και τους φραπέδες των καθηγητών ή που τους κάνουν μάθημα οι βοηθοί και όχι ο καθηγητής από τα άχρηστα βιβλία που τους μοιράζουν. Τους ενδιαφέρει το γεγονός ότι αν αναγνωριστούν τα ιδρύματα αυτά, θα υπάρξουν κι άλλοι άνθρωποι που θα έχουν την ευκαιρία να πάρουν πτυχίο. Η κατσίκα του γείτονα revisited.

"Εγώ κόπιασα να μπω στο Πολυτεχνείο και θα έρθει ο φλώρος του AIT να μου πάρει τη δουλειά;" Λες και το AIT το βγάζεις για πλάκα. Ή το ALBA, ή το Deree. Λες και εκεί δεν σπουδάζεις, δεν λαμβάνεις γνώσεις, δεν κουράζεσαι για να πάρεις το πτυχίο.

Οπότε πάμε πίσω στο σήμερα. Μπαίνει Σεπτέμβριος. Χιλιάδες παιδιά θα γραφτούν στα φροντιστήρια. Γιατί τους έχουν πει ότι δεν γίνεται αλλιώς. Γιατί αλλιώς καταστρέφονται. Για να παλέψουν για μια θέση στα ΑΕΙ μέσω ενός διάτρητου συστήματος εξετάσεων, χωρίς καμία απολύτως αξιοκρατική κλίμακα αξιολόγησης σε πολλά μαθήματα, με ένα άθλιο σύστημα μάθησης στα σχολικά θρανία το οποίο καταλήγει στο "μάθετέ τα στο φροντιστήριο."

Και οι φοιτητές στους δρόμους μην τυχόν και αναγνωρίσουν τα πτυχία του ΑΚΤΟ. Κανένας δεν σκέφτηκε να διαμαρτυρηθεί για το πόσο μπουρδέλο (με το συμπάθειο) είναι το σύστημα της εκπαίδευσης. Και να το έκανε, δεν σκέφτηκε να δώσει και καμιά πρόταση για το πως θα γίνει καλύτερο.

Το status quo τους βολεύει όλους. Φοιτητοπατέρες με φραπέδες στα τραπεζάκια και πτυχία στη δεκαετία, φροντιστηριούχοι να χέζονται στο τάληρο πουλώντας άγχος και τρέλλα στα παιδιά και τους γονείς τους, πανεπιστημιακοί να αράζουν στα γραφεία τους με παχυλούς μισθούς και τους μεταπτυχιακούς τους να διορθώνουν γραπτά σαν να παίζουν Λόττο και πάει λέγοντας.

Και για μένα η χρονιά ξεκινάει σε εκείνο το ποταπό ιδιωτικό ίδρυμα, το οποίο ξέρω ότι ποτέ δεν θα με στείλει να γράψω εξετάσεις στις 15 Αυγούστου. Γιατί με σέβεται. Όχι για το πορτοφόλι μου - αλλά για τον εαυτό του.

Καλή χρονιά.

Εθνική υπερηφάνεια. Παράλογο;

Καθόλου. Όταν ξύπνησα για τα καλά και το σκορ ήταν γύρω στο 48-45, έλεγα, ΟΚ, κοντά είμαστε. Μετά κατάλαβα ότι το 48 ήταν η Ελλάδα. Και όταν τελικά έληξε το ματς με τις Ηνωμένες Πολιτείες και το σκορ ήταν στο 101-95, το χαμόγελο ήταν μόνιμο και πλατύ. Δεν υπήρξε τίποτα που να με στεναχώρησε όλη μέρα - εκτός από τη θέα ενός νεκρού χρυσόψαρου που οι "ιδιοκτήτες" του το παράτησαν όλο το καλοκαίρι κλεισμένο σε ένα γραφείο.

Όμως πίσω στον αγώνα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχουν μόνο το μπάσκετ στον χάρτη των ομαδικών αθλημάτων στα οποία μπορούν να διακριθούν σε διεθνές επίπεδο. Μέχρι και το World Series τους σαν όνομα αποδεικνύει ότι κανένας άλλος δεν ασχολείται με τα παραδοσιακά τους αθλήματα. Μόνο το μπάσκετ έχουν. Και μέχρι την Ολυμπιάδα της Ατλάντα πήγαιναν καλά. Dream Team και κατοστάρες σε όλους. Για να γουστάρουνε.

Φέτος λοιπόν ξαναέφτιαξαν ομάδα. Πολύ ωραίο μπάσκετ, κατοστάρες, άνετες νίκες. Μέχρι που ήρθε εκείνη η μικρή, ταπεινή χώρα για να τους ρίξει μια κατοστάρα. Για να γουστάρουμε.

Ευρωπαϊκό στο ποδόσφαιρο του 2004. Μπάσκετ το 2005. Τραγούδι το 2005 (lol.) Τώρα στον τελικό του Μουντομπάσκετ. Και μην ξεχνάμε και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Όλες αυτές οι αθλητικές (και οργανωτικές, στην τελευταία περίπτωση) επιτυχίες μας έχουν δώσει την πολυπόθητη υπερηφάνεια που ψάχνουμε ως έθνος.

Οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά... σε χίλιους τομείς υστερούμε. Από πολλούς. Χθες το βράδυ έβλεπα σε κάποιο 'σοβαρό' δελτίο ειδήσεων το πόσο πίσω είναι ο μέσος μισθός μας από τις χώρες της Ε.Ε. και άλλα τέτοια χαρμόσυνα.

Σήμερα όμως είμασταν καλύτεροι. Και σήμερα το BBC είπε Greece ousts USA.

Αυτό μας γεμίζει περηφάνεια. Παιδιά, σας ευχαριστούμε που αποδεικνύετε ότι όταν ο Έλληνας θέλει, μπορεί.