Not-so-Lonely Planet: Paris!

Αυτά είναι: η Alizee να τραγουδάει το J’en ai marre για το France 2, μερικά βίντεο κλιπ μετά το διάσημο «Γιώργοοοο;» όταν ο καμεραμάν ζούμαρε στα οπίσθια της μικρής. Ναι, σας το είπα ότι είμαι ο χειρότερος. Κυρίες και κύριοι: ο χειρότερος ταξιδιωτικός οδηγός που γράφτηκε ποτέ για το Παρίσι.

Διαμονή

Αφού έφτασα στο διάσημο αεροδρόμιο Roissy – Charles de Gaulle, που με γέμισε εθνική υπερηφάνεια γιατί το Ελ. Βενιζέλος είναι σαφώς πιο όμορφο (σιωπή όλοι) πήρα τα RER και τα μετρό για να βρεθώ σε έναν σταθμό ονόματι Corentin Celton, μια σεμνή και ντροπαλή κουκίδα στην κάτω αριστερή γωνία του χάρτη των αστικών συγκοινωνιών της περιοχής.

Έχοντας λοιπόν το μετρό μπροστά μου, περιμένω να ανοίξουν οι πόρτες. Μάταια. Έχουν ένα περιέργο πόμολο που πρέπει να γυρίσεις για να ανοίξουν οι πόρτες με μίσος. Εμείς καλά είμαστε: κάποιοι άλλοι χάσανε τη στάση του μετρό μέχρι να το καταλάβουν.

Το Corentin Celton λοιπόν είναι κομμάτι του δήμου του Issy-Les-Moulineaux ακριβώς έξω από τον Δήμο Παρισίων. Το ίδιο το Corentin είναι ένα νοσοκομείο με νέον φουτουριστική μωβ ταμπέλα που σου θυμίζει ξενοδοχείο στην Σκουφά. Και το πρώτο πράγμα που είδα βγαίνοντας από το μετρό ήταν – τι άλλο – η BNP Paribas.

Στα 300 μέτρα περίπου ήταν και το μέρος που θα έμενα. Στα προσπέκτους είχαμε θαυμάσει τις πισίνες του, τα υπερλούξ δωμάτια και ότι άλλο μας έδειξαν. Εκεί αντιμετωπίσαμε τη σκληρή πραγματικότητα: ένα δωματιάκι στον 5ο όροφο το οποίο θύμιζε έντονα ψυχιατρική κλινική. Άσπροι τοίχοι, σιδερένια κρεβάτια και τα μυαλά στο μίξερ. Φύγαμε για τη σκαλωσιά.

Συγκοινωνίες

Ο Γάλλος θα προσπαθήσει να σας πουλήσει την Paris Visite. Μην μασάτε. Βρείτε μια μικρή φωτογραφία – πορτρέτο σας και ζητήστε επίμονα την Carte Orange. Είναι ο πιο φτηνός τρόπος να δείτε το Παρίσι και καλύπτει ζώνες 1,2 σε μετρό, RER, τραμ, λεωφορεία, τελεφερίκ...

Πύργος του Άιφελ

Πάντα πίστευα ότι μόνο ένας ηλίθιος θα περίμενε 1 ώρα μέσα στο λιοπύρι για να πληρώσει και να ανέβει μια σκάλα. Στο Παρίσι βρήκα χιλιάδες τέτοιους ανθρώπους. Η καλύτερη θέα του Πύργου σου δίνεται από δύο σημεία. Το πρώτο είναι μέσα από το μετρό, γραμμή 6 με κατεύθυνση Etoile, λίγο μετά το Bir Hakeim όταν περνάει πάνω από τον Σηκουάνα. Το δεύτερο είναι προφανώς το Trocadero (και αυτό πάνω στη γραμμή 6.)

Επίσης ξεχάστε τον μύθο του αυθεντικού παριζιάνικου καφέ όσο είστε σε απόσταση μικρότερη των 4 χιλιομέτρων από τον Πύργο του Άιφελ. Στριμόκωλες καταστάσεις και καπουτσίνο των 7 ευρώ – το μόνο παραδοσιακό είναι το σήκω φύγε μόλις πιεις τον καφέ σου. Πού’σαι ρε Αθήνα...

Trocadero

Το Τροκαντερό λοιπόν (που με έκπληξη διαβάζετε ότι δεν είναι εκείνο το μέρος στο Φάληρο) είναι το καλύτερο σημείο για να πιεις μια κόκα κόλα και να χαζέψεις το Παρίσι. Βλέπεις από απόσταση ασφαλείας τα πλήθη να συνωστίζονται κάτω από τον Πύργο του Άιφελ, έχεις στα 200 μέτρα ένα από τα καλύτερα ενυδρεία της Ευρώπης (CineAqua, είσοδος: 21 ευρώ) μέσα στο οποίο έλιωσα χαζεύοντας γλυκούς καρχαρίες και σαλάχια από την πατρίδα. Ναι, είχα υπέρμετρη εμπιστοσύνη στην τζαμαρία που μας χώριζε. Επίσης στην περιοχή το Μουσείο του Ανθρώπου και το Μουσείο της Θάλασσας προσφέρουν το ιδανικό φόντο για φωτογραφίες όταν αποφασίσεις ότι φτάνει ένα φιλμ για τις πρασινάδες και τον Πύργο.

Στο Trocadero είδα και την συγκέντρωση των Λιβανέζων της πόλης για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους δοκιμαζόμενους συμπατριώτες τους. Τότε ο πόλεμος ήταν σε πλήρη εξέλιξη. Η συγκίνηση στα μάτια όλων έκδηλη, όμως είμαι σίγουρος ότι εκείνη η παρέα Αμερικάνων που χάζευε την σημαία με τον κέδρο δεν είχε ιδέα για το περί τίνος πρόκειται.

Επίσης, μια συμβουλή. Αποφύγετε πάση θυσία όσους προσφερθούν να σας ζωγραφίσουν την καρικατούρα. Θα σας πουν ότι είστε το τέλειο μοντέλο, έχετε την τέλεια μύτη, δεν ξέρω και εγώ τι, και στο τέλος θα καταλάβετε ότι δεν είναι δώρο αλλά θα σας χρεώσει 20 ευρώ, και θα σας ζητήσει και επιπλέον 10, και θα μείνετε με ένα κωλόχαρτο το οποίο δεν θυμίζει σε τίποτα εσάς. Τι; Αν το έπαθα εγώ; Ε...

Place de la Concorde – Champs-Elysees – Αψίδα του Θριάμβου

Ένας περίπατος που κάποτε ήταν ο πιο ωραίος της Ευρώπης. Σήμερα, τα μαγαζιά και τα αυτοκίνητα έχουν καταστρέψει την αίγλη των Ηλύσιων Πεδίων σε μεγάλο βαθμό. Η Αψίδα του Θριάμβου, δείγμα της μεγαλομανίας του Ναπολέοντα, στην μια άκρη της λεωφόρου. Στην άλλη το Concorde, με έναν στύλο στη μέση – not that interesting.

Στην Αψίδα λοιπόν του Θριάμβου, βγαίνοντας από το μετρό με έναν συνάδελφο Έλληνα (που είχα γνωρίσει εκείνη τη Δευτέρα όταν βγαίνοντας από την τάξη άναψε ένα τσιγάρο και εδέησε: «καταλαβαίνετε τίποτα απ’όσα λέει η σκρόφα;» - γεια σου Ελλάδα) φορώντας τα τζάκετ της Ολυμπιάδας, συνηδειτοποιήσαμε ότι κάτι πήγαινε εντελώς λάθος. Οι κάμερες έπαιρναν πλάνα από μια πορεία Αμερικάνων βετεράνων (με την αστερόεσσα μπροστά και τους γέρους πίσω μας) στην οποία άθελά μας γίναμε παραστάτες. Ουστ.

Λίγο πιο πριν απολαύσαμε τον πρέσβη της Βενεζουέλας να καταθέτει στεφάνι, ένας θεός ξέρει γιατί, και έναν αστυνομικό να μας σταματάει επειδή περάσαμε το δρόμο και δεν χρησιμοποιήσαμε τη διάβαση. Φανταστικέ μου τροχονόμε...

Tuilleries

Δίπλα στην Place de la Concorde υπάρχει ο κήπος των Tuilleries, που ποτέ μου δεν έμαθα τι σημαίνουν. Εκεί μέσα λοιπόν υπήρχε ένα μικρό λούνα πάρκ με ρόδες, roller coasters και πολλά παιχνίδια με πιστόλια. Σε ένα από αυτά κρεμότανε από κάτι κλωστές τηλεοράσεις HD, XBOX 360, ψηφιακές βιντεοκάμερες και άλλα πράγματα που κάνουν κάθε σοβαρό άνθρωπο να χοροπηδήξει κατακόκκινος και να ουρλιάξει «θέλω!»

Βέβαια, οι πιθανότητες να σπάσεις την κλωστή με το πιστόλι ήταν πολύ κοντά στο μηδέν.

Λίγο παραδίπλα υπήρχε ένα αντίστοιχο κόλπο, όμως εκεί έπρεπε να φέρεις συνολικό άθροισμα ζαριών 6 (ρίχνοντας τα 3 φορές) για να κερδίσεις ένα Home Cinema. Πόσο απίθανο. Άσε που για κάποιο λόγο φέραμε 3 φορες 24. Λες; Στημένο; Παράγκα!

Montparnasse

Εδώ έφτασαν οι μετανάστες από τη Νότια Γαλλία και έχτισαν τα σπίτια τους. Ένα από αυτά (δεν) είναι ο Πύργος του Montparnasse, από τον 59ο όροφο του οποίου βλέπεις την καλύτερη θέα του Παρισιού που γνώρισε ποτέ το ανθρώπινο μάτι. Και ένα επιχείρημα για τον Πύργο: όταν είναι να δεις το Παρίσι από ψηλά, καλύτερα ο Πύργος του Άιφελ να είναι μπροστά στα μάτια σου – και όχι κάτω από τα πόδια σου.

Βρήκαμε και μια χαριτωμένη ταβερνούλα, ή Bistrot αν προτιμάτε, στο οποίο απολαύσαμε (δόξα τω θεώ) καλομαγειρεμένο φαγητό και ωραία Coca-Cola (ανεκδιήγητοι – όταν είπα στον φίλο μου τον Σταύρο τι περιείχε η διατροφή μου στο Παρίσι κόντεψε να με σκοτώσει.)

Στην λεωφόρο λοιπόν με τις εκκλησίες και τους άστεγους στο ένα πεζοδρόμιο, στο άλλο υπάρχουν δεκάδες μαγαζιά για να πιεις το ποτό σου. Και μοιάζουν τόσο απελπιστικά με τις καφετέριες της Αγίας Παρασκευής...

Bercy Village

Το αγαπημένο μου αξιοθέατο. Παλιά οινοποιεία και αποθήκες ποτών που έχουν μετατραπεί σε ένα γραφικό επαρχιακό χωριουδάκι – με μαγαζιά παντού τα οποία σου χρεώνουν την αίσθηση του χωριού σε τιμές Μονακό. Βέβαια, βρήκαμε το Frog (η κάτι τέτοιο) το οποίο και λογικές (σχετικά) τιμές είχε, και μπύρα δικής του παραγωγής, και καταπληκτική μουσική 80’s.

Βγαίνοντας από το χωριό, η βόλτα στο πάρκο του Bercy είναι ένας πολύ καλός τρόπος να χαλαρώσεις (αν εξαιρέσεις κάτι σκάλες) και σου δίνει την ευκαιρία στις άλλες 2 άκρες του να δεις το Παλέ ντε Σπόρ, με τον έναν τοίχο από γρασίδι, και τη Βιβλιοθήκη Francois Mitterand, στο οποίο το μετάνιωσα που δεν μπήκα. Και σαν κτίριο πάντως είναι stunning.

Pere-Lachaise

Το Pere-Lachaise είναι το νεκροταφείο της Ανατολικής πλευράς του Παρισιού. Ναι, πήγα και σε νεκροταφείο, που ο οδηγός του Δήμου Παρισίων γράφει «είναι ένας υπέροχος τόπος για να κάνετε τη βόλτα σας.» Και έτσι είναι. Μπαίνοντας από τη βόρεια είσοδο (μετρό Gambetta) το πρώτο πράγμα που βλέπει ο επισκέπτης είναι τη λεωφόρο των ξένων πεσόντων, με την μοναδική ελληνική στήλη – αφιέρωμα σε όσους δικούς μας έχασαν τη ζωή τους πολεμώντας για (ή μαζί με) την Tricolore. «Ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος.» Και η τρίχα κάγκελο.

Στα αριστερά βρίσκεται ο τάφος της Edith Piaf (που τον βρήκαμε επειδή ο άντρας της λεγόταν Θεοφάνης και οι ελληναράδες κάτσαμε να δούμε ποιος είναι ο Θεοφάνης) και του Oscar Wilde (ένα περίεργο μεταμοντέρνο κουτί γεμάτο κραγιόν από οπαδούς του που το φιλήσανε, καθώς και ένα τρισέλιδο κείμενο που του αφιέρωσε κάποιος άλλος.) Στην ευθεία, στο οστεοφυλάκιο, υπάρχει το κενό κουτί που κάποτε φιλοξενούσε τις στάχτες της Μαρίας Κάλας. Γύρω γύρω μπορείς επίσης να δεις τους τάφους του Ντελακρουά, του Μολιέρου, του Υβ Φοντάν, του Σοπέν... και του Τζιμ Μόρισσον. Μάλιστα, αν βγεις από τη νότια είσοδο, πήγαινε στο γωνιακό καφέ και βρες τον τύπο με το άπλυτο μπουκλέ μακρύ μαλλί και την εξίσου άπλυτη μπλούζα των Doors. Θα σου πει μέχρι και σε ποιο τραπέζι καθότανε ο Τζιμ όταν ρούφηξε την ηρωϊνη.

Επίσης, μην κάνεις το λάθος και πας στις 3:30. Το ξέρω ότι κλείνει στις 6, αλλά αυτό το μέρος θέλει να του αφιερώσεις ένα φουλ πεντάωρο. Αλλιώς παίζει να μην προλάβεις να δεις τίποτα.

Sacre-Coeur

Η πρώτη Ελληνική πινακίδα που είδαμε στο Παρίσι ήταν στην καταπληκτική βασιλική στην κορυφή του λόφου της Μοντμάρτης. Καλούσε τους πιστούς να αφήσουν τον οβολό τους. Μια υπέροχη καθολική εκκλησία, με τα τυπικά παρεκκλήσια γύρω γύρω και τους πιστούς να προσεύχονται ανάμεσα στους τουρίστες που χάζευαν την μεγαλοπρέπεια της εκκλησίας.

Ακριβώς απ’έξω, πάνω από το τελεφερίκ, άλλη μια μοναδική θέα των Παρισίων, πάνω από την παλαί-ποτέ Montmarte των καλλιτεχνών, σήμερα των Γιαπωνέζων.

Στην Μοντμάρτη πάντως πηγαίνετε από το μετρό του Barbes: μπορεί να μην είναι από εκείνη την πλευρά το τελεφερίκ και να σας φάνε οι σκάλες, όμως θα σας δοθεί μια χρυσή ευκαιρία να περάσετε μέσα από τις φτωχές συνοικίες των μεταναστών και να παρατηρήσετε πως ζουν καθημερινά.

Ένας από αυτούς μάλιστα, ένας έγχρωμος με την κοπέλα του, μας ζωγράφισε μέχρι και χάρτη για να βρούμε που πάμε, και μας συνόδεψε για το πρώτο χιλιόμετρο της διαδρομής μέχρι εκεί που ήταν σίγουρος ότι δεν θα μπορούσαμε να χαθούμε (δηλαδή, στην ίδια την Μοντμάρτη.)

Ελληνική φιλοξενία; Τρίχες...

Έπεται η συνέχεια...