Πάντα είναι λίγο περίεργο το να ακούς στις ειδήσεις ότι βομβαρδίστηκε το μέρος στο οποίο ήσουν μερικές ώρες νωρίτερα βγάζοντας καμαρωτός φωτογραφίες μπροστά στην Αγιά Σοφιά. Βέβαια, αυτή η "βομβιστική επίθεση" πρέπει νά'τανε αντίστοιχη με τα γκαζάκια έξω από το Α.Τ. Εξαρχείων: 3 τραυματίες στην πιο πολυσύχναστη περιοχή της Κωνσταντινούπολης. Whatever.
Λίγο πιο πριν λοιπόν ήμουν εκεί και χάζευα την Αγιά Σοφιά. Έχοντας πλάτη στην Οθωμανική απόπειρα αντιγραφής του, το περίφημο Μπλε Τζαμί που - με όλο το σεβασμό στην προφανή ιερότητά του για τους Μουσουλμάνους - βρώμαγε απελπιστικά πολύ, τόσο που η φωτογραφία με τις γυναίκες τις παρέας να καλύπτουν το εξαιρετικά άσεμνο ντύσιμό τους (τιραντάκια; σορτσάκια;) τραβήχθηκε εξαιρετικά βιαστικά και χωρίς τον σεβασμό που αναλογούσε στην προκειμένη περίσταση.
Γενικά είμαι ο χειρότερος άνθρωπος για να γράψει ταξιδιωτικό οδηγό. Γύρω από την στάση του τραμ του Sultanahmet οι τουρίστες που επιβίωσαν των ταξί και των υπόλοιπων τροχοφόρων, ζωήλατων και μη, της Κωνσταντινούπολης αγνάντευαν με υπερηφάνεια κάθε τετραγωνική ίντσα των παρακείμενων χώρων. Λίγο παραπάνω, στο ένδοξο μεγάλο Παζάρι, ψώνιζαν με μανία αυθεντικές απομιμήσεις διάσημων μαρκών και φυσικά προμηθεύονταν κάθε λογής "παραδοσιακής" τούρκικης φορεσιάς, λες και ο Κεμάλ όταν έστησε το κράτος ονειρεύτηκε ότι κάποτε τα καθαρόαιμα ισλαμικά ενδύματα θά'τανε στην πρώτη γραμμή των αφισών που κρέμονται στα ταξιδιωτικά πρακτορεία που στέλνουν τα δολάρια για εκδρομή στην Πόλη.
Βέβαια δεν είναι μόνο οι τουρίστες. Μέσα στο Παζάρι ήρθε καμαρωτός ένας τύπος που μιλούσε Ελληνικά. Η συγκίνησή μας ήταν έκδηλη - ένας από αυτούς που έμειναν πίσω να διατηρήσουν υψηλά το εθνικό φρόνημα στα σοκάκια του Φαναριού, αρνούμενοι τον εκδιωγμό από τα χώματά τους. Μετά από 15 δευτερόλεπτα (έχε χάρη που έχουμε μικρά ονόματα και έτσι η διαδικασία του "χάρηκα" ήταν σύντομη) έδειξε τις πραγματικές του διαθέσεις: να μας πλασάρει υπερτιμημένες απομιμήσεις κοσμημάτων και δερματικών. Τι σου είναι η πατρίδα.
Ανάμεσα στο παζάρι λοιπόν και το Sultanahmet συνήθως σε μεταφέρει ένα πούλμαν. Εμείς προτιμήσαμε να το πάρουμε με τα πόδια. Έτσι, ανάμεσα στις υπερεκδηλώσεις χλιδής που συναντάς γύρω από το Topkapi και τους καταπράσινους κήπους που στολίζουν την περιοχή, καθώς και το "παραδοσιακό" παζάρι, πέσαμε και πάνω σε κάτι ενδιαφέρον. Μισογκρεμισμένα σπίτια, πλανόδιοι και ζητιάνοι σε μια περιοχή που δεν μας την έδειξε κανένας. Μόνοι μας πέσαμε πάνω στην περίφημη "εικόνα της αντίθεσης" που κοσμεί την Τουρκία. Και δυστυχώς η αντίθεση είναι τεράστια.
Το σκέφτεσαι περνώντας και από το μετρό του 4. Levent (ο φίλος από την Άγκυρα μου είπε ότι το 2ο και το 3ο δεν υπάρχουν) με τους υπερσύγχρονους ουρανοξύστες και τα πρατήρια της Petrol Ofisi που διαφημίζουν το προσεχές Γκραν Πρι. Βγαίνοντας από τον αυτοκινητόδρομο και μπαίνοντας στο γαλανόλευκο Sariyer ακούς τον Τούρκο να σου λέει ότι ένας καλός μισθός στην πατρίδα του αγγίζει τα 400 ευρώ. Στην πόλη των 16 εκατομμυρίων το χαρτζηλίκι που ποτέ δεν εκτιμήσαμε γιατί δεν έφτανε για την έξοδο στα μπουζούκια ανά τριήμερο ήταν ο μέσος όρος.
Πίσω στην Αγιά Σοφιά λοιπόν. Σε πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι κάθε φορά που την αντικρύζεις. Εικόνες και ιερά σύμβολα που τα μαγάρισαν οι εισβολείς, ένας χώρος που τον μαγαρίζουν σήμερα οι τουρίστες και όλοι όσοι επισκέφτονται το "μουσείο" που λειτουργεί εκεί που ανέβαιναν στο θρόνο οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες. Ξεχωρίζεις εύκολα τον ελληνάρα εκεί μέσα: όσοι δεν βγάζουν φωτογραφίες και απλά μένουν με ανοιχτό το στόμα και γουρλωμένα τα μάτια είναι σίγουρο πως σκέφτονται ότι και εσύ.
Και ο Τούρκος από πίσω να προσπαθεί να μας ξεναγήσει. Δέκα λεπτά αργότερα οι ρόλοι είχαν αντιστραφεί. "Εκεί ήταν η εικόνα του Παντοκράτορα..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου