Περί Κομμουνισμού

Την Πέμπτη 19 Ιανουαρίου η Αθήνα είδε την ομολογουμένως πορεία του ΚΚΕ ενάντια στο κείμενο που η γενική του γραμματέας Αλέκα Παπαρήγα παρουσίασε ως το μεγαλύτερο χτύπημα του ιμπεριαλισμού ενάντια στους λαούς και τα λαϊκά κινήματα. Ακούσαμε πολλές απόψεις για το κείμενο αυτό, στην αρχή ως μία προσπάθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις ευλογίες της αστερόεσσας να καταστήσει τον κομμουνισμό παράνομο και στη συνέχεια πως προσπαθούν να φέρουν το σφυροδρέπανο στην ίδια μοίρα με το ευτελισμένο πλέον αρχαιοελληνικό σύμβολο της σβάστικας.

Παρεπιπτόντως, στο Νομισματικό Μουσείο η σβάστικα κοσμεί τα κάγκελα της εισόδου, μαζί με κόκκινους σταυρούς που έχουν τοποθετηθεί ως μέσο διαγραφής από νεαρούς που συμμετείχαν σε πορείες.

Η περιέργειά μου για αυτό το κείμενο δεν είχε όρια.

Πριν σας πω τι ακριβώς γράφει το κείμενο αυτό, θα σας πω για την Κίνα. Ο πατέρας μου είχε αγοράσει στην Αυστραλία ένα βιβλίο με τίτλο “Flight to Formosa” («Πτήση στη Φορμόζα»), όπου ένας Αυστραλός δημοσιογράφος έγραφε για την επίσκεψή του στην Δημοκρατία της Κίνας (ή Ταϊβάν ή Φορμόζα), τις συναντήσεις του με υπεύθυνους του εθνικιστικού κόμματος Κουομιτάγκ (ΚΜΤ) και της Καθολικής Εκκλησίας της Κίνας και τις μαρτυρίες των κατοίκων του νησιού για τις βαρβαρότητες του κομμουνιστικού καθεστώτος ενάντια σε όσους δεν υποστήριξαν την αρχική κατάληψη της εξουσίας από τον Μάο και την επακόλουθη πολιτική κατάσταση.

Οι περιγραφές ήταν απίστευτες – για καθολικές καλόγριες που είχαν φυλακιστεί, θιβετανούς μοναχούς που είχαν εκτελεστεί, ανθρώπους που κολύμπησαν στα κρύα και άγρια νερά της Θάλασσας της Κίνας για να φτάσουν στην Ταϊβάν υπό την απειλή των κομμουνιστικών όπλων... Το αποκορύφωμα ήταν ο χάρτης της Ταϊβάν, όπου επί της χερσαίας Κίνας ο συγγραφέας είχε χρησιμοποιήσει τον αρκετά σαφή προσδιορισμό “Red Terror Lives Here” (Ο Κόκκινος Τρόμος Ζει Εδώ).

Ο Σουηδός Goran Lindblad, μέλος της ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο οποίο ανήκει και η Νέα Δημοκρατία, κατέθεσε το έγγραφο 10765 με τίτλο “Need for international condemnation of crimes of totalitarian communist regimes” («Ανάγκη για τη διεθνή καταδίκη των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων») στο κοινοβουλευτικό σώμα του Συμβουλίου της Ευρώπης. Το έγγραφο αυτό περιέχει ένα σχέδιο πρότασης και ένα σχέδιο απόφασης που τίθεται προς ψήφιση από το Κοινοβουλευτικό Σώμα και το συνοδευτικό υπόμνημα του Σουηδού που επεξηγεί τους λόγους που τον ώθησαν στο να συντάξει το έγγραφο..

Υπενθυμίζω ότι το Συμβούλιο της Ευρώπης δεν είναι ο ίδιος φορέας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ αριθμεί 46 μέλη μεταξύ των η Ρωσία και η Τουρκία.

Το κείμενο αυτό έφτασε στο Κοινοβουλευτικό Σώμα αφού ψηφίστηκε από την επιτροπή Πολιτικών Υποθέσεων του σώματος με 26 ψήφους υπέρ, 5 κατά και 4 αποχές όσον αφορά τη σύσταση και 24 ψήφους υπέρ, 8 κατά και 2 αποχές όσον αφορά την απόφαση στις 14 Δεκεμβρίου 2005. Παρών στην επιτροπή ήταν οι εκπρόσωποι της Ελλάδας, ο πρώην Υπ.Εξ. Θόδωρος Πάγκαλος και ο Γ.Γ. της Νέας Δημοκρατίας Βαγγέλης Μεϊμαράκης (δυστυχώς δεν δημοσιοποιήθηκε το ποιος ψήφισε τι).

Η σύσταση (recommendation) αναφέρεται στο να πιέσει το κοινοβουλευτικό σώμα το Συμβούλιο των Υπουργών Εξωτερικών του Συμβουλίου της Ευρώπης να προβεί σε ενέργειες σχετικά με την επίσημη καταδίκη των εγκλημάτων, την περαιτέρω έρευνα για να διασταυρωθούν οι πληροφορίες για τα εγκλήματα, την πληροφόρηση του κοινού για τα εγκλήματα και (πιο συγκεκριμένα για τις χώρες που είχαν ολοκληρωτικό κομμουνιστικό καθεστώς στο παρελθόν) να εισηχθούν πληροφορίες για τα εγκλήματα στα σχολικά βιβλία, να ανεγερθούν μνημεία και να θεσπιστούν ημέρες μνήμης για τα θύματα αυτών των εγκλημάτων.

Η απόφαση (resolution) είναι και αυτή που περιέχει τα περισσότερα επίμαχα σημεία. Το άρθρο 9 αναφέρει ότι τα εθνικά συμφέροντα «δεν πρέπει να αποτρέπουν τις χώρες από το να ασκούν αρκετή κριτική των σημερινών ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων». Το πλέον επίμαχο άρθρο 13 αναφέρει ότι τα κομμουνιστικά και μετα-κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης πρέπει «να επαναξιολογήσουν την ιστορία του κομμουνισμού και του παρελθόντος τους, να πάρουν σαφείς αποστάσεις από τα εγκλήματα που διέπραξαν τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα και να τα καταδικάσουν απερίφραστα».

Το μεγαλύτερο λάθος του κειμένου, σύμφωνα με την προσωπική μου άποψη, βρίσκεται στο άρθρο 49 του επεξηγητικού κειμένου που απέστειλε ο Σουηδός βουλευτής:

«Ως ο rapporteur (σ.σ.: αυτός που καταθέτει το σχέδιο σύστασης/απόφασης) έχω την άποψη ότι δεν θα πρέπει να υπάρχει περαιτέρω καθυστέρηση στην καταδίκη της κομμουνιστικής ιδεολογίας και των (κομμουνιστικών) καθεστώτων στο διεθνές επίπεδο. (...) Προσωπικά, δεν συμμερίζομαι την θέση κάποιων συνάδελφων ότι ένας σαφής διαχωρισμός πρέπει να γίνει ανάμεσα στην ιδεολογία και την πρακτική. Η τελευταία (πρακτική) πηγάζει από την προηγηθείσα (ιδεολογία) και αργά ή γρήγορα οι αρχικές καλές προθέσεις υπερκαλύπτονται από το ολοκληρωτικό μονοκομματικό σύστημα και τις καταχρήσεις του».

Η λέξη ιδεολογία δεν αναφέρεται ούτε στο resolution ούτε στο recommendation, εκτός από το άρθρο 4.5.3 του recommendation που περιγράφει τα εγκλήματα ως «εγκλήματα στο όνομα της κομμουνιστικής ιδεολογίας».

Παρ’όλα αυτά, στο συνοδευτικό του υπόμνημα ο συντάκτης, εμμέσως πλην σαφώς, καλεί το κοινοβουλευτικό σώμα να ψηφίσει την πρόταση αυτή ως ένα μέτρο καταδίκης όχι μόνο τον εγκλημάτων, αλλά και της κομμουνιστικής ιδεολογίας εξ’ολοκλήρου, δίνοντας φυσικά τροφή για σχόλια σε όλη την Ευρώπη από κομμουνιστικά και μετα-κομμουνιστικά κόμματα.

Τελικά όμως...

Στο σπίτι μιας φίλης ένας Πορτογάλος γύρισε και μου είπε «ένας Εσθονός μου έλεγε για το πως τους καταπίεζαν οι Σοβιετικοί. Και ήταν περίεργο: εγώ ήμουν μέλος του Κ.Κ. Πορτογαλίας για 9 χρόνια...» Εμείς εδώ στην παλιά Ευρώπη έχουμε άλλη οπτική γωνία για τον Κομμουνισμό: την ουτοπική πλευρά του, την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων και άλλα πολλά τέτοια που συνήθως καταλήγουν στο «πάντως, δεν μπορούν να υλοποιηθούν ποτέ.» Αν δεν καταλήξουν εκεί, γράφεσαι στην ΚΝΕ.

Όμως, το σφυροδρέπανο όντως σε κάποιους από τους λαούς της Ευρώπης, όπως τους Εσθονούς, τους Σλοβάκους και τους Πολωνούς, φέρνει στο μυαλό την εικόνα του Κόκκινου Στρατού που τους κατέκτησε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν είναι τυχαίο που λένε ότι ελευθερώθηκαν ουσιαστικά στις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Καταδίκη των εγκλημάτων του Στάλιν λοιπόν; Ναι, είμαι εντελώς υπέρ – ο άνθρωπος έσφαξε τόσα εκατομμύρια ανθρώπων και ακόμα δεν έχει πει κανένας τίποτα για αυτό. Όμως την ιδεολογία δεν μπορείς να την καταδικάσεις, αφού και οι ίδιοι στο ΚΚΕ και στην ΚΝΕ παραδέχονται ότι η Σοβιετική Ένωση ήταν μια άθλια εκτέλεση της ιδεολογίας τους.

Μια που ήταν άθλια λοιπόν, ας αναγνωρίσουμε επιτέλους τόσα εκατομμύρια νεκρούς και λίγο πριν από την Ολυμπιάδα του Πεκίνου ας μην ξεχνάμε ποτέ και τι έχει κάνει ο κομμουνισμός εκεί για τους μοναχούς του Θιβέτ...