R.I.P. Hrant Dink, 53

Μετά από το φόνο, η Τουρκία δεν θα έπρεπε ούτε καν να ονειρεύεται την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση

- Ντικράν Τοροσιγάν
Πρόεδρος Αρμενικου Κοινοβουλίου

Τον Ορχάν Παμούκ ξέραμε για αντιδραστικό στοιχείο και υπέρμαχο των θρησκευτικών και ανθρώπινων ελευθεριών στην Τουρκία. Δυστυχώς ο κόσμος έμαθε μέσα από τον φόνο του Dink για τον δικό του αγώνα υπέρ της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων. Ο νόμος 301 τον καταδίκασε, ο Ερντογάν δήλωσε ότι ο φόνος του ήταν καταδικαστέος, ο νόμος 301 έμεινε και πάλι στη θέση του. Και το πιο ειρωνικό από όλα είναι ότι οι Τουρκικές αρχές ισχυρίζονται ότι ο δράστης συνελήφθη αφού τον κατέδωσε ο πατέρας του.

Φυσικά δεν περιμέναμε αυτόν τον φόνο να καταλάβουμε ότι η χώρα των αντιθέσεων πολλές φορές μετράει τις έντονες διαφορές που την χαρακτηρίζουν σε σφαίρες. Η μόνη έκπληξη έρχεται ίσως με την γρήγορη σύλληψη του υπόπτου. Όμως αυτό που βλέπουμε στην Τουρκία είναι ότι ακόμα και μετά από αυτόν τον φόνο το θέμα της [γενοκτονίας] των Αρμενίων δεν καταφέρνει να γίνει σοβαρό αντικείμενο συζήτησης στην γειτονική χώρα.

Ή έστω η κατάργηση του νόμου 301 που απαγορεύει την προσβολή της "Τουρκικότητας". Έναν νόμο που μπορεί να βάλει φυλακή όποιον προσβάλλει τον Κεμάλ, το κράτος, τον στρατό και την [επίσημη] θέση (ομαδική αυτοκτονία;) για το πώς πέθαναν τόσοι Αρμένιοι κατά τη διάρκεια αυτού που αποκαλούν οι Τούρκοι "εμφύλιο πόλεμο".

Βέβαια, μιλάμε πάντα για την χώρα που το 2004 [συνέλαβε] δύο ανθρώπους επειδή είπαν τον Οτσαλάν "κύριο".

Η Τουρκία έχει έναν επιπλέον πονοκέφαλο να αντιμετωπίσει στην προσπάθειά της να φανεί ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος στα μάτια των πολιτών της Ένωσης. Παρ'ότι το μίσος σκοτώνει και αλλού (Ιρλανδία-Βρετανία, Βάσκοι-Ισπανία, Σέλτικ-Ρέιντζερς, 17 Νοέμβρη, Παρί Σεν Ζερμέν, ...) το πρόβλημα της Τουρκίας είναι το γεγονός ότι το παρακράτος των στρατιωτικών εμπλέκεται στους περισσότερους σκοτωμούς, είτε μέσω υποθέσεων που σχετίζονται με το Άρθρο 301, είτε με απευθείας εκτελέσεις (βλέπε Κούρδους.)

Έχοντας πάει στην Κωνσταντινούπολη ήδη αρκετές φορές, οι νέοι θέλουν να τους αντιμετωπίσουμε ως Ευρωπαίοι. Και το αξίζουν. Όμως δεν ξέρω πως θα καταφέρουν να διώξουν από το κράτος τους όλα τα στοιχεία (εκλεγμένα, διορισμένα και μη) που την κάνουν μια ωραιότατη πυριτιδαποθήκη στο κατώφλι του Σέγκεν.

Και ακόμα αναρωτιέμαι τι απέγινε ο Οτσαλάν.