2006 Exodus

Φεύγοντας από το σπίτι του Κυριάκου είχα κάνει το τελευταίο post του 2006. Βγήκα στον δρόμο, άναψα ένα τσιγάρο και κατέβαινα προς τη στάση για να πάρω το διάσημο Β5 να πάω να περάσω το οικογενειακό δίωρο της αλλαγής του χρόνου, να φάω τη βασιλόπιτά μου και να φύγω για τον καθιερωμένο εορτασμό. Όμως είχα ξεχάσει εκείνη την γαϊδουροφωνάρα του 185, που μου είπε "πήγαινε λίγο νωρίτερα". Ή μάλλον είχα κάνει ένα τραγικό λάθος κατά τον ορισμό του "λίγο".

Φτάνοντας 15 λεπτά νωρίτερα από τη στιγμή που υποτίθεται ότι θα έφτανε το λεωφορείο αν έφευγε 10 η ώρα από την αφετηρία του βρήκα ένα πλήθος ανθρώπων να περιμένουν ένα από τα μπλε θαύματα της καθημερινότητας που σε πάνε σπίτι σου. Τζίφος. Και από ταξί, άλλο τίποτα. Μόνο που ήταν όλα γεμάτα και κανένα δεν πήγαινε προς το σπίτι μου. Λες και μένω στα Καλύβια να πούμε.

Έρχεται σε κάποια φάση μια γριά. "Τζίμη;" (ή κάτι τέτοιο). Δεν απαντάω, δεν γυρνάω καν βασικά, δεν με λένε Τζίμη. "Τζίμη! Τζίμη!" Γυρνάω και την κοιτάω. "Δεν σε λένε Τζίμη;" με ρωτάει μέσα στην περιέργεια. Κουνάω το κεφάλι μου γεμάτος άρνηση. Δεν με λένε Τζίμη κυρία μου. Αυτή απτόητη. "Δεν είσαι διάκονος;"

Σοκ εγώ. Και πάει στο διάολο όταν είμαι ακούρευτος και αξύριστος. Εκείνη την ημέρα απέπνεα πολιτισμό. Κοντό μαλλί και φρεσκοξυρισμένο μούσι. "Όχι, δεν είμαι διάκονος." "Σίγουρα δεν είσαι σε μια εκκλησία; Διάκονος; Ιεραπόστολος;" Έ ρε γλέντια πρωτοχρονιάτικα. "Όχι, δεν είμαι διάκονος κυρία μου" της είπα με την υπομονή μου να τελειώνει. "Α, γιατί ήταν ένα παιδί στο Θησείο που σου έμοιαζε! Καλή χρονιά!" μου είπε και έφυγε πεζή από την δεξιά λωρίδα της Αλεξάνδρας φλερτάροντας με το να την κάνει κιμά ένα από τα πολλά (γεμάτα, που δεν πήγαιναν σπίτι μου) ταξί.

Συνέχισα να περιμένω το λεωφορείο. Ρωτάω έναν not-that-straight τύπο που περίμενε πριν από εμένα αν είδε το Β5. Μόνο που δεν έσκασε στα γέλια. Και έτσι πήρα τα πόδια μου να πάω προς το μετρό των Αμπελοκήπων. Στο πρώτο φανάρι πέρασε μια κουστωδία 4 ασφαλίτικων και δύο λιμουζίνων με έναν ικανό αριθμό μηχανόβιων αστυνομικών γύρω τους. Ζήλεψα. Θα γίνω πρωθυπουργός.

Πήρα το μετρό (που είχε δρομολόγια άνα 10 λεπτά - respect) και φτάνοντας στην Εθνική Άμυνα βρήκα κόσμο να περιμένει ταξί. Η ευγένεια όμως δεν έμελλε να παίξει σημαντικό ρόλο στην απόφασή μου να τους παρακάμψω όλους και να μπω στο πρώτο ταξί που ήρθε σαν κάτι άλλους που τους βρίζω μετά βγελδυμίας στους δρόμους της Αθήνας. Το πήρα και έφυγα.

Στον δρόμο το σταματάνε δύο dodgy (το λιγότερο) τύποι που πάνε Αγία Παρασκευή. Ο ταξιτζής, ο οποίος έμοιαζε με εβραίο ραβίννο, τους δέχτηκε. Ο ένας από τους δύο μπαίνει με το τσιγάρο αναμμένο και ρωτάει τον ταρίφα αν έχει πρόβλημα. Προφανώς και είχε. Ο τύπος λοιπόν παίρνει το τσιγάρο, το σβήνει πάνω στον αντίχειρά του και ζητάει συγγνώμη. Αφού τους κατεβάσαμε ο οδηγός γυρνάει και μου λέει "δεν είχα πρόβλημα αν ήταν κάποιος άνθρωπος σαν και εσένα, αλλά τους είδες πως ήτανε."

"Άνθρωπος σαν εμένα." Η φράση αντιλαλούσε μέχρι να φτάσω σπίτι μου.