Ο Ηδονοβλεψίας

Soundtrack διαβάσματος: Zucchero – Baila Morena
Soundtrack ημέρας: Clint Mansell – Lux Aeterna (Requiem for a Dream)
Σχέδιο απόδρασης: Status quo: Τούρκικ σπουδές uber alles.

Είχα πολύ όρεξη για το τρίτο μάθημα, την λογοτεχνία. Στο σχολείο πάντα μαθαίναμε ότι αυτό το μάθημα βαθμολογεί την ακατάσχετη παπαρολογία με το κιλό. Κάτι σαν τη δυτικού τύπου ψηφοφορία. Όσο πιο πομπώδης είσαι λέγοντας «το κείμενο λέει χ, ψ, ω» και όσο πιο μακρόσυρτο μπορείς να το κάνεις, τόσο πιο κοντά είσαι στο 20. Και εγώ μια ζωή στο 20 ήμουν.

Τώρα είμαι 21. Έφυγα από το 20. Και προφανώς έφυγα από το 20 και στην Λογοτεχνία. Όχι, όχι, και εδώ περί ακατάσχετης παπαρολογίας το ανάγνωσμα. Όμως περί πληροφορημένης και παπαγαλισμένης. Εγώ είχα διαβάσει τα πάντα για έναν τύπο ονόματι Σαχτούρη, μια φουκαριάρα ονόματι Κική Δημουλά (που προφανώς θεωρείται από τις κορυφαίες ποιήτριες του τόπου) – μέχρι και τη Σονάτα του Σεληνόφωτος είχα ξαναδιαβάσει.

«Άφησε με να έρθω μαζί σου, λίγο πιο κάτω...» Με τίποτα. Για κανέναν λόγο. Το 16χρονο έβαζε τα κλάματα και εγώ ήμουν εκεί υποτίθεται για να της μάθω πως να διαβάζει το κείμενο για να συγκινήσει τα πλήθη σε ένα συνοικιακό πανηγύρι για φίλους και γονείς. Δεν ξαναδιαβάζω Ρίτσο, δεν θέλω να ξαναδώ αυτό το ποίημα μπροστά μου. Ποτέ. Και όμως, να’το. Να διαβάζω τις πολιτικές συνέπειες του «άφησε με να έρθω μαζί σου.» Τελικά στον ντελιβερά τα έλεγε;

Σαχτούρης. Πρέπει με σπασμένα φτερά να πετάξω. Ο άνθρωπος που ανέλαβε να σώσει το ανθρώπινο είδος από την καταστροφή. Γενικά το βιβλίο της Λογοτεχνίας είναι γεμάτο αυτοαναφορικότητες, μια τάση των ποιητών να γράφουν για το πόσο σπουδαίοι είναι. Μαζί με τους οικοδόμους του Παπανούτσου έχουμε και τους άσχετους που δεν ξέρουν από Παρνασσισμό, Καλαβρυτισμό και Βελουχισμό.

Κική Δημουλά. Πόνος, δάκρυ, τι θα απογίνω. Η παρακμή των αρχαιολογικών χώρων. Απευθείας σχόλιο στις πολιτικές των κυβερνήσεων Ανδρέα Παπανδρέου σχετικά με την ανάδειξη της ιστορικής μας κληρονομιάς; Όχι, απλώς ένας ύμνος στα βρύα και τις λειχήνες.

Και πάνω απ’όλα, οι έρωτες του Καβάφη. Ένας νέος ονόματι Καισαρίων που τον αδίκησε η ιστορία, κοτζάμ παίδαρο. Βρήκε την ιστορική του εκδίκηση στους στίχους του Καβάφη. Μην ξανακούσω τον Βαλλιανάτο να παραπονιέται για οτιδήποτε, η ομοφυλοφιλία κάνει πασαρέλα στο βιβλίο της Λογοτεχνίας. Ούτε η συντακτική ομάδα της Athens Voice να είχε πιάσει δουλειά σε αυτό το βιβλίο πια. Η Κοντοβά του «Μίλα Μου Βρώμικα» (ναι, αυτή η ‘συγγραφέας’ που όταν τη ρώτησε νεαρή πως θα βοηθήσει τον γκόμενο να ξεπεράσει τον ξαφνικό θάνατο της μητέρας του της απάντησε ορθά-κοφτά «δεν πανηγυρίζεις; Έχασες την πεθερά σου!») θα έκανε πάρτυ με την μικρή πράσινη θάλασσα ετών 13 (ή 12, δεν θυμάμαι) του νομπελούχου Ελύτη. Σουηδός ο Νόμπελ, τι να περιμένεις.

Όχι, τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν στο πρόγραμμα σήμερα. Στο πρόγραμμα ήταν ο Παπαδιαμάντης, η πλατεία του οποίου φιλοξενεί και πασίγνωστη αφετηρία τρόλεϊ. Η ιστορία με τη Μοσχούλα του είναι η εξής: βοσκός αφήνει τη γίδα του για να χαζέψει μια όμορφη νεαρή που κάνει (γυμνή υποθέτουμε εδώ στο dreamport) μπάνιο στα γάργαρα νερά. Αυτή τον παίρνει χαμπάρι, αρχίζει κάτι ανεξήγητες υστερίες (στην τελική μάτι έπαιρνε ο άνθρωπος) και αυτός βουτάει να τη σώσει κόντρα στη δίνη που θα γινότανε το μνήμα της, ενώ αυτή η αχάριστη δεν του κάθεται μετά και απλώς εξαφανίζεται (κι ας ψόφησε η γίδα για χάρη της.) Αν του καθότανε τότε θα ξέραμε από που άντλησε το σενάριο του «Ηδονοβλεψία» ο μεγάλος ποιητής που έβαλε τον Γκουσγκούνη να αναφωνεί «φάση τριφασική» με το σύσσωμο από μαθητές του Κολλεγίου Ψυχικού σινεμά της Γ’ Σεπτεμβρίου να ουρλιάζει «Άξιος!» σαν να παρίστατο στην χειροτονία του νέου Αρχιεπισκόπου.

Γιατί όμως ήταν σοκαριστικό το γεγονός ότι αντί για τα σπασμένα φτερά και τις VIP εξέδρες των Δελφών έσκασε μύτη η Μοσχούλα; Κάθε χρόνο η ένωση των απανταχού ιδιοκτητών φροντιστηριών Ελλάδος, ειδάλλως γνωστή ως η ένωση 4.000 μαστόρων που είναι εν μέρει υπεύθυνοι για την κατρακύλα της παιδείας, πολλές λιποθυμίες και τις υστερίες των γονέων που ξοδεύουν τα δίδακτρα του Eaton κάθε χρόνο για φροντιστηριακά μαθήματα ολιγομελών γκρουπ σε κάθε δυνατό μάθημα από την α’ γυμνασίου, διοργανώνει τις λεγόμενες εξετάσεις προσομοίωσης. Ωσάν άλλο υπουργείο Παιδείας έχει και αυτό τις δικές του Πανελλαδικές. Ό,τι πέφτει σε αυτές τις εξετάσεις θεωρείται «καμμένο» ως θέμα, δηλαδή δεν μπορεί η επιτροπή των αληθινών Αρσένειων-Γιαννάκειων Εξετάσεων να τα ξαναχρησιμοποιήσει γιατί θα πέσει η κυβέρνηση. Φέτος λοιπόν οι φροντιστηριούχοι διάλεξαν να κάψουν με συνοπτικές διαδικασίες τον φουκαρά Παπαδιαμάντη με τον ίδιο τρόπο που κάηκε η Καλλιτεχνούπολη και ξεπηδήσανε οι βίλλες.

Το Υπουργείο Παιδείας όμως δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Έψαξε αρκετά και βρήκε τρόπο να ρωτήσει καινούργια πράγματα για τον Παπαδιαμάντη, προκαλώντας σοκ και δέος στους απανταχού φροντιστηριάδες που μέχρι και προχτές έλεγαν «δεν υπάρχει περίπτωση να πέσει Παπαδιαμάντης.» Όχι τίποτα άλλο αλλά να νιώσουν λίγο και αυτοί ποιος τρέχει αυτή την χώρα στο κάτω-κάτω της γραφής.

Βλέποντας το θέμα ξενέρωσα. Ήμουν έτοιμος να εκθειάσω κάθε έναν που είχε αυτοανακηρυχθεί σωτήρας της ποίησης. Δεν ήμουν προετοιμασμένος να αναλύσω τον Παπαδιαμάντη. Δεν μου καθότανε καλά για πρωινό. Παρ’όλα αυτά δεν είχα και επιλογή. Και άρχισα να γράφω. Και να γράφω. Και σταμάτησα στο τρίωρο με 8-9 σελίδες στο ενεργητικό μου. Δεν βλέπω τα αποτελέσματα, ότι του καπνίσει αυτουνού που πληρώνεται ανά γραπτό να μου βάλει θα πάρω. Γιατί η παπαρολογία ήτο ακατάσχετη και τεκμηριωμένη, προφανώς εμποτισμένη με την αγαπημένη τους ξύλινη γλώσσα. Και μην ξεχνάτε: η βαθμολογία πολλές φορές είναι αντιστρόφως ανάλογη της θερμοκρασίας δωματίου και της συζυγικής γκρίνιας.

Δάκρυα, κλάματα, ιστορίες για αγρίους. Κοριτσάκια με το μαλλί φτιαγμένο για έξοδο στον Μακρόπουλο και Converse All-Stars στο πόδι για να μην ξεχνιόμαστε, μπουκαλάκια με νερό σε κάθε θρανίο (αυτή τη φορά έσκασε μύτη και ο φιλαράκος μου ο Βίκος μαζί με το στάνταρ πλέον Evian) και απούσα μια εξεταζόμενη κοπέλα η οποία είχε περάσει στο Πολιτικό της Νομικής (αλλά μάλλον ο δικηγόρος παρ’Αρείω Πάγω πατέρας της δεν μπορούσε να ανεχτεί αυτή την οικογενειακή ξεφτίλα.)

Στα υπόλοιπα νέα της ημέρας η Θετική και η Τεχνολογική κατεύθυνση εξετάστηκαν στο μάθημα που σου παρέχει γνώσεις προωθημένων μαθηματικών τις οποίες ξεχνάς σε 2 μήνες (αλλά παρ’όλα αυτά είμαστε περήφανοι που οι ψωροαμερικανοί δεν μαθαίνουν μαθηματικά στο σχολείο και γι’αυτό έχουν σάπιο εκπαιδευτικό σύστημα και δώσ’του ελληνόπουλα να φιλούν κατουρημένες ποδιές σερβιτόρων στα Burger King για να πάρουν μια υποτροφιούλα σε ένα αμερικάνικο πανεπιστήμιο.) Τα θέματα εκεί ακούσαμε ότι είναι δύσκολα. Ένας ανώνυμος υπερφιλόσοφος της εκπαίδευσης δήλωσε στη ΝΕΤ: «τα θέματα ήταν δύσκολα, οι πολύ καλά διαβασμένοι δεν είχαν πρόβλημα.» Ελεύθερη μετάφραση: το ματσάκι στον Κορυδαλλό με την Προοδευτική είναι δύσκολο, αλλά αν σκάσει μύτη η Μάντσεστερ θα ρίξει πεντάρα. Έλα όμως που το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν βγάζει πια Μάντσεστερ. Βγάζει μαϊμού φανέλες της στην καλύτερη περίπτωση, κόπιες, παπαγαλάκια, πως το λένε ρε γαμώτο...

ΥΓ: Αργά το βράδυ μεταδόθηκε το εξής πολεμικό ανακοινωθέν: Στα γραπτά της έκθεσης θα γίνουν δεκτά τόσο η επίκληση στο συναίσθημα όσο και η επίκληση στη λογική, αρκεί τα επιχειρήματα να είναι τεκμηριωμένα. Για να σας θυμίσω: τα επιχειρήματα ήταν τα «χρειάζεται μεγάλη δύναμη να ξεπεράσετε την φυσική καταστροφή», «έχετε την απαιτούμενη μεγάλη δύναμη να...» και «να ξηλωθεί η Πολιτεία τώρα.» Κριτική σκέψη στο Maximum. Πότε θα ανοίξει το Παπανούτσειο Πανεπιστήμιο; Ερευνάται η σχέση του Ε.Π. με τον Αντώνη (μείον ένα Πα) Πανούτσο, μέγα φιλόσοφο του ποδοσφαίρου. Aussie Aussie oi oi oi!