Σκέψεις ενός 18χρονου

Το παρακάτω είναι η πρόταση γνωστού φροντιστηριακού ομίλου της Αθήνας για την ανάλυση μιας φράσης του Αριστοτέλη (ούτω δη πας επιστήμων την υπερβολήν μεν και την έλλειψιν φεύγει, το δε μέσον ζητεί και τουθ'αιρείται, μέσον δε ου το του πράγματος αλλά το προς ημάς), για να το καταλάβει δηλαδή καλύτερα ο 18χρονος (το πολύ) μέλλων απόφοιτος:

"Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη η ηθική αρετή είναι "έξις" ή ικανότητα της "προαιρέσεως", που προέκυψε από την κατάλληλη πρακτική, πείρα και παιδεία, να διαλέγει ο "προαιρούμενος" το "μέσον" "τό πρός ημάς". Κριτήριο της ορθής εκλογής είναι η γνώμη του "φρονίμου". Γι'αυτό και η ηθική αρετή, κατά το μέτρο που συνδέεται με την "προαίρεσιν", ορίζεται ως η ικανότης του "το μέσον και ευρίσκειν και αιρείσθαι. Το "μέσον" καθορίζεται από τον τρόπο, από τον χρόνο και τον "καιρό", και αποτελεί το σκοπό της ηθικά αξιέπαινης πράξης. ...έχει καθαρά εξατομικευμένο και, κατά κάποιο τρόπο, περιστασιακό χαρακτήρα. Ο χαρακτήρας αυτός του "μέσου", προκύπτει από το γεγονός ότι το "μέσον", ως σκοπός της ενάρετης προαιρέσεως, είναι "πρός ημάς", ποικίλλει δηλαδή ανάλογα με τη στιγμή και τις περιστάσεις κάτω από τις οποίες πραγματοποιείται η ηθικά ορθή πράξη σε αντιδιαστολή προς το "αριθμητικόν μέσον" ή το "μέσον του πράγματος", που για όλα τα πράγματα είναι το ίδιο΄ το "μέσον του πράγματος" είναι το σημείο που απέχει εξίσου από δύο άκρα, ενώ το μέσον "το πρός ημάς" μπορεί να θεωρηθεί και ως "άκρον" εφόσον προσεγγίζει το "άριστον". Η έννοια αυτή του μέσου θα ήταν δυνατόν να ερμηνευθεί ως η περιστασιακή ή η χρονική μορφή του αγαθού, όπως τη συλλαμβάνει ο "φρόνιμος" (Α. Μπαγιόνας).

Συμπεράσματα:
1) Το μέσον που θέλω για να πίασω δουλειά στο δημόσιο είναι ο τύπος στο μεσαίο γραφείο ανάμεσα στα δύο πόστερ του ΕΟΤ.
2) Η διάμεσος (το αριθμητικό μέσο) είναι το ίδιο για όλα τα δείγματα.
3) Ο μέσος όρος του μαθητή ποικίλλει ανάλογα με το μέσον που έχει στο υπουργείο Παιδείας για να βγει δυσλεξικό.
4) ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΘΕΛΟΥΝ ΠΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ;

Οι Σουλιώωτιιισσες δεν ζούυνε...

Ένα από τα (πολλά) ωραία που παρουσίασε ο Θέμος τη Τρίτη το βράδυ. Είμαστε στην εκπομπή του Τέρενς Κουίκ στο Star και βλέπουμε ένα από τα τυπικά βίντεο που προβάλλει το Star για την Eurovision.

Στο video η δημοσιογράφος δεσποινίς Σουλιώτη λέει για την Άννα Βίσση: «...με επαρχιώτικο σταριλίκι δεν κερδίζεις την Eurovision.» Στη συνέχεια του video βλέπουμε ξαφνικά τον Τέρενς Κουίκ (άραγε πάλι στο γαλάζιο ψηφοδέλτιο του Ψυχικού θα τον δούμε) να κουνάει τα χέρια του σαν τον Βορεάδη όταν ακύρωνε τα καλάθια του Ολυμπιακού στη σειρά με το Μαρούσι και να φωνάζει «απαράδεκτο, απαράδεκτο!» ενοχλημένος για τα όσα αισχρά άκουγε για την νεότευκτη εθνική μας σταρ.

«Είναι δυνατόν; Επαρχιώτικο σταριλίκι για την Άννα Βίσση; Και μην μου λες εμένα για τη Σουλιώτη, εγώ την έφερα στο Star!» φώναζε στην (πολυαγαπημένη του αν ισχύει τα όσα γράφει ο Περρής στον Πρωταθλητή) συμπαρουσιάστριά του.

Πρώτον, πόσο αστείο είναι να βγαίνει στον αέρα ένα τέτοιο βίντεο με τόσο χοντρή κριτική εναντίον ενός προσώπου και ενός γεγονότος και να μην το ξέρει ο παρουσιαστής της εκπομπής, αυτός που θα επωμιστεί δηλαδή το βάρος της γνώμης της Σουλιώτη και της κάθε Σουλιώτη που πληρώνεται με το στομφόμετρο; Πολύ.

Δεύτερον, ας πούμε ότι δεν κόπηκε ποτέ το βίντεο στον αέρα. Δηλαδή στη Eurovision τι πουλήσαμε ακριβώς; Σόου; Μπαλέτο; Μπούτια; Όχι, πήγαμε να πουλήσουμε ένα καλό τραγούδι με μια πολύ καλή (ίσως την καλύτερη του φετινού διαγωνισμού) φωνή. ΕΤΣΙ δεν κερδίζουμε με τίποτα. Δεν είναι επαρχιώτικο σταριλίκι. Είναι η επαρχιώτικη νοοτροπία με την οποία αντιμετωπίζουμε αυτόν τον διαγωνισμό.

Κατεβάζει η Φινλανδία (με αρκετή δόση χιούμορ) ένα μάτσο τέρατα και το σηκώνει. Στέλνει η Λιθουανία 5 κάφρους και βγαίνει έκτη. Και εμείς στέλνουμε την μεγαλύτερη σταρ που μπρούμε να βρούμε εντός συνόρων και παίρνουμε τα 128 με άριστα το 292.

Και κάθε χρόνο τα ίδια. Τώρα το γιατί κερδίσαμε με την Παπαρίζου είναι άλλη ιστορία. Η κοπέλα είχε σόου πάνω στη σκηνή, είχε 3 λεπτά και τα χρησιμοποίησε έτσι ώστε να καρφωθεί στις φαντασιώσεις των Ευρωπαίων για 3 χρόνια και εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το momentum που είχε εκείνη την περίοδο η χώρα μας στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Του χρόνου εύχομαι και ελπίζω να ακολουθήσουμε τις άλλες χώρες και να στείλουμε είτε κάποιο ταλέντο (που θα θέλει να διαγωνιστεί όχι για να προωθήσει μια ήδη υπερεπιτυχημένη καριέρα αλλά για να κάνει το κομμάτι του και να μπει στον χάρτη) είτε κάποιο σόου το οποίο θα συνδυάζει παραδοσιακό ελληνικό στοιχείο αγκαζέ με κάτι πιασιάρικο. Έτσι θα ξεκολλήσουμε το μυαλό του μέσου Έλληνα από την λανθασμένη οπτική γωνία με την οποία βλέπει ένα 4ωρο σόου που πιο πολύ σημασία έχει ως σύμβολο της ευρωπαϊκής ραδιοτηλεοπτικής ένωσης EBU/UER παρά ως διαγωνισμός χωρών ή τραγουδιών.

Αν και την βλέπω τη δουλειά στην ΕΡΤ να μυρίζονται ότι του χρόνου είναι η χρονιά της ροκιάς, να ξαναενώσουμε (για 1500η φορά) τους Πυξ Λαξ, να βρούμε το τρίδυμο Παπακωνσταντίνου - Μαχαιρίτσα – Τσακνή, να βάλουμε και τον Ανδρέα Μικρούτσικο να παίζει ηλεκτρική κιθάρα... και στο τέλος να κερδίσει η Αρμενία με κανένα τσιφτετέλι. Γουστάρω.

Ο Ελ. Βενιζέλος δεν είναι αεροδρόμιο!

Soundtrack διαβάσματος: Simon & Garfunkel - Mrs Robinson
Soundtrack ημέρας: The Pogues - The Band Played Waltzing Matilda
Σχέδιο απόδρασης: Status quo: Τα καραόκε του Ντιρί δεν υπάρχουν πουθενά.

Άλλη μια μέρα γεμάτη σασπένς η σημερινή. Τα SOS για την Ιστορία παραδοσιακά τείνουν να είναι περισσότερα από τα εντός ύλης κομμάτια (λογικό, αφού SOS θεωρούνται και οι συνδυαστικές ερωτήσεις) και περιελάμβαναν και ένα κομμάτι για τον πολιτισμό των προσφύγων (κοινώς τα ρεμπέτικα - ούτε λέξη όμως για τους Θεόπνευστους στίχους:

Θεέ μου Παντοδύναμε
Που'σαι ψηλά 'κει πάνω
Ρίξε λιγάκι τουμπεκί Θεούλη μου
Στον αργιλέ μου απάνω

Τα "Θέματα Νεοελληνικής Ιστορίας", όπως είναι η επίσημη ονομασία του μαθήματος της κατεύθυνσης, περιέχει 4 επιλεγμένα θέματα τα οποία έχουν κριθεί πως είναι τα σημαντικότερα της ιστορίας του νέου Ελληνικού κράτους. Δυστυχώς απουσιάζει η ιστορία του Ολυμπιακού Πειραιώς, οι συμμετοχές της Ελλάδος στην Eurovision, τα 8 DVD με τις εκπομπές του Τριανταφυλλόπουλου και η ιστορική εξέλιξη του κοκορετσιού, ένα θέμα που άπτεται του Κοινοτικού Δικαίου και έχει πάει μέχρι τα Euroδικαστήρια.

Αντ'αυτών έχουν προτιμηθεί ποταπά θέματα τα οποία δεν προξενούν κανένα ενδιαφέρον στον σκεπτόμενο νέο: Η ίδρυση των κομμάτων στην Ελλάδα (πεδινοί, ορεινοί, ρώσσοι, γάλλοι, άγγλοι, κοινωνιολόγοι κ.ά. - και μια αναφορά στο ΚΚΕ), η αστικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας (πόσα καράβια είχαμε το 1833 και πόσα το 1851) και το προσφυγικό. Υπάρχει και αφιέρωμα στο Κρητικό ζήτημα αλλά παρέμεινε εκτός ύλης.

Όσον αφορά το προσφυγικό, αυτό περιγράφει τις φιλότιμες προσπάθειες του ελληνικού έθνους να υποδεχτεί τα 1.200.000 πληθυσμού που εγκαταλείψανε τις πατρογονικές τους εστίες στην Μικρά Ασία. Το κράτος τους έδινε δάνεια, μια ανεξάρτητη επιτροπή τους έδινε δουλειά και οι υπόλοιποι Έλληνες τους έδιναν κατάρες. Ο λόγος; Δεν ήταν δυνατόν τώρα να σκάσει ο άχρηστος από τη Σμύρνη και επειδή έχει βγάλει λέει ένα πανεπιστήμιο να τρώει από εμένα τη δουλειά στο δημόσιο που διακινδύνευα μέρα-νύχτα τη ζωή μου στην Επανάσταση κρυμμένος στο υπόγειό μου.

Τελικά η σύγχρονη Ελληνική ιστορία μπορεί να γραφτεί σε μία μόνο πρόταση: Αλληλοσφαχτείτε για τη θεσούλα στο Δημόσιο.

Σήμερα λοιπόν είχε Ιστορία το μενού. Οι άλλοι γράφανε Προγραμματισμό (ένα φοβερό μάθημα που σου μαθαίνει να γράφεις κώδικα στα Ελληνικά, τη γλώσσα που μέχρι στιγμής ΔΕΝ την έχει καταλάβει υπολογιστής) και Βιολογία Θετικής Κατεύθυνσης (εμ, βέβαια, 3 μέρες προετοιμασία για τη Βιολογία επειδή είναι μάθημα με βαρύτητα, ενώ ο προγραμματισμός για τους πληβείους της Τεχνολογικής όχι...)

Βιβλία δεν υπήρχαν τόσα πολλά στην παράταξη και είχαν αρχίσει οι συζητήσεις ήδη για τα σενάρια διαφυγής. Πιο δημοφιλής απάντηση (με διαφορά) η ξαναεισαγωγή στο χειρουργείο των Πανελλαδικών. Του χρόνου τέτοιο καιρό να δω τι θα λένε. Λιγότερο δημοφιλής η μετακίνηση στο μη αναγνωρισμένο στην Ελλάδα Κολλεγιακό του ιδρύματος. Και η παρουσία μου στις εξετάσεις με κατέστησε γραφείο πληροφοριών για το άβατο απέναντι από το πάρκινγκ. (Δίνει αναβολή; Αναγνωρίζεται; Θα αναγνωριστεί; Τι τμήματα έχει; Είναι καλό; Τι λένε οι γκόμενες;)

Μπαίνουμε στην αίθουσα. Τα κοριτσάκια κάνουν την συνηθισμένη ερώτηση στους επιτηρητές: τι διδάσκετε; Οι επιτηρητές ήταν ένας άντρας που μου θύμιζε τον Donnie Brasco φατσικά και μια γυναίκα που θα έπαιρνα όρκο ότι είναι 40άρα νοσοκόμα στο Σισμανόγλειο. Ηλεκτρονικός ο άντρας, νοσηλευτική διδάσκει η γυναίκα. Μέσα έπεσα πάλι.

Τα παιδάκια σοκ, "σε ποια κατεύθυνση είναι αυτά τα μαθήματα;" ρωτάει wannabe φοιτήτρια, γνωστή για την αθυροστομία της στο απέναντι καφέ. "Σε ΤΕΕ διδάσκουμε" ψελλίζει η γυναίκα. "ΤΕΕ;! Και βάζουν καθηγητές από ΤΕΕ να επιτηρούν τις εξετάσεις του Ενιαίου Λυκείο;" φωνάζει η θιγμένη μαθήτρια. "Πως γίνεται; Δεν γίνεται!" συνεχίζει. Ο παλιοσειράς αναφωνεί "σκάσε" και τα πάντα γυρνάνε στον κανονικό ρυθμό τους. Κακομαθημένο, λες και στα ΤΕΕ δεν πάνε άνθρωποι αλλά ποντίκια. Τέλος πάντων.

Έρχονται και τα θεματάκια. Σήμερα η κλήρωση είχε την κρίση του 1932 (στην οποία μόλις μια παράγραφος αφιερώνεται στο πως έφερε τα ολοκληρωτικά καθεστώτα στην Ευρώπη, λες και είναι πιο σημαντικό το clearing που τρώει 2 παραγράφους), το πως λύθηκε οριστικά το πρόβλημα των εθνικών γαιών μετά το 1870 (που λύθηκε οριστικά κατά το βιβλίο δύο φορές, μια το 1871 και μία με τον Βενιζέλο, κόλαση), την επιστολή Βενιζέλου στον Ινονού που έλεγε "είμαστε φίλοι σας, δεν θέλουμε εδάφη σας" (αφού πήραμε τον πούλο την προηγούμενη φορά που τα θέλαμε) και τα αίτια του κινήματος στο Γουδί (το οποίο πλέον άσχετοι του υπουργείου με απόφαση του Δήμου Αθηναίων λέγεται Γουδή, απαιτώ να ακυρωθούν τα θέματα επειδή δεν κατάλαβα που αναφερόταν η ερώτηση.)

Έγραψα μερικές ανιστόρητες σελίδες και εγώ ελπίζοντας να πάρω κανέναν βαθμό και παρέδωσα το 16σέλιδο τετράδιο. Ακολουθούν τα αρχαία και τα λατινικά (τα μεν πρώτα τα είδα τελευταία φορά στην Α' Λυκείου στον έλεγχό μου, γιατί μάθημα δεν ένιωσα, και τα λατινικά δεν τα έχω δει ποτέ...)

Ο Ηδονοβλεψίας

Soundtrack διαβάσματος: Zucchero – Baila Morena
Soundtrack ημέρας: Clint Mansell – Lux Aeterna (Requiem for a Dream)
Σχέδιο απόδρασης: Status quo: Τούρκικ σπουδές uber alles.

Είχα πολύ όρεξη για το τρίτο μάθημα, την λογοτεχνία. Στο σχολείο πάντα μαθαίναμε ότι αυτό το μάθημα βαθμολογεί την ακατάσχετη παπαρολογία με το κιλό. Κάτι σαν τη δυτικού τύπου ψηφοφορία. Όσο πιο πομπώδης είσαι λέγοντας «το κείμενο λέει χ, ψ, ω» και όσο πιο μακρόσυρτο μπορείς να το κάνεις, τόσο πιο κοντά είσαι στο 20. Και εγώ μια ζωή στο 20 ήμουν.

Τώρα είμαι 21. Έφυγα από το 20. Και προφανώς έφυγα από το 20 και στην Λογοτεχνία. Όχι, όχι, και εδώ περί ακατάσχετης παπαρολογίας το ανάγνωσμα. Όμως περί πληροφορημένης και παπαγαλισμένης. Εγώ είχα διαβάσει τα πάντα για έναν τύπο ονόματι Σαχτούρη, μια φουκαριάρα ονόματι Κική Δημουλά (που προφανώς θεωρείται από τις κορυφαίες ποιήτριες του τόπου) – μέχρι και τη Σονάτα του Σεληνόφωτος είχα ξαναδιαβάσει.

«Άφησε με να έρθω μαζί σου, λίγο πιο κάτω...» Με τίποτα. Για κανέναν λόγο. Το 16χρονο έβαζε τα κλάματα και εγώ ήμουν εκεί υποτίθεται για να της μάθω πως να διαβάζει το κείμενο για να συγκινήσει τα πλήθη σε ένα συνοικιακό πανηγύρι για φίλους και γονείς. Δεν ξαναδιαβάζω Ρίτσο, δεν θέλω να ξαναδώ αυτό το ποίημα μπροστά μου. Ποτέ. Και όμως, να’το. Να διαβάζω τις πολιτικές συνέπειες του «άφησε με να έρθω μαζί σου.» Τελικά στον ντελιβερά τα έλεγε;

Σαχτούρης. Πρέπει με σπασμένα φτερά να πετάξω. Ο άνθρωπος που ανέλαβε να σώσει το ανθρώπινο είδος από την καταστροφή. Γενικά το βιβλίο της Λογοτεχνίας είναι γεμάτο αυτοαναφορικότητες, μια τάση των ποιητών να γράφουν για το πόσο σπουδαίοι είναι. Μαζί με τους οικοδόμους του Παπανούτσου έχουμε και τους άσχετους που δεν ξέρουν από Παρνασσισμό, Καλαβρυτισμό και Βελουχισμό.

Κική Δημουλά. Πόνος, δάκρυ, τι θα απογίνω. Η παρακμή των αρχαιολογικών χώρων. Απευθείας σχόλιο στις πολιτικές των κυβερνήσεων Ανδρέα Παπανδρέου σχετικά με την ανάδειξη της ιστορικής μας κληρονομιάς; Όχι, απλώς ένας ύμνος στα βρύα και τις λειχήνες.

Και πάνω απ’όλα, οι έρωτες του Καβάφη. Ένας νέος ονόματι Καισαρίων που τον αδίκησε η ιστορία, κοτζάμ παίδαρο. Βρήκε την ιστορική του εκδίκηση στους στίχους του Καβάφη. Μην ξανακούσω τον Βαλλιανάτο να παραπονιέται για οτιδήποτε, η ομοφυλοφιλία κάνει πασαρέλα στο βιβλίο της Λογοτεχνίας. Ούτε η συντακτική ομάδα της Athens Voice να είχε πιάσει δουλειά σε αυτό το βιβλίο πια. Η Κοντοβά του «Μίλα Μου Βρώμικα» (ναι, αυτή η ‘συγγραφέας’ που όταν τη ρώτησε νεαρή πως θα βοηθήσει τον γκόμενο να ξεπεράσει τον ξαφνικό θάνατο της μητέρας του της απάντησε ορθά-κοφτά «δεν πανηγυρίζεις; Έχασες την πεθερά σου!») θα έκανε πάρτυ με την μικρή πράσινη θάλασσα ετών 13 (ή 12, δεν θυμάμαι) του νομπελούχου Ελύτη. Σουηδός ο Νόμπελ, τι να περιμένεις.

Όχι, τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν στο πρόγραμμα σήμερα. Στο πρόγραμμα ήταν ο Παπαδιαμάντης, η πλατεία του οποίου φιλοξενεί και πασίγνωστη αφετηρία τρόλεϊ. Η ιστορία με τη Μοσχούλα του είναι η εξής: βοσκός αφήνει τη γίδα του για να χαζέψει μια όμορφη νεαρή που κάνει (γυμνή υποθέτουμε εδώ στο dreamport) μπάνιο στα γάργαρα νερά. Αυτή τον παίρνει χαμπάρι, αρχίζει κάτι ανεξήγητες υστερίες (στην τελική μάτι έπαιρνε ο άνθρωπος) και αυτός βουτάει να τη σώσει κόντρα στη δίνη που θα γινότανε το μνήμα της, ενώ αυτή η αχάριστη δεν του κάθεται μετά και απλώς εξαφανίζεται (κι ας ψόφησε η γίδα για χάρη της.) Αν του καθότανε τότε θα ξέραμε από που άντλησε το σενάριο του «Ηδονοβλεψία» ο μεγάλος ποιητής που έβαλε τον Γκουσγκούνη να αναφωνεί «φάση τριφασική» με το σύσσωμο από μαθητές του Κολλεγίου Ψυχικού σινεμά της Γ’ Σεπτεμβρίου να ουρλιάζει «Άξιος!» σαν να παρίστατο στην χειροτονία του νέου Αρχιεπισκόπου.

Γιατί όμως ήταν σοκαριστικό το γεγονός ότι αντί για τα σπασμένα φτερά και τις VIP εξέδρες των Δελφών έσκασε μύτη η Μοσχούλα; Κάθε χρόνο η ένωση των απανταχού ιδιοκτητών φροντιστηριών Ελλάδος, ειδάλλως γνωστή ως η ένωση 4.000 μαστόρων που είναι εν μέρει υπεύθυνοι για την κατρακύλα της παιδείας, πολλές λιποθυμίες και τις υστερίες των γονέων που ξοδεύουν τα δίδακτρα του Eaton κάθε χρόνο για φροντιστηριακά μαθήματα ολιγομελών γκρουπ σε κάθε δυνατό μάθημα από την α’ γυμνασίου, διοργανώνει τις λεγόμενες εξετάσεις προσομοίωσης. Ωσάν άλλο υπουργείο Παιδείας έχει και αυτό τις δικές του Πανελλαδικές. Ό,τι πέφτει σε αυτές τις εξετάσεις θεωρείται «καμμένο» ως θέμα, δηλαδή δεν μπορεί η επιτροπή των αληθινών Αρσένειων-Γιαννάκειων Εξετάσεων να τα ξαναχρησιμοποιήσει γιατί θα πέσει η κυβέρνηση. Φέτος λοιπόν οι φροντιστηριούχοι διάλεξαν να κάψουν με συνοπτικές διαδικασίες τον φουκαρά Παπαδιαμάντη με τον ίδιο τρόπο που κάηκε η Καλλιτεχνούπολη και ξεπηδήσανε οι βίλλες.

Το Υπουργείο Παιδείας όμως δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Έψαξε αρκετά και βρήκε τρόπο να ρωτήσει καινούργια πράγματα για τον Παπαδιαμάντη, προκαλώντας σοκ και δέος στους απανταχού φροντιστηριάδες που μέχρι και προχτές έλεγαν «δεν υπάρχει περίπτωση να πέσει Παπαδιαμάντης.» Όχι τίποτα άλλο αλλά να νιώσουν λίγο και αυτοί ποιος τρέχει αυτή την χώρα στο κάτω-κάτω της γραφής.

Βλέποντας το θέμα ξενέρωσα. Ήμουν έτοιμος να εκθειάσω κάθε έναν που είχε αυτοανακηρυχθεί σωτήρας της ποίησης. Δεν ήμουν προετοιμασμένος να αναλύσω τον Παπαδιαμάντη. Δεν μου καθότανε καλά για πρωινό. Παρ’όλα αυτά δεν είχα και επιλογή. Και άρχισα να γράφω. Και να γράφω. Και σταμάτησα στο τρίωρο με 8-9 σελίδες στο ενεργητικό μου. Δεν βλέπω τα αποτελέσματα, ότι του καπνίσει αυτουνού που πληρώνεται ανά γραπτό να μου βάλει θα πάρω. Γιατί η παπαρολογία ήτο ακατάσχετη και τεκμηριωμένη, προφανώς εμποτισμένη με την αγαπημένη τους ξύλινη γλώσσα. Και μην ξεχνάτε: η βαθμολογία πολλές φορές είναι αντιστρόφως ανάλογη της θερμοκρασίας δωματίου και της συζυγικής γκρίνιας.

Δάκρυα, κλάματα, ιστορίες για αγρίους. Κοριτσάκια με το μαλλί φτιαγμένο για έξοδο στον Μακρόπουλο και Converse All-Stars στο πόδι για να μην ξεχνιόμαστε, μπουκαλάκια με νερό σε κάθε θρανίο (αυτή τη φορά έσκασε μύτη και ο φιλαράκος μου ο Βίκος μαζί με το στάνταρ πλέον Evian) και απούσα μια εξεταζόμενη κοπέλα η οποία είχε περάσει στο Πολιτικό της Νομικής (αλλά μάλλον ο δικηγόρος παρ’Αρείω Πάγω πατέρας της δεν μπορούσε να ανεχτεί αυτή την οικογενειακή ξεφτίλα.)

Στα υπόλοιπα νέα της ημέρας η Θετική και η Τεχνολογική κατεύθυνση εξετάστηκαν στο μάθημα που σου παρέχει γνώσεις προωθημένων μαθηματικών τις οποίες ξεχνάς σε 2 μήνες (αλλά παρ’όλα αυτά είμαστε περήφανοι που οι ψωροαμερικανοί δεν μαθαίνουν μαθηματικά στο σχολείο και γι’αυτό έχουν σάπιο εκπαιδευτικό σύστημα και δώσ’του ελληνόπουλα να φιλούν κατουρημένες ποδιές σερβιτόρων στα Burger King για να πάρουν μια υποτροφιούλα σε ένα αμερικάνικο πανεπιστήμιο.) Τα θέματα εκεί ακούσαμε ότι είναι δύσκολα. Ένας ανώνυμος υπερφιλόσοφος της εκπαίδευσης δήλωσε στη ΝΕΤ: «τα θέματα ήταν δύσκολα, οι πολύ καλά διαβασμένοι δεν είχαν πρόβλημα.» Ελεύθερη μετάφραση: το ματσάκι στον Κορυδαλλό με την Προοδευτική είναι δύσκολο, αλλά αν σκάσει μύτη η Μάντσεστερ θα ρίξει πεντάρα. Έλα όμως που το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν βγάζει πια Μάντσεστερ. Βγάζει μαϊμού φανέλες της στην καλύτερη περίπτωση, κόπιες, παπαγαλάκια, πως το λένε ρε γαμώτο...

ΥΓ: Αργά το βράδυ μεταδόθηκε το εξής πολεμικό ανακοινωθέν: Στα γραπτά της έκθεσης θα γίνουν δεκτά τόσο η επίκληση στο συναίσθημα όσο και η επίκληση στη λογική, αρκεί τα επιχειρήματα να είναι τεκμηριωμένα. Για να σας θυμίσω: τα επιχειρήματα ήταν τα «χρειάζεται μεγάλη δύναμη να ξεπεράσετε την φυσική καταστροφή», «έχετε την απαιτούμενη μεγάλη δύναμη να...» και «να ξηλωθεί η Πολιτεία τώρα.» Κριτική σκέψη στο Maximum. Πότε θα ανοίξει το Παπανούτσειο Πανεπιστήμιο; Ερευνάται η σχέση του Ε.Π. με τον Αντώνη (μείον ένα Πα) Πανούτσο, μέγα φιλόσοφο του ποδοσφαίρου. Aussie Aussie oi oi oi!

V for Viologia!

Soundtrack διαβάσματος: Hevia – Busindre Reel
Soundtrack ημέρας: LT United – We Are The Winners
Σχέδιο απόδρασης: University of London External Programme (τό’χα καημό να σπουδάσω στο LSE, το οποίο πήγε στη Θεσσαλονίκη και μας περιμένει)

Το δεύτερο μάθημα ήταν αυτό που είχε επιλέξει ο κάθε μαθητής από τα της Γενικής Παιδείας. Εγώ διάλεξα αυτό που είχα πάει χειρότερα από όλα τα υπόλοιπα: Βιολογία. Ακόμα δεν έχω καταλάβει πως το αποφάσισα. Μαθηματικά είχα κοντά 17, Ιστορία 14 και Φυσική 10. Βιολογία είχα 9. Ένα στοίχημα με τον εαυτό μου ίσως. Ακόμα καλύτερα: ένα στοίχημα με τα ψωροβακτήρια και τους ιούς.

Σήμερα το σκηνικό ήταν διαφορετικό: τα παιδιά να διαβάζουν τα βιβλία σαν μορμόνους που βλέπουν για πρώτη φορά πορνοπεριοδικό. Όλα τώρα θα τα μάθετε ρε παιδιά; Τώρα καπνίζω στις σκάλες των καλλιτεχνικών, σωστός καλλιτέχνης, να παίζω Space Trader στο Palm και να κοντεύω να λιποθυμήσω από τη νύστα. Ο φραπές του Prime σαφώς ανώτερος από εκείνον του everest. Γλυκόπιοτος, σε χάρτινο κυπελάκι που δεν φοβάσαι να ζουλήξεις και όταν τελειώσει τον ξαναγεμίζεις από τον ψύκτη χωρίς να χαλάει πολύ η γεύση του. Άξιος.

Άξιο και το παλικάρι απέναντί μου που είχε αντιγράψει όλες τις ταυτότητες των μαθηματικών σε μικρότερα χαρτάκια. Άξιες και οι ανεπαίσχυντες που μίλαγαν για έναν γκόμενο στις παρακείμενες τουαλέτες. Ο μόνος ανάξιος ήμουν εγώ που άνοιξα το βιβλίο. Να διαβάσω μια φορά τις ρημάδες της ιντερφερόνες, που αρχικά ανιχνεύονται στο κυτταρόπλασμα και μετά απελευθερώνονται στο μεσοκυττάριο υγρό. Τώρα τι είναι το μεσοκυττάριο υγρό; Σιγά μην σκάσω. Πιο σημαντικό είναι να θυμηθείς που έχει κόμμα και τελεία, σαν τη διέση στο πιάνο ένα πράγμα.

Πλησιάζω την αίθουσα που είναι να εξεταστώ. Επιτηρητής ο Marlboro. Θεολόγος στο επάγγελμα, και για κάποιον περίεργο λόγο όλοι οι θεολόγοι κάνουν τις κοπέλες να προσκολλούνται πάνω τους λες και είναι τα sex symbols των σχολείων. Όλοι εκτός από τον δικό μας, έναν ευσεβή κύριο που έκανε την εμφάνιση του και στο Time.

Δεν μπορώ να πω πάντως, και η θεολόγος του σχολείου μας καλή ήταν. Όταν μου την είχε ο καθηγητής πληροφορικής μου στο γυμνάσιο πριν πάμε για Φιλανδία παραλίγο να της πω ότι πρέπει νά’ναι γυμνάστρια ή κάτι τέτοιο. Ή γραμματέας. Δεν την έκανα για θεολόγο με τίποτα. Η φούστα και οι μπότες έφταιγαν. Άντε να μεταδοθεί μετά ο λόγος του Θεού στα παιδάκια με τον Γιαννάκη να σκουντάει όλη την ώρα για κάθε εκατοστό μπουτιού που έκανε πανηγυρική εμφάνιση για το φιλοθεάμον ανήλικο κοινό.

Τα θέματα αυτή τη φορά άργησαν πιο πολύ από την Έκθεση. Ο επιτηρητής προκλητικός με τον καφέ και το τσιγάρο ακριβώς έξω από την αίθουσα. Παραλίγο να πάω να του κάνω παρέα. Με ρωτάει ένα παιδί αν τελείωσα το 2005. Όχι, το 2003. Σοκ. Και τι γυρεύεις εδώ;

Κοιτάω έξω από το παράθυρο και του απαντάω «κι αν σου κάτσει;»

Έρχονται τα θέματα. Πανεύκολα. Αρχίζω και γράφω. Πριν το καταλάβω έχω τελειώσει και έχουν μείνει και 20 λεπτά μέχρι την ώρα δυνατής αποχώρησης. Έρχεται ο τύπος με τα Marlboro προσπαθώντας να ξεκολλήσει το βλέμμα της διπλανής μου από πάνω του και με ρωτάει «να πάρω τα θέματα να τους ρίξω μια ματιά;» Και δεν τα παίρνεις. Άφωνη η αίθουσα, ο παλιοσειράς είναι για δέσιμο.

Στο ενδιάμεσο για κάποιον εξαιρετικά περίεργο λόγο στο μυαλό μου είχε καρφωθεί ένα τραγούδι όσο περίμενα να πάει 10:30 για να γυρίσω στην φοιτητική ζωή: We are the winners / of Eurovision / [we are, we are]…

Μετά κατάλαβα ότι σε ένα θέμα που έπρεπε να γράψω ότι όλα τα ψάρια θα ψοφήσουν από ασφυξία είχα γράψει ότι ο πληθυσμός τους θα πολλαπλασιαστεί και θα έχουν περισσότερη τροφή. Τι σημασία έχει; Πιάσαμε κανα 16αράκι. Αν κληρώσει 15 και 14 στα επόμενα, πάμε καλά...

Οι υπόλοιποι έδιναν Μαθηματικά και Στοιχεία Στατιστικής (σφαγή), Ιστορία Γενικής Παιδείας (ποιος σαδομαζοχιστής βγαλμένος κατευθείαν από τα υπόγεια του Hostel, το μυαλό των Ντε Σαντ και Μαζό παρέα ή την ταινία του Pazzolini επέλεξε αυτό το μάθημα;) και Φυσική Γενικής Παιδείας (δεν έχω ιδέα, δεν κάνω παρέα με τέτοια άτομα.)

Για τον Παπανούτσο ρε γαμώτο!

Soundtrack διαβάσματος: N/A
Soundtrack ημέρας: Bloodhound Gang – Fire Water Burn
Σχέδιο απόδρασης: Universite de Paris-13 – License au Droit (6000 ευρώ το χρόνο, σπουδάζεις στους Αμπελόκηπους)

Αποβιβάστηκα λίγο πιο κάτω από την είσοδο του σχολείου. Μερικά λεπτά πιο πριν είχα ποζάρει έναντι 2 ευρώ στο αυτόματο μηχάνημα στην κεντρική πλατεία για 4 ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Νά’ναι καλά ο άνθρωπος που το έχει αφήσει στο δρόμο και δεν το κλειδώνει μέσα.

Με τις 4 χειρότερες φωτογραφίες που έχω βγάλει ποτέ στο χέρι πήγα στο περίπτερο. Ένα στυλό Bic παρακαλώ... Αφού την πλήρωσα, η περιπτερού ρώτησε διστακτικά: «γράφεις και εσύ σήμερα;» με το βλέμμα καρφωμένο στα μούσια 2 βδομάδων. «Ναι, γράφω και εγώ» απάντησα με χαμόγελο με το μυαλό καρφωμένο ήδη στο φραπόγαλο των everest. Ο χειρότερος φραπές που έχουν φτιάξει ποτέ ελληνικά (;) χέρια, αλλά τι να λέει. Σε 10 λεπτά έκλεινε η είσοδος, δεν είχα χρόνο για πολυτέλειες.

Στην είσοδο ο άνθρωπος που μου έκανε μαθηματικά στην 3η Γυμνασίου. Την εποχή που όλοι με θεωρούσαν αριστούχο (εκτός από τη μάνα μου – γενικά η καλή μάνα δεν θεωρεί ποτέ το παιδί της αριστούχο στις κατ’ιδίαν συζητήσεις, αλλά όταν μιλάει σε τρίτους το παιδί πάντα είναι ο επόμενος Stephen Hawking... στις περιπτώσεις που το παιδί φαίνεται ρεμάλι, γίνεται ο επόμενος Mick Jagger.) Με κοιτάει με περιέργεια, εσύ είσαι; Ναι αρχηγέ, εγώ είμαι. Με τιμές αρχηγού κράτους και περνώντας από το άβατο των διοικητικών υπηρεσιών του ιδρύματος οδηγούμαι στο χώρο των τάξεων. Η παρέλαση ανάμεσα στα αγχωμένα 18χρονα ξεκινάει.

Μέσα σε 2 λεπτά έχω παραλάβει την ταυτότητα. Τώρα έχουν ένα ξενέρωτο, ξεβαμένο χρώμα. Στα δικά μου τα χρόνια ήταν ένα ωραιότατο έντονο κίτρινο (και ένα ροζ για τη Β’ Λυκείου.) Παίζει και ανάποδα, θα σας γελάσω. Βγαίνω με αυτή στο πλήθος. Πρώτο μάθημα ήταν η Έκθεση, aka Νεοελληνική Γλώσσα, και έτσι δεν ήταν πολλοί αυτοί με τα βιβλία άνα χείρας. Τι να διαβάσεις δηλαδή; Άλλη μία απο τις φιλοσοφημένες αηδίες που φιλοξενούν αυτά τα βιβλία; Άλλον έναν τρόπο να εκφράσεις δήθεν τις απόψεις σου;

Θυμάμαι στην 3η Λυκείου μια έντονη συνομιλία με τη φιλόλογο όπου εγώ διαμαρτυρόμουν που το βιβλίο φιλοξενεί για κάθε «αμφιλεγόμενο» θέμα που περιέχει μια και μοναδική άποψη. Πώς αν γράψω σε ένα θέμα ότι η ανώτατη εκπαίδευση δεν είναι για όλους αναγκαιότητα ο υπερφιλόλογος θα κόψει την έκθεση ως λάθος. Πως αυτός ο Ε.Π. Παπανούτσος είναι εξαιρετικά άχρηστος. Και άλλα πολλά.

Πάω στους επιτηρητές. Marlboro ο ένας, Davidoff Slim η άλλη. Pall Mall και ανάμεσά τους εγώ. Χαίρετε, έχω αποφοιτήσει το Μεσαίωνα, μπορώ να καπνίσω; Και δεν καπνίζεις. Τσιγάρο μπροστά στο αναπαυτήριο των καθηγητών, μερικές (μολυσμένες με νικοτίνη) ανάσες από τον Λυκειάρχη. Η μία από τις δύο φαντασιώσεις των παιδικών χρόνων έγινε πραγματικότητα (ή άλλη ήταν να κάτσω στο γραφείο του Λυκειάρχη με τα πόδια πάνω στο γραφείο με έναν αργιλέ στο χέρι και να απολύσω την καθηγήτρια που μου έκανε Αγγλικά.)

Πηγαδάκι με τους επιτηρητές και τα παιδιά να απορούν. Ποιός είναι αυτός; Οι πιο ψαγμένοι να τους λένε το όνομά μου και διάφορες φήμες. Ότι σπουδάζω στο Κολλεγιακό απέναντι, ότι δουλεύω για το Κολλέγιο, ότι νά’ναι. Δεν πολυφαινόμουν για υποψήφιος: χωρίς τσάντα, με το κινητό στο αυτί και αγκαζέ με τους επιτηρητές. Το έκρυβα όσο καλύτερα γινότανε. Μέχρι που χτύπησε το κουδούνι.

Μπαίνοντας στην τάξη με πλησιάζουν γνωστά παιδιά. Γράφεις; Ώ, ναι. Γράφω. Παίρνω τη θέση μου και ξαφνικά βλέπω έναν τύπο που μου έμοιαζε να μπαίνει μέσα. Ναι, το ίδιο επίθετο έχουμε. Κάθεται από πίσω μου. Συστήνεται, συστήνομαι, και διαπιστώνω ότι είμαστε από το ίδιο χωριό, έχουμε κάποια συγγένεια, ο θείος-lamogio από τον Καναδά που μου έλεγε ο Amabilis υπάρχει και είναι όντως συγγενής μου (Μάνο, ξάδερφε!!!) και άλλα πολλά. Εκεί που σιγουρεύτηκα; Θέλει να μπει στην Πάντειο (από τεχνολογική κατεύθυνση) για τις γκόμενες (τα ίδια έλεγα και εγώ τότε), είναι γαύρος, δεν υπάρχει πτυχιούχος στην οικογένειά του (ζήτω το σόι μου) και ο πατέρας του του είπε ότι αν δεν περάσει θα τον στείλει στην δουλειά γιατί αυτός μπήκε στο τρένο στα 16 του και τα λοιπά.

Ναι, τρέχει το ίδιο αίμα στις φλέβες μας. Ο τύπος Μ+, ξεχειλισμένος με Ιχωρική Αλκοόλη, ασύμβατος με ΑΕΙ, ΤΕΙ και λοιπά πραξικοπηματικά ιδρύματα.

Κοιτάω γύρω μου. Αν μπορούσα να μετρήσω τη βιομάζα νυχιού που καταναλώθηκε σε εκείνο το μισάωρο που περιμέναμε τα θέματα θα χτύπαγα τουλάχιστον το ένα κιλό. Περιεργάστηκα τα θρανία: το πρώτο είχε νερό Αύρα και τσίχλες, το δεύτερο νερό Κορπή και τσίχλες, το τρίτο είχε νερό με ξηλωμένη την ετικέτα και καραμέλες, ο μπροστά μου νερό Evian (έλα ρε μεγάλε) και Panadol, Depon, καραμέλες και τσίχλες (φλώρος) και το πέμπτο θρανίο Pall Mall κόκκινα, ένα στυλό και έναν αναπτήρα. Ωχ, το δικό μου είναι.

Επιτέλους, φτάνουν τα θέματα. Αφού καθησυχάζω τον ξάδερφο ότι μπει – δεν μπει στην Πάντειο οι γκόμενες θα είναι εκεί και θα τον περιμένουν, ανοίγω το 4σέλιδο. Παπανούτσος.

Αυτός ο Παπανούτσος είχε δώσει το όνομά του στην αίθουσα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου που είναι στην οδό Αιγαίου Πελάγους στην Αγία Παρασκευή. Είχα την τιμή να έχω την μικρή μου Lincoln ακριβώς απ’έξω κάθε βράδυ. Μια φορά την άφησα λίγο πιο πάνω και μου την έσπασαν κάποιοι μαλάκες που μάλλον νόμιζαν ότι χτύπαγαν κάποιον πλούσιο. Για τις ζημιές εκείνες έχασα τουλάχιστον πέντε πακέτα τσιγάρα σε χαρτζηλίκι. Ζώα. Ο Παπανούτσος πρέπει να είναι για τους φιλόλογους ότι είναι και ο Ελευθέριος Βενιζέλος για τους συγκοινωνιολόγους. Δεν εξηγείται αλλιώς το πόσες φορές έχω δει το όνομά του σε σχολικά βιβλία, ταμπέλες του Παιδαγωγικού και γραπτά εξετάσεων.

Και να πεις ότι είναι και κανένας υπέρτατος σχολιαστής του κοινωνικού γίγνεσθαι; Τρίχες. Ο πιο δυσνόητος (στα όρια του δυσλεξικού) συγγραφέας της σύγχρονης Ελλάδας. Το κείμενο στις εξετάσεις είχε να κάνει με τους ανθρώπους με πνευματική τοποθέτηση. Ότι αν δεν έχεις πνευματική τοποθέτηση είσαι ένα τίποτα, ένα μηδενικό, ένας άχρηστος. Ότι ο οικοδόμος που θα πέσει κάτω από την κούραση είναι αποτυχημένος μπροστά στον παπαρολόγο που καταβάλει και πιο κουραστικό έργο στην τελική. Και να πεις ότι παλιά πίστευα ότι είναι κανένας Πασόκος και τον έχει σπρώξει το κατεστημένο. Τσάμπα πήγε η ψήφος μου... (πάλι καλά δηλαδή που τουλάχιστον διώξανε τη Μπόκοτα)

Η ερώτηση, να σχολιάσετε μια φράση του κειμένου. Η αυτόματη γραφή θα επέτασσε «είναι ένα από τα χειρότερα πράγματα που έχω διαβάσει ποτέ, είναι 9 το πρωί, δεν έχω κοιμηθεί, ο φραπές ήταν χάλια, είμαι 21 χρονών, να πάτε να βιδωθείτε όλοι σας.» Θυμάμαι τι γυρεύω εκεί μέσα. Επιστρατεύω την ξύλινη γλώσσα που σε διαφοροποιεί από τους αγράμματους και αρχίζω: «Η αέναη...» Αέναη; Όνομα ηρωίδας του Final Fantasy είναι αυτό;

Θέμα έκθεσης, μια ομιλία. Λατρεύω τις ομιλίες. Μου λένε ότι είμαι καλός ομιλητής. Χάρηκα λοιπόν. Διαβάζω παρακάτω: εκπρόσωπος σχολείου, παιδιά από περιοχή που επλήγη από φυσική καταστροφή. Ωραία, και; «...τι θα αναφέρατε για την ψυχική δύναμη που απαιτείται και τι πιστεύετε ότι πρέπει να κάνει η Πολιτεία.»

Ωραία. Η κριτική ικανότητα του μαθητή εξετάζεται από το πως θα μπορέσει να αποδώσει σε ξύλινα ελληνικά τον πόνο του για τον συνάνθρωπο και το να γράψει ότι η πολιτεία πρέπει να δώσει λεφτά, εκπαίδευση και άλλα λεφτά. Αίσχος.

Παραδίδω την κόλλα στην 1,5 ώρα και βγαίνω έξω. Περνάω τον χώρο του σχολείου και πάω προς το Κολλεγιακό. Με βλέπει μια συμφοιτήτρια. Γράφεις; Ώ, ναι...