Σκέψεις για την Αμαλία

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον την συγκίνηση με την οποία ολόκληρο το ελληνικό Internet αγωνίζεται για να γίνει γνωστό το [blog] με το οποίο η Αμαλία Καλυβίνου κατέγραψε άλλη μια ιστορία ανθρώπου που έχασε τη μάχη με τον καρκίνο λόγω της έλλειψης ιατρικής φροντίδας, είτε εσκεμμένα είτε όχι.

Το [in.gr], η Ελευθεροτυπία και άλλα μέσα ενημέρωσης καλύπτουν την πρώτη ίσως περίπτωση στην Ελλάδα που ένα blog καταφέρνει να κινητοποιήσει χιλιάδες χρήστες του Internet που βομβαρδίζουν κάθε εκλεγμένο και μη υπεύθυνο να λάβει μέτρα.

Δυστυχώς, υπάρχουν και άλλες εμπειρίες σχετικές με αυτές που περιγράφονται από την συγχωρεμένη πλέον Αμαλία. Μια κοπέλα που έτυχε να γνωρίσω μέσω μιας κοινής φίλης κατέληξε έχοντας παιδευτεί για περίπου μια δεκαετία από λάθος διαγνώσεις, άχρηστες ακτινοβολίες και θεραπείες για να πάει τελικά στην Γερμανία όπου οι γιατροί άμεσα την ενημέρωσαν για το τι είχε. Ήταν όμως πολύ αργά.

Έχω ακούσει για γιατρό που έβαλε σε κίνδυνο τη ζωή ασθενούς για να μην διακοπεί ο προεκλογικός του αγώνας. Έχω ακούσει χιλιάδες ιστορίες για φακελάκια. Και έχω και τον πατέρα μου που ένα χρόνο μπαινόβγαινε στο Γενικό Κρατικό για εξετάσεις και στο ενδιάμεσο είχε έναν όγκο στον πνεύμονα ο οποίος μεγάλωνε και τελικά ένα χρόνο αργότερα οι γιατροί στο Σισμανόγλειο βρήκαν ότι είχε κάνει και μεταστάσεις. Για να μου πουν χθες ότι τελικά έκαναν λάθος και δεν ήταν αυτός ο πρώτος όγκος...

Η Αμαλία έγραψε ονόματα και διευθύνσεις. Να δούμε αν θα κυνηγήσει ποτέ το κράτος κάποιον από αυτούς. Με νωπές τις μνήμες ακόμα από την εκπομπή του Τριανταφυλλόπουλου που απεκάλυψε ποιοί και πώς επιλέγονται ως διοικητές των νοσοκομείων μας, με ιστορίες για ιατρικά λάθη και παραλείψεις να είναι πιο συχνές και από τις παραβάσεις των stop στην Γλυφάδα, ίσως την επόμενη φορά που αυτοί οι γιατροί θα απεργήσουν ζητώντας κι άλλα λεφτά από τον κρατικό προϋπολογισμό και θα παραπονιούνται για τις συνθήκες εργασίας τους να βγούμε ομαδικά να πετάξουμε την ετήσια παραγωγή μιας μικρής χώρας σε αυγά και γιαούρτια πάνω στους συνδικαλιστές τους, τους διοικητές τους, τους διευθυντές με τα Porsche, τις προϊσταμένες που ξύνονται και σε βρίζουν όταν πας να τις ρωτήσεις κάτι...

ΥΓ: Βλέπω ότι ξεκινάει και προσπάθεια μετάφρασης του blog. Δεν ξέρω αν έχει νόημα να δυσφημίσουμε την χώρα μας ή να προσπαθήσουμε επιτέλους να λύσουμε και ένα πρόβλημα μόνοι μας. Έχουμε μάθει να λύνουμε τα πάντα μέσα από πρόστιμα του Ευρπωαϊκού Δικαστηρίου και κόκκινες κάρτες της ΔΟΕ. Ή με διαδηλώσεις και πανώ στα Αγγλικά, όπως η άλλη κατατρεγμένη φυλή της Αθήνας (...), οι αστυνομικοί. Ας δούμε αν έχουμε την ωριμότητα σαν κράτος να αντιμετωπίσουμε αυτή την κατάσταση...

ΥΓ2: Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος έχει δηλώσει τίποτα επί του θέματος;