Yeltsin: Αντί επιλόγου

"Μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι έζησα τρεις διαφορετικές ζωές. Η πρώτη, αν και ήταν έντονη, δύσκολη, έμοιαζε με τη ζωή όλων των ανθρώπων: σπουδές, δουλειά, οικογένεια, οικονομικός και κομματικός υπεύθυνος. Αυτή η ζωή τέλειωσε (...) απ'όπου άρχισε η δεύτερη, η ζωή της πολιτικής απομόνωσης (...) Την ημέρα της νίκης μου στις εκλογές για τους λαϊκούς αντιπροσώπους, άρχισε η τρίτη μου ζωή, η τρίτη γέννησή μου."

- Μπόρις Γιέλτσιν, 1990

Ήρωας επειδή έριξε τον κομμουνισμό, καταδικαστέος επειδή δεν κατάφερε να δει τη Ρωσία στις μέρες του να ευημερεί. Ίσως και να ήταν αδύνατο: τόσα χρόνια κομμουνισμός δεν βοηθάνε μια χώρα να μετατραπεί σε καπιταλιστικό παράδεισο από τη μία μέρα στην άλλη. Αντί για επικήδειους και λοιπές αναλύσεις, διαβάστε το "Against the Grain" (στα Ελληνικά είναι ένα γκρι βιβλίο με τη φωτογραφία του Γιέλτσιν και τον τίτλο "Η Άλλη Άποψη") που έγραψε ο ίδιος το 1989 αμέσως μετά την νίκη του στις εκλογές του Κ.Κ. της Σοβιετικής Ένωσης.

"Ο αναγνώστης αυτού του βιβλίου νιώθει λίγο καλύτερα απ'ό,τι εγώ. Ξέρει ήδη τι έγινε αύριο, πού είμαι, ποια είναι η τύχη μου. Ξέρει ήδη τι συμβαίνει στη χώρα. Τι συμβαίνει μ'όλους εμάς."

Poland/Ukraine 2012

Κοιτώντας ως αδαής το preliminary report της UEFA για τις υποψηφιότητες των χωρών που ήθελαν να φιλοξενήσουν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου (αυτό που κέρδισε η Ελλάδα το 2004,) ο χειρότερος φάκελος φαινόταν με διαφορά να είναι αυτός της Πολωνίας με την Ουκρανία. Σήμερα, η Πολωνία (που μόλις συνήλθε από μεγάλο σκάνδαλο ποδοσφαιρικής διαφθοράς) και η Ουκρανία (της γνωστής πολιτικής αστάθειας, των νομοσχεδίων-εξπρές του Προέδρου για να ρίξει τον Πρωθυπουργό και vice versa) κέρδισαν το δικαίωμα να διοργανώσουν ένα πρωτάθλημα που αναμένεται να τους αποφέρει κέρδη σε πολλούς τομείς. Η Ελλάδα ας ψάξει να βρει γιατί άραγε έχασε από τον πρώτο γύρο. Μήπως φταίει το γεγονός ότι ο Γκαγκάτσης με τον Ορφανό τσακώνονται σαν πεντάχρονα από τότε που κέρδισε η Νέα Δημοκρατία τις εκλογές; Το ότι η ΕΠΟ πλέον δεν χρηματοδοτείται από το κράτος σε ένα ωραιότατο εμπάργκο; Ότι ο Γκαγκάτσης δεν ήθελε ένα πιο δημοκρατικό εκλογικό σύστημα στην ΕΠΟ;

Αντί για Euro 2012, απολαύστε τα γεγονότα στη Λαυρίου, το Αλκαζάρ και το Αγρίνιο. Απολαύστε το γεγονός ότι η χειρότερη ομάδα του Ολυμπιακού στα χρονικά έχει πάρει το πρωτάθλημα εδώ και μήνες γιατί απλά κανείς άλλος δεν μπορεί να την συναγωνιστεί. Απολαύστε τις διαιτησίες μας. Απολαύστε το 1-4 από την Τουρκία. Απολαύστε το ότι οι ομάδες μας θα παίξουν περισσότερους αγώνες στην Ευρώπη μόνο αν πάμε για προκριματικά τον Ιούλιο και Intertoto. Απολαύστε και την Πολωνία με την Ουκρανία που κατάφεραν να μας υπερκεράσουν. Και εκείνη την ομαδούλα, την Σαχτάρ του Ντόνετσκ.

I Don't Like Mondays #2

Θα μπορούσα να γράψω καμιά 1000άρα λέξεις για το πόσο ηλίθιο είναι να μπορεί ο κάθε στραβωμένος της κοινωνίας να αγοράσει ένα όπλο στην Αμερική. Αλλά είναι τόσο προφανές πλέον που ο "loner" φοιτητής του τμήματος Αγγλικών στο Virginia Tech σκότωσε 32 άτομα και αυτοκτόνησε σε μια ιστορία που το μόνο που την κάνει είδηση είναι το γεγονός ότι για 2 ώρες ήξεραν οι αρχές ότι κυκλοφορεί κάποιος με όπλο στις εστίες (υπήρχαν και δύο πτώματα για να το πιστοποιήσουν) και σκέφτηκαν ότι το καλύτερο publicity θα ήτανε να μην το πούνε σε κανέναν.

Κάθε φορά που βλέπουμε τέτοια πράγματα στην τηλεόραση σκεφτόμαστε αμέσως πόσο ηλίθιοι είναι οι Αμερικάνοι, πώς η βία έχει εισβάλλει στην κουλτούρα τους, πόσο καλύτεροι είμαστε εμείς εδώ που δεν σφαζόμαστε μεταξύ μας και πάει λέγοντας. Αν δίναμε όπλα σε κάθε έναν που βρέθηκε στην Λαυρίου, η κατάσταση θα θύμιζε Σαράγεβο στα καλά του. Αν δίναμε όπλα σε κάθε μοναχικό ψυχοπαθή της πόλης μας θα μετράγαμε νεκρούς κάθε μέρα. Δεν είναι ότι οι Αμερικάνοι διαθέτουν τόσους πολλούς περισσότερους ηλίθιους και διεστραμμένους - είναι ότι έχουν νομοθετήσει εδώ και αιώνες υπέρ του δικαιώματός τους να εξέρχονται του μάταιου τούτου κόσμου παίρνοντας και παρέα για το ταξίδι.

Από την άλλη, είναι γελοίο το γεγονός ότι δεν ειδοποίησαν οι αρχές του Πανεπιστημίου τους φοιτητές τους μετά τους πρώτους φόνους. "Δεν είχαμε λόγο να πιστέψουμε ότι ο δολοφόνος θα παρέμενε στο campus" δήλωνε ο Πρόεδρος του ιδρύματος, ενώ εδώ στην Αθήνα απορούσαμε αρκετοί αν ήταν τόσο μακρινή σκέψη το "ίσως νά'χει παραμείνει τελικά." Αν αποδειχθεί από την έρευνα ότι έπρεπε να είχε γίνει η προειδοποίηση δύο ώρες πριν από ότι τελικά έγινε, οι διοικούντες του Πανεπιστημίου μπορεί να βρεθούν και κατηγορούμενοι για αμέλεια που στοίχισε 30 ζωές.

Μια χώρα με θανατική ποινή, όπλα παντού, έναν από τους σκληρότερους ποινικούς κώδικες παγκοσμίως (με εξαίρεση τις χώρες που σου κόβουν το χέρι αν κλέψεις ένα κομμάτι ψωμί ή σε λιθοβολούν άμα πας με παντρεμένη) και όμως τίποτα δεν δουλεύει σωστά για να αποτρέπει τέτοια εγκλήματα. Ο Cho Seung-Hui, o 24χρονος για τον οποίον Αμερικάνοι ("είναι Κορεάτης!!") και Κορεάτες ("είναι Αμερικάνος!!") ερίζουν τις τελευταίες ώρες, ήταν ένας μοναχικός τύπος που έγραφε κάτι ψυχανώμαλα στις εκθέσεις του και οι καθηγητές του τον φώναζαν "ερωτηματικό" επειδή αυτό έγραψε σε ένα χαρτί που έπρεπε να βάλει το όνομά του.

Και κάθε τέτοια ιστορία καταλήγει σε προτάσεις για το πόσο ασφαλή θα πρέπει να είναι τα πανεπιστήμια. Σε αυτή τη χώρα που χούμε εμείς, την Ελλαδίτσα μας, είμαστε στο αντίθετο άκρο: όποιος θέλει μπαινοβγαίνει στα Πανεπιστήμια, χωρίς να τον ελέγχει κανένας, επειδή υπάρχει κάπου μια νομοθεσία που λέει ότι είναι δικαίωμα όλου του κόσμου να παρακολουθεί μαθήματα. Μαζικές δολοφονίες δόξα τω Θεώ δεν είχαμε ποτέ, αλλά έχουμε ναρκωτικά, βιασμούς, ληστείες και μολότωφ στην καθημερινή διάταξη (είναι αυτό που έλεγα: δώστε τους ένα όπλο και θα δείτε.) Στην Αμερική υπάρχει σοβαρή πρόταση πως τα πανεπιστήμια θα πρέπει να μοιάζουν έτσι:

Χμμ. Μάλλον έμπλεξαν το σχέδιο από την φυλακή του Fox River στο Prison Break. Ή μάλλον όχι. Περισσότερα κάγκελα, περισσότερες κάμερες, περισσότερη ασφάλεια. Αντί να κάνουν το πιο απλό: να αφοπλίσουν τους υποψήφιους δολοφόνους τους.

It Wasn't Me

Περίμενα να περάσει λίγος καιρός από το περιστατικό στην Λαυρίου για να δω το πώς θα χειριστεί η πολιτεία μας, η ΕΠΟ μας και η Σούπερ Λίγκα μας την τελευταία έξαρση της βίας. Το στόρι είναι ήδη γνωστό, φαντάζομαι: προημιτελικά κυπέλλου Ελλάδος (ούτε καν πρωτάθλημα) γυναικών (ούτε καν αντρών) στο βόλει (ούτε καν άθλημα που βλέπουμε) και οι Παναθηναϊκοί με τους Ολυμπιακούς (προηγούνται οι τριφυλλοφόροι λόγω έδρας) δίνουν ραντεβού στα Γλυκά Νερά για να σφαχτούν. Το αποτέλεσμα περιείχε έναν νεκρό οπαδό του ΠΑΟ, πέντε-έξι τραυματίες και ένα κάρο μαϊντανούς σε τηλεοράσεις και εφημερίδες.

Όλοι περιμέναμε την πρόταση της πολιτείας να ζητάει το κλείσιμο (ή έστω την απομόνωση) των συνδέσμων και την εφαρμογή του ηλεκτρονικού εισιτηρίου. Και βγήκε η ΠΕΦΟ να πει ότι "εμείς είμαστε καλά παιδιά και δεν πρέπει να κλείσουμε." Βγήκε ο Σύνδεσμος Φιλάθλων Αναγέννησης Μακρυνίτσας (αντικαταστήστε με μικρές ΠΑΕ) και είπε ότι "εμείς δεν φταίμε σε τίποτα, δεν πρέπει να μας κλείσετε." Στο τέλος βγήκε και η Θύρα 7 με τη Θύρα 13 να δηλώσουν ότι και αυτοί δεν φταίνε σε τίποτα. Η ΠΑΕ Ολυμπιακός δήλωσε ότι αυτοί οι κάφροι δεν ανήκουν στην οικογένεια του Ολυμπιακού, άρα δεν φταίει. Η Αστυνομία δήλωσε ότι δεν φταίει. Οι πιγκουίνοι στην Ανταρκτική όταν ρωτήθηκαν αποκρίθηκαν και αυτοί με τη σειρά τους ότι δεν ήξεραν τίποτα.

Και το ονειροδρόμιο ρωτάει. Ποιός φταίει; Αποκλειέται να φταίει το άθλημα, ειδικά το βόλει γυναικών. Και στο ποδόσφαιρο, σε εποχές που η ομάδα σήμαινε τόσα πολλά για το κοινωνικοπολιτικό σου status, οι γάυροι με τους βάζελους έβλεπαν αγκαζέ τα ματσάκια. Στην Βρέμη έβαλα μια καλή μου φίλη να ποζάρει δήθεν για να τραβήξω όσες περισσότερες φωτογραφίες μπορούσα με τους οπαδούς της Βέρντερ και της Σάλκε να γελάνε πηγαίνοντας στο μεταξύ τους ντέρμπι. Το ποδόσφαιρο από μόνο του δεν κάνει τη ζημιά.

Και τότε ποιός φταίει; Μήπως φταίει το γεγονός ότι ζούμε σε μια κοινωνία που ανά εβδομάδα σχεδόν σπάνε μερικές δεκάδες αυτοκίνητα, καίγονται διάφορα κομμάτια της δημόσιας περιουσίας και θρυμματίζονται βιτρίνες που είναι τοποθετημένες ατυχώς κοντά σε Πολυτεχνεία και Σχολές, χωρίς να συλλαμβάνεται ποτέ έστω και το ένα εκατοστό αυτών που συμμετέχουν στα επεισόδια; Μήπως φταίει το γεγονός ότι σε αυτή τη χώρα η Θύρα 7, η Θύρα 13, η Θύρα 4, η Θύρα 3, η Θύρα you name it τέλος πάντων βρίζει, σπάει, ξαναβρίζει, ξανασπάει και όλοι βολεύονται με την περιστασιακή τιμωρία της έδρας ή (αφού οι ΠΑΕ δεν το ήθελαν αυτό για προφανείς οικονομικούς λόγους) με ένα απλό προστιματάκι;

Μην ξεχνάμε ότι αυτή είναι και η χώρα που θεωρεί απολύτως φυσικό να πετάξει το μισό γήπεδο πάνω στην 11άδα της Τουρκίας, που όταν έκανε τα ίδια απέναντι στην Ελβετία τους φωνάζαμε απολίτιστους, βάρβαρους και Μογγόλους.

Η λύση; Ηλεκτρονικό ονομαστικό εισιτήριο ΤΩΡΑ (όχι του χρόνου που θα έχουμε ξεχάσει για την λεωφόρο Λαυρίου και τα γεγονότα της), άμεση τιμωρία των συνδέσμων (δεν θα ήταν κακή ιδέα σύσσωμοι οι σύνδεσμοι που συμμετείχαν στα επεισόδια να μην ξαναπατήσουν το πόδι τους στο γήπεδο) και την επόμενη φορά που θα γίνει επεισόδιο σε γήπεδο να γίνει σύλληψη και αυτόφωρο αμέσως.

Τέρμα στις στήλες και τις εκπομπές των οργανωμένων, πρόστιμα για τα υβριστικά συνθήματα (ακόμα και το παραδοσιακό γ#*$ τη μάνα σου) και μεγέθυνση θεσμών όπως η οικογενειακή κερκίδα.

[Σταματήστε τη βία (link)]

Δημήτρης Κιτσανέλης. Who the ...?

Dimitris Kitsanelis is a football player, currently playing for Eidilliakos FC. He also participates in the network expert team in Vodafone Greece that supports all the major Vodafone mobile services. He will soon be the second Olympiakos coach under the head coach, Mr Tront Solint. He will also soon lose his job because he spends more time surfing the internet than working !

[Η προφανής πλάκα] κάποιων φίλων κάποιου Δημήτρη Κιτσανέλη στην Wikipedia. Χρειάζεται update γιατί τελικά ο Σόλιντ απολύθηκε πρώτος...

Cultural Relativism I: Η περίπτωση της Ιαπωνίας

Το τρίο με τις ιαπωνέζες δίδυμες ήταν από τις κορυφαίες επιλογές του Austin Powers. Σε γενικές γραμμές, οι γυναίκες από την χώρα του ανατέλλοντος ηλίου είναι κομμάτι των φαντασιώσεων πολλών ανδρών στα μέρη μας, είτε βλέπουν άρρωστες τσόντες σε κινούμενα σχέδια είτε όχι. Όμως αυτό που δεν περιμέναμε με τίποτα ήταν οι Ιάπωνες να έχουν φαντασιώσεις με... Αγγλίδες. Δείτε την [ιστορία] μιας Αγγλίδας ονόματι Shannon Flaherty, δασκάλας στο επάγγελμα, που παραλίγο να βιαστεί από έναν Ιάπωνα. Κάτι που έπαθε πρόσφατα μια συμπατριώτισά της που το γυμνό πτώμα της βρέθηκε με εμφανή σημάδια κακοποίησης, εγείροντας σημαντικά ερωτήματα για τους ντόπιους άντρες, ειδικά σε όλους εμάς που έχει τύχει να δούμε και τα πολιτιστικά (τηλεοπτικά) τους προϊόντα.

Ηνωμένες(;) Πολιτείες της Αμερικής

Πόσες φορές έχουμε ακούσει από τους ταξιδεμένους φίλους μας ότι το πριν/μετά effect της πτήσης από τη Νέα Υόρκη ως το Ντάλας είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από το αντίστοιχο της πτήσης Αθήνας-Λονδίνου. Από την άλλη, κάθε φορά που οι κάλπες βγάζουν Ρεπουμπλικάνο στις προεδρικές εκλογές, οι κάτοικοι των μεγαλουπόλεων του βορρά γκρινιάζουν ότι αποφασίζουν οι βλάχοι του νότου για το ποιός θα τους κυβερνήσει. Το ονειροδρόμιο βρήκε μερικές χαριτωμένες ιδέες στο Διαδίκτυο για το πώς θα έπρεπε να σπάσει η Αμερική σε δύο χώρες, το πώς θα μπορούσε η μισή να ενωθεί με τον Καναδά, καθώς και το πώς διάφοροι άκυροι τύποι (όπως το 15% των Ταϊβανέζων) θέλουν να γίνει το μέρος τους η 51η πολιτεία. Πραγματική απόλαυση.

50 και πολλές είναι
Ο χάρτης των Ελληνικών εκλογών είναι πάντα μια πανδαισία του μπλε ή του πράσινου με μερικές τρύπες. Ο χάρτης των Βρετανικών εκλογών έχει κάπου 12 χρώματα κάθε χρόνο γιατί οι Σκωτσέζοι, οι Ουαλοί και οι Ιρλανδοί επιμένουν να ψηφίζουν κόμματα που ή έχουν περίεργα ονόματα στα Κέλτικα και θέλουν να δουν τις περιοχές τους ανεξάρτητες ή άλλα κόμματα που λατρεύουν τον Union Jack πιο πολύ και από την ίδια την Ελισάβετ. Και το 49% των Άγγλων θέλει να ξεφορτωθεί τη Σκωτία, 2% παραπάνω από τους Σκωτσέζους που θέλουν το ίδιο πράγμα. Ο χάρτης των Αμερικανικών εκλογών; Πάντα το ίδιο σκηνικό - μπλε στις άκρες και κόκκινο στη μέση.

Χάρτης των εκλογών του 2004

Οι Δημοκρατικοί πάντα κερδίζουν τις πολιτείες τύπου Νέα Υόρκη, Πενσυλβάνια, Ιλινόις και πάει λέγοντας. Μέχρι και το District of Columbia, δηλαδή η πρωτεύουσα Ουάσιγκτον που θα περίμενες ότι κατοικείται από κυβερνητικά στελέχη, ψήφισε Δημοκρατικούς του 2004. Οι Ρεπουμπλικάνοι αντιθέτως δεν χάνουν για κανέναν λόγο μέρη όπως το Τέξας και την Αλαμπάμα, μέρη των οποίων οι κάτοικοι γίνονται το τέλειο θύμα για ταινίες του Sacha Baron Cohen τραγουδώντας περήφανοι "Throw the Jew down the well, so my country can be free..."

Η πιο σοβαρή(;) πρόταση που βρήκαμε χωρίζει τις ΗΠΑ σε δύο χώρες: την Αμερική και τους Ρεπουμπλικάνους. Τα υποψήφια ονόματα για την δεύτερη χώρα περιλαμβάνουν το Jesusland (με το δικό του [website]) και - το πιο τολμηρό Dumbfuckistan. Η Αμερική στους χάρτες αυτούς ενώνεται με τον Καναδά (αν και κάποιοι θεωρούν την Αλμπέρτα υπερβολικά συντηρητική οπότε την δίνουν στο Jesusland) και έτσι δύο υπέροχες χώρες κάνουν την εμφάνισή τους.

Σκλάβοι και Ρεπουμπλικάνοι
Σηκώνει πολύ συζήτηση και η εξόφθαλμη ομοίοτητα του εκλογικού χάρτη της Αμερικής με τον χάρτη των πολιτειών που είχαν σκλάβους στα χρόνια μετά τον εμφύλιο. Μαντέψτε ποια ήταν η ομοιότητα και κερδίστε...

Και οι υποψήφιοι για την 51η πολιτεία!
Μέσα στα γέλια πετύχαμε και κάτι ακόμα καλύτερο: τους διάφορους πληθυσμούς που ονειρεύονται η περιοχή τους να γίνει η 51η πολιτεία των Η.Π.Α., μια φράση που χρησιμοποιείται για άγνωστους σκοπούς να περιγράψει τη Μεγάλη Βρετανία, την Αυστραλία, τον Καναδά και άλλες παρόμοιες χώρες. Πέρα λοιπόν από το District of Columbia που βαρέθηκε να διοικείται απευθείας από το Κογκρέσο και θέλει να μπορεί να αποφασίζει μόνο του για το πώς θα μαζεύει τα σκουπίδια από την Pennsylvania Avenue, καθώς και το Πόρτο Ρίκο που ήδη ανήκει στην Αμερική αλλά δεν είναι πολιτεία γιατί κάποιο κομμάτι γης πρέπει να είναι το all-american duty free, τα καλύτερα που πετύχαμε ήταν τα εξής:

Ταϊβάν: Η χώρα που δεν είναι χώρα, αφού η ίδια (ονόματι Δημοκρατία της Κίνας) δεν κηρύττει την ανεξαρτησία της επειδή η άλλη Κίνα (η κόκκινη) την απειλεί με πόλεμο αν το κάνει, αλλά από την άλλη ακόμα και η μάνα μου ξέρει ότι πρόκειται για ένα κράτος από μόνο του, αφού η μόνη κομμουνιστική απόφαση που επηρέασε ποτέ το νησί ήταν αυτή του Μάο να κυνηγήσει τους εθνικιστές μέχρι τις ακτές τις Κίνας και να τους κουνήσει το μαντήλι. Σε πρόσφατη έρευνα λοιπόν στο νησί για το ποιά θα έπρεπε να είναι η τύχη της Ταϊβάν το 15% δεν δήλωσε ούτε την ανεξαρτησία, ούτε το status quo, ούτε την μετατροπή στο καθεστώς του Χονγκ Κονγκ. Επέλεξε να ενωθεί με την Αμερική και να γίνει η 51η πολιτεία! Οι λόγοι που έγινε αυτό μπορεί να έχουν σχέση με την κακή μετάφραση από τα Κινέζικα στα Αγγλικά, ένα πρόβλημα το οποίο είναι ήδη παρών στις οδηγίες χρήσεως των ηλεκτρικών μας συσκευών και ενδέχεται να προκύψει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Τεχνικά όμως η Ταϊβάν μπορεί να θεωρηθεί Αμερικανικό έδαφος αφού υπάρχουν διάφορες συνθήκες από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο που δεν ξεκαθαρίζουν την τύχη του νησιού μετά την αποχώρηση των Συμμάχων. Μια 51η πολιτεία απέναντι ακριβώς από την Κίνα και σε απόσταση βολής από την παιδική χαρά του βορειοκορεάτη θαυμαστή του Hollywood θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα...

Γουιάνα: Μια λιγότερο τρελλή ιδέα, καθώς στις ΗΠΑ ζει το ένα τρίτο του συνολικού τους πληθυσμού και είναι και ελαφρώς πιο κοντά στην Αμερική από ότι η χώρα του chicken chow mein που αναφέραμε προηγουμένως. Υπάρχει και [website] αφοσιωμένο στην ιδέα. Αν υιοθετηθεί η πρόταση, οι Η.Π.Α. θα έχουν πλέον σύνορα με την Βενεζουέλα του Ούγκο Τσάβεζ, ειδικής αυτοκινούμενης συσκευής ανίχνευσης θείου σε πόντιουμ των Ηνωμένων Εθνών και γενικώς του μεγαλύτερου εφιάλτη του Πλανητάρχη, τώρα που ο Κάστρο είναι ανάμεσα στο πουθενά και το αντίο.

Αλμπέρτα: Οι προσεκτικοί θα θυμούνται το όνομα από την αναφορά του πριν στο ανέκδοτο περί Jesusland και Dumbfuckistan. Και όμως, το 42% των ερωτηθέντων σε [δημοσκόπηση] δεν θεωρούν καθόλου ανέκδοτο την πιθανότητα να αποσχιστούν από τον Καναδά. Η ίδια η Αλμπέρτα είναι αρκετά συντηρητική και έχει και πετρέλαιο, άρα χωράει στην Αμερική και δίνει και επιπλέον ψήφους στους Ρεπουμπλικάνους. Η ιδέα δεν είναι καινούργια - μέχρι και το Κεμπέκ απέκτησε κόμμα που υποστήριζε την ένωσή τους με τις ΗΠΑ το 1980 (αλλά η ιδέα δεν ακούγεται καλή στα Γαλλικά, άρα το κόμμα εξαφανίστηκε σχετικά άδοξα). Το 2003 ένας κάτοικος από την Βρετανική Κολούμπια έγραψε στον Μπους παρακαλώντας τον να κατακτήσει την περιοχή του. Ο Μπους δεν αποκρίθηκε ποτέ στην επιστολή. Και μην ακούσω τίποτα κρυάδες του τύπου "δεν ξέρει να διαβάζει..."

Ισραήλ και Παλαιστίνη: Ο Μπιλ Κλίντον (που εγγυημένα ξέρει να διαβάζει) έλαβε ένα βιβλίο το 2005 από μια σχετικά άσχημη γυναίκα. Το βιβλίο τιτλοφορείται "Two Stars for Peace" και δηλώνει πως η καλύτερη λύση για την Μέση Ανατολή είναι η προσθήκη του Ισραήλ ως 51ης πολιτείας και της Παλαιστίνης ως 52ης. Πριν γελάσετε, δείτε και το [ντοκουμέντο]. Άντε να πει τώρα ο Μπιλ ότι ήταν ένα απλό δώρο, όπως είπε και ο Χριστόδουλος για εκείνες τις διακοπές του πρόσφατα. Οι ΗΠΑ έχουν πολλά να κερδίσουν, λέει η συγγραφέας, από αυτή την κίνηση. Δεν θα ήθελα να είμαι ο άνθρωπος που θα ανακοίνωνε σε συγκεντρωμένο πλήθος της Χαμάς ότι είναι πλέον Αμερικανοί υπήκοοι. Ούτε θα ήθελα μάλλον να ενσωματώσω στην χώρα μου το χειρότερο πρόβλημα της διεθνής πολιτικής σκηνής. Η συγγραφέας υποστηρίζει ότι το πρόβλημα θα λυθεί άμεσα, χωρίς να εξηγεί ακριβώς το πώς, ενώ οι ΗΠΑ θα επωφεληθούν καθώς "οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνοι είναι οι πιο δημιουργικοί άνθρωποι στον κόσμο." Ναι, οι μεν στον τακτικό πόλεμο, οι δε στο αντάρτικο. Ίσως όμως να μην είναι και τόσο κακή ιδέα, οι αραβόφωνοι είναι κάτι που λείπει από την logistics ομάδα του Αμερικανικού Στρατού...

Σικελία: Αυτό έγινε το 1944. Δικαιολογούνται λόγω της σκατοκατάστασης που υπήρχε στην Ευρώπη. Ίσως θα έπρεπε να γίνει για να διευκολυνθούν οι επιχειρήσεις των διάφορων επιφανών Ιταλών της εποχής στην Αμερική...

Πετώντας στο Ιράκ

Επειδή το ξέρουμε ότι οι περισσότεροι από εσάς σκοπεύετε να περάσετε τις καλοκαιρινές διακοπές σας στο ηλιόλουστο Ιράκ, ετοιμάσαμε ένα αφιέρωμα στα αεροδρόμια του Ιράκ, καθώς και τις πτήσεις που οδηγούν σε αυτό το καταπληκτικό κομμάτι του πλανήτη και ιδιαίτερα στην πρωτεύουσα Βαγδάτη, η οποία γιόρτασε την 4η επέτειο από τότε που ο χειρότερος δικτάτορας του κόσμου έφυγε και επιτέλους οι άνθρωποι μπορούν να σφάζονται μεταξύ τους ελεύθερα.

Το ονειροδρόμιο εντόπισε λειτουργικά πολιτικά αεροδρόμια σε τρεις πόλεις του Ιράκ: τη Βαγδάτη, το Ερμπίλ και το Σουλεϊμανίγια. Ξεκινώντας τη διαδρομή μας από το αεροδρόμιο της Βαγδάτης, κατασκευάστηκε το 1982 με 900 εκατομμύρια δολλάρια που η Γαλλία δεν πήρε ποτέ σε αντάλλαγμα για την συνδρομή της στο να κτιστεί το Saddam International Airport, με τον κωδικό SDA. Το 1991 η διεθνής κοινότητα με το εμπάργκο της φρόντισε να μην μπορέσει να πετάξει καμία εταιρεία προς τη Βαγδάτη - εκτός από τον Ερυθρό Σταυρό και τις υπόλοιπες ανθρωπιστικές οργανώσεις. Το 2003 το αεροδρόμιο άλλαξε ονομασία αφού ξηλώθηκε η ταμπέλα που έγραφε Saddam και πλέον (μάλλον) ονομάζεται Baghdad International Airport. Μπορείτε να δείτε το αεροδρόμιο στη σημερινή του μορφή στην συλλογή του [Cary Norton].

Το αεροδρόμιο διέθετε τρία terminals ονόματι Babylon, Samarrah και Nineveh, για να θυμούνται τις αυτοκρατορίες που έδρασαν στην περιοχή στα αρχαία χρόνια, καθώς και μια VIP αίθουσα για να υποδέχεται ο Σαντάμ τους καλεσμένους του (τότε είχε πολλούς, για διάφορους λόγους που μπορεί να έχουν να κάνουν με την ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης και του κακού Ιράν.) Μια προσεκτική ματιά στον εγκαταλελειλημένο (ανάθεμα αν το έγραψα σωστά) [πίνακα ανακοινώσεων] δείχνει ότι η Air France, η KLM, η British Airways και η Lufthansa - μεταξύ άλλων - εκτελούσαν τακτικές πτήσεις προς το Saddam International. Η απορία μου για το αν πέταξε ποτέ η Ολυμπιακή για Βαγδάτη έμεινε αναπάντητη, γιατί είναι δύσκολο να βρεις που πετάει και αν θα πετάξει [σήμερα] αυτή η εταιρεία, πόσο μάλλον που πέταγε πριν από 20 χρόνια.

Μετά το 2003, αφού άνοιξε η καθιερωμένη βάση που προσφέρει Burger King και Subway στους Αμερικανούς στρατιώτες λίγο παραδίπλα, κάποιες εταιρείες εκδήλωσαν ενδιαφέρον να εκτελέσουν πτήσεις προς τον εξωτικό αυτό προορισμό. Μία από αυτές ήταν και η διάσημη Air Scotland, που πέταγε με την άδεια της Greece Airways, μέχρι που μια μέρα άνοιξε η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας το στόμα της και την κατάπιε. Οι εταιρείες που τα κατάφεραν τελικά είναι οι Air Memphis που πετάει για Κάιρο, η Flying Carpet Airlines που πάει Βηρυττό (άλλο ασφαλές αεροδρόμιο), η Ishtar Airways (ποιά;) που πάει Ντουμπάι και η SyrianAir για Δαμασκό. Σε αυτές προσθέστε την Royal Jordanian που πάει Αμάν και την Iraqi Airways, τον εθνικό αερομεταφορέα της χώρας, που πετάει για Αμάν, Κάιρο, Ντουμπάι και Κωνσταντινούπολη, ενώ έκανε πρόσφατα αίτηση για να πάρει τη θέση της δίπλα στα υπόλοιπα αεροπλάνα στο Heathrow. Είμαι σίγουρος ότι θα την βάλουν δίπλα στην British Airways (η οποία μαζί με την Virgin Atlantic θέλουν το ίδιο δρομολόγιο παρεπιπτόντως.) Η Iraqi πετάει και για τα άλλα δύο αεροδρόμια του αφιερώματος, αλλά νομίζω ότι αυτές τις λεπτομέρειες θα τις βρείτε αφού φτάσετε εκεί.

Η μετάβαση από το αεροδρόμιο προς την πόλη γίνεται με υπερπολυτελή λεωφορεία express τα οποία προσφέρουν όλες τις ανέσεις που χρειάζεστε - όπως το σασί ενός τανκ - καθώς ο δρόμος από το αεροδρόμιο προς την πόλη έχει χαρακτηριστεί ως το πιο επικίνδυνο σημείο του παγκόσμιου οδικού δικτύου - μετά το πέταλο του Μαλιακού και ολόκληρο τον Δήμο Αμαρουσίου. O δρόμος ονομάζεται Route Irish, ένα όνομα που προκαλεί διάφορα ερωτηματικά για την μη πρόκληση διπλωματικού επεισοδίου εκ μέρους του Δουβλίνου.

Όσον αφορά τα άλλα δύο αεροδρόμια, το Ερμπίλ (EBL) και το Σουλεϊμανίγια (SUL) είναι δύο πόλεις του Ιρακινού Κουρδιστάν, του πιο ασφαλούς κομματιού του Ιράκ. Το αεροδρόμιο της [δεύτερης] κατασκευάστηκε μεταξύ 2003-2005, όταν η υπόλοιπη χώρα ήταν μπλεγμένη σε μια περιέργη κατάσταση που ενείχε κάποιες εκατοντάδες πιθήκους, κάποιους Αυστραλούς και Πολωνούς στρατιώτες καθώς και διάφορους δημοσιογράφους ενσωματωμένους σε Αμερικανικά άρματα μάχης που δεχόντουσαν το καλωσόρισμα του Ιρακινού λαού. Fun times. Εκτός από τις κλασικές πτήσεις για Ντουμπάι, Αμάν και Κωνσταντινούπολη, μπορείτε να πάτε στο Ερμπίλ μέσω Στοκχόλμης και στο Σουλεϊμανίγια μέσω Μονάχου με Royal Jordanian Airlines.