Η Αριστερά αυτοκτόνησε πάλι (ή γιατί ψηφίζουμε Δημαρά)

Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι τα ποσοστά του δικομματισμού στην Περιφέρεια Αττικής, την μεγαλύτερη σε πληθυσμό και σημασία εκλογική αναμέτρηση του Νοεμβρίου, έχουν πέσει σε πρωτοφανή επίπεδα. Ο υποψήφιος με το ΠΑΣΟΚ Γιάννης Σγουρός και ο υποψήφιος της ΝΔ Βασίλης Κικίλιας βρίσκονται και οι δύο σε ποσοστά κάτω του 15%, δείχνοντας ότι η πλειοψηφία πλέον της πρωτεύουσας αρνείται να ταχθεί υπέρ είτε της κυβέρνησης και της προσπάθειάς της να βγάλει τη χώρα από την κρίση είτε με την αντιπολίτευση και την τακτική που ακολουθεί ο πρώην προδότης και νυν πρόεδρος Αντώνης Σαμαράς.

Φυσικά, είναι η μεγάλη ευκαιρία της Αριστεράς να κερδίσει μια σημαντική εκλογική αναμέτρηση, η πρώτη τέτοια ευκαιρία που έχει στα μεταπολιτευτικά χρόνια της Ελλάδας. Αυτό, με δεδομένο ότι (ευτυχώς) ο υποψήφιος-σύζυγος τηλεστάρ Άδωνις Γεωργιάδης καταγράφει οικτρά ποσοστά, πολύ πιο κάτω από το 14% που είχε συγκεντρώσει μόνος του και χωρίς κομματικό μηχανισμό ο Γιώργος Καρατζαφέρης στον Δήμο της Αθήνας. Η νίκη στην περιφέρεια στην οποία μένει λίγο παραπάνω από την μισή χώρα θα σήμαινε ότι επιτέλους μπορεί να υπολογιστεί ως σοβαρή δύναμη και ότι επιτέλους ο δικομματισμός, που τόσο πολύ αγαπάμε να βρίζουμε, θα έφευγε από το πολιτικό προσκήνιο και θα άφηνε στη θέση του μία νέα πολιτική πραγματικότητα.

Τζίφος.

Ο υποψήφιος του Συνασπισμού, ο Αλέξης Μητρόπουλος, βρίσκεται στο 6,5% και ο υποψήφιος του ΚΚΕ, που φέτος αποφάσισε να μας θυμίσει ότι η τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει να είναι κομματικοποιημένη μέχρι αηδίας προσθέτοντας το λογότυπό του στην ενοποιημένη γραφιστική μακέτα όλων των υποψηφίων του, συγκεντρώνει ένα 7%. Από την άλλη, ο Αλέκος Αλαβάνος φροντίζει να κλέψει και αυτός μερικές ψήφους συγκεντρώνοντας ένα 2,5% στις δημοσκοπήσεις.

Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ ο Γιάννης Δημαράς, ανεξάρτητος και χωρίς υποστήριξη από κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα, συγκεντρώνει ποσοστά που αγγίζουν το 15% και εμφανίζεται ως ο νικητής σε πιθανές αναμετρήσεις β’ γύρου με τον υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ. Ο Δημαράς, εκφραστής κεντροαριστερής πολιτικής προσέγγισης καθ’όλη τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας, απέδειξε τα αριστερά αντανακλαστικά του καταψηφίζοντας το περίφημο μνημόνιο και θέτοντας τον εαυτό του εκτός της κυβερνώσας παράταξης, πράγμα αρκετά σημαντικό αν αναλογιστεί κανείς ότι ο ίδιος είναι δημοφιλέστατος και θα μπορούσε, αν έκανε την πάπια, να τοποθετηθεί σε κάποιο σοβαρό πόστο μετά τον ανασχηματισμό.

Το δια ταύτα; Η Ελληνική αριστερά, συνεχίζει την μακραίωνη παράδοσή της στο να αυτοκτονεί εκλογικά ανασύροντας σκελετούς από τις ντουλάπες της ιστορίας - η βασική διαφορά των δύο κοινοβουλευτικών αριστερών κομμάτων στην Ελλάδα για παράδειγμα είναι ότι το ένα είναι Σταλινικό, πρόσφατα είπε ότι το γκρέμισμα της μάντρας του αίσχους στο Βερολίνο ήταν ένα λάθος, ότι στην Ουκρανία δεν έκανε ποτέ γενοκτονίες ο Στάλιν – και ναι, για κάποιο λόγο μαζεύει περισσότερες ψήφους. Η τελευταία διάσπαση του Συνασπισμού (ειρωνικό όνομα πλέον) έγινε με βάση ιδεολογικές διαφορές, με τους μηχανισμούς του ΚΚΕ και του εναπομείνοντος ΣΥΡΙΖΑ να έχουν κάνει τόσο καλή δουλειά που η Δημοκρατική Αριστερά, ενώ είναι η μόνη που φαίνεται να έχει επαφή με την πραγματικότητα (π.χ., δεν θέλει να βγούμε από την Ε.Ε. που χορηγεί το νεοελληνικό lifestyle τα τελευταία 30 χρόνια), πατώνει στις δημοσκοπήσεις. Από την άλλη, οι περισσότεροι αριστεροί σήμερα στην Ελλάδα κάνουν πολιτική για τον εαυτό τους, χωρίς σχέδιο ή σοβαρές προτάσεις για την διακυβέρνηση του τόπου. Έτσι εξηγείται και η υποψηφιότητα Αλαβάνου.

Το αποτέλεσμα είναι απλό – αυτή η εμμονή της αριστεράς στο να μην συνενώνεται ούτε όταν η συγκυρία είναι τέτοια θα δώσει στο πιάτο περιφέρειες και δημαρχίες στο ΠΑΣΟΚ. Γιατί; Απλό – το περίφημο 60-40 (ότι η Ελλάδα είναι πιο αριστερή παρ’ότι συντηρητική) ισχύει. Η Νέα Δημοκρατία προσπάθησε να κατεβάσει τον πήχυ του Α’ γύρου γιατί ήξερε ότι και να προπορεύεται με 42% σε κάποια περιοχή, το υπόλοιπο 8% που χρειάζεται στον Β’ γύρο για να κερδίσει τις εκλογές δεν θα το έβρισκε ποτέ, με μερικές περιοχές της χώρας όπως την προοδευτική Μάνη ή την κεντρική Μακεδονία να αποτελούν εξαιρέσεις. Αν οι ψηφοφόροι των υπολοίπων κομμάτων ξυπνήσουν για τον Β’ γύρο, προφανώς και θα ψηφίσουν τον υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ που ακούγεται, τουλάχιστον, πιο αριστερός.
Να ενωθεί η αριστερά μέχρι τις 7 Νοεμβρίου δεν γίνεται. Όμως οι ψηφοφόροι της, και ειδικά οι νέοι που της έχουν εναποθέσει χρόνο, χρήμα και ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο, μπορούν να της στείλουν ένα μήνυμα ότι την απορρίπτουν, γιατί κακά τα ψέματα αυτά τα κόμματα είναι παράγωγα της άρρωστης μεταπολιτευτικής πολιτικής μας ζωής όσο και το ΠΑΣΟΚ με τη Νέα Δημοκρατία. Στην συνέχεια, μια προσωπικότητα όπως ο Δημαράς θα μπορούσε να ηγηθεί μιας ώριμης πρότασης για μια «κυβερνώσα αριστερά», σύνθημα του Παπουτσή στις εσωκομματικές του ΠΑΣΟΚ (όπου και ηττήθηκε παταγωδώς).

Το ζήτημα είναι να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να αναθέσουμε την προοδευτική πολιτική σε ένα ΚΚΕ που είναι πιο συντηρητικό και από τον Καρατζαφέρη σε ορισμένα ζητήματα και σε πρόσωπα τα οποία επιλέγουν να αντιμάχονται σε όρους Εμφυλίου. Είναι ένα πράγμα να μην ξεχνάμε τις διώξεις που υπέστη ο πολιτικός χώρος στα χρόνια που η Ελλάδα δεν είχε δημοκρατία και ένα άλλο να προσπαθούμε να φανταζόμαστε ότι η χώρα είναι ακόμα σε εκείνη την κατάσταση. Και αν συμφωνεί κανείς με μια αριστερή προσέγγιση στην πολιτική, τότε ειδικά αυτές τις μέρες χρειάζεται μια σοβαρή πρόταση που θα βγάλει την Ελλάδα από την κρίση χωρίς να την πληρώσουν αυτοί που ίσως δεν φταίνε ή που σίγουρα δεν έχουν να τα πληρώσουν.