Ό,τι νά'ναι...

Το Β5 πλησιάζει στη στάση μου. Έχω ήδη απορροφηθεί από το βιβλίο που διαβάζω και κατεβαίνοντας από το λεωφορείο αποφασίζω να κάτσω στο παγκάκι της στάσης για να διαβάσω τις 10-15 σελίδες που μου έμεναν. Η ιστορία του Γιάλομ είχε να κάνει με έναν ψυχοθεραπευτή που έχει έναν πελάτη ο οποίος (αφού έκανε το φανταστικότερο one night stand της παγκόσμιας λογοτεχνίας) είδε έναν τρομερό εφιάλτη και εγκατέλειψε το αμόρε του στα κρύα του λουτρού.


Ενώ διάβαζα το βιβλίο, πολύς κόσμος κατέβαινε το δρόμο μου αφήνοντας τις παρακείμενες καφετέριες για να πάει για ύπνο. Σε κάποια στιγμή πρόσεξα δύο ανθρώπους να με κοιτάζουν πολύ περίεργα μέσα από το τζάμι ενός Ford. Βάζουν όπισθεν, σταματούν μπροστά στη στάση και κατεβάζουν το παράθυρο.

"Αστυνομία. Τι κάνεις εκεί; Σπίτι δεν έχεις;" ρωτάει ο συνοδηγός με ένα απόλυτα απορημένο βλέμμα.

Προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι διαβάζω ένα βιβλίο, ότι κοντεύω να το τελειώσω, ότι μ'αρέσει να κάνω ένα-δύο τσιγάρα στο δρόμο πριν γυρίσω σπίτι, ότι τρέχω όλη μέρα και δικαιούμαι λίγη ξεκούραση...

"Ταυτότητα έχεις πάνω σου;" ρωτάει με εμφανή περιφρόνηση για το περίεργο χόμπι μου. Άκου εκεί διάβασμα στην ύπαιθρο...

Του δίνω τη ταυτότητα. "Μοσ..." λέει για να δει αν ξέρω και το υπόλοιπο επίθετό μου. Επόμενη ερώτηση παγίδα, που γεννήθηκα. Πέρασα το μάθημα με άριστα.

"Δεν σ'αρέσει να πας στη ζέστα του σπιτιού σου; Ν'ανάψεις τη σομπίτσα σου, ν'αράξεις να διαβάσεις στο σαλόνι σου; Τέλος πάντων, να προσέχεις, συμβαίνουν περίεργα πράγματα στο δρόμο."

"Αφού μας προστατεύετε εσείς" λέω με μια βαριά δόση ειρωνίας καθώς το αυτοκίνητο χάθηκε στην κατηφόρα. Έκατσα πάλι στο παγκάκι και συνέχισα το διάβασμα. Αφού τελείωσε η ιστορία με τον ψυχοθεραπευτή (αφού έκανε και αυτός το one-night-stand του βρίσκοντας την ίδια κοπέλα) να τα βρίσκει με την κακιά Ούγγρικη γάτα του εφιάλτη και να δίνουν ραντεβού στην 9η ζωή της γάτας στην Καλιφόρνια, αποφασίζω να πάω επιτέλους σπίτι.

"Ό,τι νά'ναι" είπα από μέσα μου και άνοιξα την πόρτα. Να μπω στο σπίτι με τη ζέστα που δεν με ρωτάει κανένας τι γυρεύω εκεί 12:30 το βράδυ. Εκτός από τον εαυτό μου ίσως...