Τα παιχνίδια ρόλων (RPG επί το ελληνικότερον) δεν είναι κάτι καινούργιο. Είναι σχεδόν όσο παλιός είμαι και εγώ, τα θυμάμαι περίπου από τότε που ανακάλυπτα την χαρά παιχνιδιών που δεν μπορείς να αγοράσεις από το Jumbo. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα, ή μάλλον μια από τις πρώτες σειρές τέτοιων παιχνιδιών: το Final Fantasy.
Ένας φίλος είχε βρει το 7ο παιχνίδι της σειράς, εννοείται αντεγραμμένο από τον καλό πειρατή του εμπορικού της Αγίας, και το Playstation πήρε φωτιά. Χαμένα 8ωρα μπροστά από την τηλεόραση για να ανεβάσουμε επίπεδα τον χαρακτήρα μας, έναν ξανθομπάμπουρα ονόματι Cloud. Όνομα για άνθρωπο...
Στο παιχνίδι και μια κοπέλα, ξανθούλα, νόστιμη με γαλανά μάτια, ονόματι Aeris. Σε κάποια φάση, την βλέπουμε να πεθαίνει. Δώσ’του κλάμα που χάσαμε την Aeris, λες και πέθανε το καναρίνι μας – ή η ίδια μας η γκόμενα. Δώσ’του μίσος μετά να φάμε τον κακό, τον Sephiroth, τον αλήτη που μας έκαψε το χωριό. Και στο τέλος, μετά από τις άπειρες ώρες παιχνιδιού, τον τρώμε. Και το παιχνίδι τελειώνει. Και οι ζωές μας συνεχίζονται.
Μετά τα ίδια με το 8. Η κοπέλα εκεί λεγότανε Rinoa. Πιο εύηχο από το Aeris, ενώ το Playstation 2 μπορούσε να σου δώσει πιο όμορφα γραφικά – άρα και μεγαλύτερο το κόλλημα η Rinoa. Η φουκαριάρα από το σχολείο είχε καταχωρηθεί στο κινητό μου ως Rinoa – και δεν το έμαθε ποτέ, όπως και το ότι είχα το τηλέφωνό της, αλλά shit happens – και το καλύτερο είναι ότι η Rinoa δεν πέθανε ποτέ. Στο τέλος φιλιέται με τον χαρακτήρα σου (έναν άλλον φλώρο ονόματι Squall) και εσύ ένιωθες τους οργασμούς που ένιωθαν οι πασάδες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Όμως, μετά η ζωή συνεχιζόταν. Κανένας δεν σε φώναζε στο δρόμο Cloud ή Squall ή οτιδήποτε άλλο. Το κάψιμο ήταν ανάμεσα σε εσένα και την οθόνη σου, ο έρωτάς σου για τα pixels με τα ωραία μάτια ήταν μυστικός και το παιχνίδι τελείωνε όταν δεν χώραγε άλλη πλοκή στα 4 CD που χώραγαν στην κασετίνα της Squaresoft.
Κάποτε λοιπόν το RPG ήταν παιχνίδι ρόλων, υπό την έννοια ότι είχες έναν χαρακτήρα με αρχή και τέλος, με έναν μοναδικό σκοπό και εγγυημένες γύρω στις 40 ώρες παιχνιδιού.
2005 λοιπόν. Η σειρά Warcraft (παιχνίδια στρατηγικής, κάτι σαν το Age of Empires) ανακοινώνει την κυκλοφορία ενός MMORPG, σε ελεύθερη μετάφραση ενός μαζικού online παιχνιδιού ρόλων για πολλά άτομα. Πάρα πολλά: γύρω στους 2,5 εκατομμύρια ανθρώπους έχουν λογαριασμό σε αυτό το παιχνίδι. Εδώ αντιγραφή δεν παίζει: για να μπορέσεις να μπεις στο παιχνίδι πρέπει να πληρώσεις μια συνδρομή κοντά στα 13 ευρώ το μήνα.
Το σενάριο σχετικά απλό: έχεις έναν χαρακτήρα (μάγο, μαχητή, παπά, διάκο, ό,τι νά’ναι), προσπαθείς να ανεβείς επίπεδα, συμμετέχεις σε ομάδες με αρχηγούς, υπαρχηγούς και αποστολές και άλλα πολλά. Ο στόχος;
Εχμ...
Το ευφυές επιχειρηματικό σχέδιο πίσω από το MMORPG είναι ακριβώς αυτός. Δεν υπάρχει στόχος ή τέλος σε αυτά τα παιχνίδια. Όταν μπορούν όλοι πάνω-κάτω να σκοτώσουν τον «μεγάλο κακό» του παιχνιδιού, τσουπ, έρχεται μια αναβάθμιση και μια νέα δωδεκάδα κακών. Όταν κάποια ράτσα (π.χ. μάγοι) χάνει συνέχεια από μια άλλη, τσουπ, δεύτερη αναβάθμιση με αναβαθμίσεις για τους μάγους. Και το γαϊτανάκι συνεχίζεται μέχρι να βαρεθεί η Vivendi (μαμά εταιρεία) να βγάζει λεφτά. Δύσκολο.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι αυτό. Περπατάς στην Αγίου Ιωάννου (την Friedrichstraβe της Αγίας Παρασκευής) και ακούς να φωνάζει ο ένας τον άλλον με κάτι ονόματα που σε κάνουν να νομίζεις ότι βρέθηκες ξαφνικά στην Ιρλανδία του 15ου αιώνα. Τα ελληνορθόδοξα ονόματα που τους έδωσαν οι γονείς τους ξεγραμμένα από καιρό. Μην σου πω ότι δεν μπαίνουν καν στον κόπο να τα μνημονεύσουν πλέον στην συνηθισμένη διαδικασία κοινωνικοποίησής τους.
Πας στο Everest και ακούς τα τραπέζια να συζητάνε για έναν τύπο ονόματι Ragnaros που έριξε κάτι “imba” (ναι, μέχρι και τα αγγλικά μπορούν να υποστούν βιασμό) boots ή pants (τελικά, γκόμενες και άντρες πάντα για ρούχα θα μιλάνε, τελεία και παύλα) και για τον μαλέφρα που ξόδεψε 800 G (όχι γραμμάρια πονηροί) για να αγοράσει ένα άλογο (όσο καλύτερο το άλογο, τόσο πιο μούρη είσαι).
Μπαίνεις σε ένα internet cafι και βλέπεις στην παράταξη ανθρώπους μπροστά στις οθόνες να πατάνε επίμονα το space να κάνουν τον χαρακτήρα τους να χοροπηδάει. Με πρόχειρους υπολογισμούς, πολλοί από αυτούς έχουν σπαταλήσει 2 ή 3 (ή και περισσότερους) μήνες από τον τελευταίο χρόνο της ζωής τους όχι σαν Κώστας (λέμε τώρα) αλλά σαν Dalaras (λέεεεμε τώρα) μέσα στο παιχνίδι. Και κάθε φορά που πήγαν να βαρεθούν, τσουπ, η αναβάθμιση που λέγαμε. Και δώσ’του συνεχώς να κυνηγάνε κάτι καινούργιο. Και η λίστα με τα αντικείμενα που μπορούν να πάρουν να μην τελειώνει ποτέ.
Ακούς και την τυχαία ιστορία του Κορεάτη/Κινέζου ... που πέθανε πάνω στο πληκτρολόγιο περιμένοντας να ξεκινήσει μια επιδρομή. Μετά για τον άλλον που σκότωσε τον κολλητό του επειδή του έπαιξε μια τσατσιά με ένα αντικείμενο. Και στο τέλος έναν σπαραγμό του τύπου «δεν κάνω τίποτα με τη ζωή μου, καίγομαι όλη μέρα, πρέπει να το κόψω».
Ένα άλλο «καλό» με αυτό το παιχνίδι είναι το ότι δεν είναι πια επιλογή σου το πότε θα παίξεις. Σου λέει ο αρχηγός σου να είσαι μέσα στις 7 η ώρα. Τι κι αν θες να δεις την κοπέλα σου, τι κι αν η μάνα σου θέλει βοήθεια στο σούπερ μάρκετ (μην τυχόν και πάρει τίποτα που δεν είναι Champion Μαρινόπουλος και πληρώσει μισό ευρώ παραπάνω,)σ ο αρχηγός είναι αρχηγός και αν δεν είσαι μέσα στις 7 μπορεί το καθίκι που έχει 300 πόντους λιγότερους από εσένα να πάρει πρώτος τα παντελόνια και να μείνεις με την πράσινη βράκα.
Και προφανώς αν δεν φύγει το 8ωρο την ημέρα τότε απλά δεν υπάρχει και κανένα νόημα να παίξεις εξ’αρχής, αφού δεν υπάρχει περίπτωση να συναγωνιστείς τον χωρίς ζωή καμένο Φινλανδό που δεν έχει ζώσα ψυχή στην ηλικία του σε ακτίνα 150 χιλιομέτρων στα χάιλαντς της Λαπωνίας και κάθεται όλη μέρα και όλη νύχτα μπροστά στον υπολογιστή του.
Πλέον αυτά τα παιχνίδια έχουν σταματήσει να είναι απλά σκότωμα χρόνου. Κάποιοι το έχουν βαφτίσει «επάγγελμα», κάποιοι όμως (οι περισσότεροι) το χρησιμοποιούν για να καλύψουν τα προφανή τους κοινωνικά κενά. Γυναίκες και άντρες συχνάζουν στον ψεύτικο κόσμο, δημιουργώντας μια νέα ταυτότητα όπου σημασία δεν έχουν τα παραπάνω κιλά ή τα ευρώ αλλά τα G και το τι παντελόνι φοράς (κόλλημα με τα παντελόνια).
Είπα ευρώ; Ναι. Υπάρχουν και οι έξυπνοι που πουλάνε G (η χρηματική μονάδα του παιχνιδιού) σε διάφορα sites άντι σεβαστής αμοιβής. Τα 1500 G κάνουν γύρω στα 65 ευρώ σε ένα site που κοιτούσα. Άρα η ταξική ανισότητα δεν άφησε στην απ’έξω ούτε τον ιδεατό κόσμο του World of Warcraft, όποιος έχει τα λεφτά μπορεί απλά να παρακάμψει το βαρύ κάψιμο και να αποκτήσει με 2 κλικ τα λεφτά που οι άλλοι χρειάζεται να καθαρίσουν χιλιάδες τερατάκια για να τα κερδίσουν.
Αν στο τέλος βαρεθεί κάποιος από όλους αυτούς τον χαρακτήρα του, υπάρχει και η απλούστερη λύση: να τον πουλήσει σε έναν άλλον wannabe καμμένο για 300 ή 400 κτλ ευρώ. Ο Φάουστ online.
Γαμώτο, τι ωραίο που είναι το Final Fantasy σκέφτηκα. Και τότε διάβασα την ανακοίνωση για το νέο MMORPG της σειράς Final Fantasy.
Ξενέρωσα. Πάω να παίξω το ποδοσφαιράκι που διαρκεί 5 λεπτά. Κι ας με φωνάζουν Μαραντόνα στο δρόμο, δεν με χάλασε. Cheers.
ΥΓ: Όλη η αλήθεια συνοψίζεται στην υπερατάκα αστυνομικού διοικητή κάπου στην Αθήνα: «δεν γαμιέται, από το να αλητεύουν στις πλατείες, καλύτερα είναι στα νετ καφέ»
ΥΓ2: Η τελευταία γενιά που ήξερε τι είναι η αμπάριζα και το κυνηγητό πάτησε ήδη τα 20. Αν και το World of Warcraft έχει κάτι που μοιάζει με αμπάριζα. Έλεος.
