Ένα από τα (πολλά) ωραία που παρουσίασε ο Θέμος τη Τρίτη το βράδυ. Είμαστε στην εκπομπή του Τέρενς Κουίκ στο Star και βλέπουμε ένα από τα τυπικά βίντεο που προβάλλει το Star για την Eurovision.
Στο video η δημοσιογράφος δεσποινίς Σουλιώτη λέει για την Άννα Βίσση: «...με επαρχιώτικο σταριλίκι δεν κερδίζεις την Eurovision.» Στη συνέχεια του video βλέπουμε ξαφνικά τον Τέρενς Κουίκ (άραγε πάλι στο γαλάζιο ψηφοδέλτιο του Ψυχικού θα τον δούμε) να κουνάει τα χέρια του σαν τον Βορεάδη όταν ακύρωνε τα καλάθια του Ολυμπιακού στη σειρά με το Μαρούσι και να φωνάζει «απαράδεκτο, απαράδεκτο!» ενοχλημένος για τα όσα αισχρά άκουγε για την νεότευκτη εθνική μας σταρ.
«Είναι δυνατόν; Επαρχιώτικο σταριλίκι για την Άννα Βίσση; Και μην μου λες εμένα για τη Σουλιώτη, εγώ την έφερα στο Star!» φώναζε στην (πολυαγαπημένη του αν ισχύει τα όσα γράφει ο Περρής στον Πρωταθλητή) συμπαρουσιάστριά του.
Πρώτον, πόσο αστείο είναι να βγαίνει στον αέρα ένα τέτοιο βίντεο με τόσο χοντρή κριτική εναντίον ενός προσώπου και ενός γεγονότος και να μην το ξέρει ο παρουσιαστής της εκπομπής, αυτός που θα επωμιστεί δηλαδή το βάρος της γνώμης της Σουλιώτη και της κάθε Σουλιώτη που πληρώνεται με το στομφόμετρο; Πολύ.
Δεύτερον, ας πούμε ότι δεν κόπηκε ποτέ το βίντεο στον αέρα. Δηλαδή στη Eurovision τι πουλήσαμε ακριβώς; Σόου; Μπαλέτο; Μπούτια; Όχι, πήγαμε να πουλήσουμε ένα καλό τραγούδι με μια πολύ καλή (ίσως την καλύτερη του φετινού διαγωνισμού) φωνή. ΕΤΣΙ δεν κερδίζουμε με τίποτα. Δεν είναι επαρχιώτικο σταριλίκι. Είναι η επαρχιώτικη νοοτροπία με την οποία αντιμετωπίζουμε αυτόν τον διαγωνισμό.
Κατεβάζει η Φινλανδία (με αρκετή δόση χιούμορ) ένα μάτσο τέρατα και το σηκώνει. Στέλνει η Λιθουανία 5 κάφρους και βγαίνει έκτη. Και εμείς στέλνουμε την μεγαλύτερη σταρ που μπρούμε να βρούμε εντός συνόρων και παίρνουμε τα 128 με άριστα το 292.
Και κάθε χρόνο τα ίδια. Τώρα το γιατί κερδίσαμε με την Παπαρίζου είναι άλλη ιστορία. Η κοπέλα είχε σόου πάνω στη σκηνή, είχε 3 λεπτά και τα χρησιμοποίησε έτσι ώστε να καρφωθεί στις φαντασιώσεις των Ευρωπαίων για 3 χρόνια και εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το momentum που είχε εκείνη την περίοδο η χώρα μας στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Του χρόνου εύχομαι και ελπίζω να ακολουθήσουμε τις άλλες χώρες και να στείλουμε είτε κάποιο ταλέντο (που θα θέλει να διαγωνιστεί όχι για να προωθήσει μια ήδη υπερεπιτυχημένη καριέρα αλλά για να κάνει το κομμάτι του και να μπει στον χάρτη) είτε κάποιο σόου το οποίο θα συνδυάζει παραδοσιακό ελληνικό στοιχείο αγκαζέ με κάτι πιασιάρικο. Έτσι θα ξεκολλήσουμε το μυαλό του μέσου Έλληνα από την λανθασμένη οπτική γωνία με την οποία βλέπει ένα 4ωρο σόου που πιο πολύ σημασία έχει ως σύμβολο της ευρωπαϊκής ραδιοτηλεοπτικής ένωσης EBU/UER παρά ως διαγωνισμός χωρών ή τραγουδιών.
Αν και την βλέπω τη δουλειά στην ΕΡΤ να μυρίζονται ότι του χρόνου είναι η χρονιά της ροκιάς, να ξαναενώσουμε (για 1500η φορά) τους Πυξ Λαξ, να βρούμε το τρίδυμο Παπακωνσταντίνου - Μαχαιρίτσα – Τσακνή, να βάλουμε και τον Ανδρέα Μικρούτσικο να παίζει ηλεκτρική κιθάρα... και στο τέλος να κερδίσει η Αρμενία με κανένα τσιφτετέλι. Γουστάρω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου