Το είπε και το έκανε ο συμπαθέστατος συμπατριώτης Julian Assange και έβγαλε στην φόρα λίγα από τα κλεμμένα τηλεγραφήματα ανάμεσα στους διπλωμάτες της υπερδύναμης. Μέχρι στιγμής, τίποτα το απολύτως συνταρακτικό: η Κίνα βαρέθηκε να κάνει τον τραμπούκο της Βόρειας Κορέας (σαν τους φουσκωτούς που σιχάθηκαν να ακολουθούν παντού τον κοντό, γλοιώδη τύπο που ουρλιάζει συνέχεια και φτύνει τους πάντες), οι διπλωμάτες έχουν άποψη για αυτούς που συναντώνται, τα μέλη της Βρετανικής βασιλικής οικογένειας είναι κάφροι που βρίζουν (αφού έχουν Έλληνα μπαμπά, ντε) και οι πετρελαιούχες Αραβικές χώρες φοβούνται ότι ένα ισχυρό Ιράν μπορεί να κάνει τους πολίτες τους να αμφισβητήσουν το σωστό και το λάθος όπως αυτή τη στιγμή ισχύει στη Μέση Ανατολή.
Βέβαια, αλλού είναι το συνταρακτικό - στο γεγονός ότι εμείς, το φιλοθεάμον κοινό εκτός των κλειστών πορτών των διαβουλεύσεων, των συναντήσεων και της μίζας, για πρώτη φορά απολαμβάνουμε το πραγματικό πρόσωπο της διπλωματίας, που είναι κάπου ανάμεσα στον Philby και την Gossip Girl. Βεβαίως, και τα ελληνικά τηλεγραφήματα να είχαμε, ένας Θεός ξέρει τι θα ανακαλύπταμε για την άποψη των Ελλήνων διπλωματών στην Άγκυρα για τον Ερντογάν, την καθημερινότητα της κοπέλας που μου έβγαλε το επείγον προσωρινό διαβατήριο στην Λιουμπλιάνα, τον αγώνα που καταβάλει νυχθημερόν για τα συμφέροντα της χώρας μας ο πρέσβης μας στην Νότιο Αφρική.
Όπως και να έχει, οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο έχουν σπεύσει να καταδικάσουν τη διαρροή, επειδή ξέρουν ότι αυτό το ξεγύμνωμα θα είχε τις ίδιες συνέπειες πάνω τους. Έχοντας ξεπεράσει την εποχή που οι χώρες υπέγραφαν μυστικά σύμφωνα μεταξύ τους που κάποτε διαμελίζανε κράτη (βλέπε Πολωνία) ή επιβάλλανε επαχθείς οικονομικούς και πολιτικούς όρους στους πρόσφατα αναγνωρισμένους ως ίσους και ανθρώπους Αφρικανούς, τώρα μπορεί να καταλήξουμε και στην εποχή που το διπλωματικό σώμα της εκάστοτε δημοκρατίας θα δίνει λογαριασμό όχι μόνο στους άμεσα προϊστάμενούς του, αλλά και στο υπέρτατο αφεντικό του. Εσένα.
Και έτσι, θα μπορέσουμε επιτέλους να μάθουμε για τους Έλληνες διπλωμάτες που συντηρούν το παραμύθι του Μακεδονικού αγώνα ενώ στα πηγαδάκια τους (και ορθώς) γίνονται λογικοί και ξεχνάνε τις αλυτρωτικές μας κορώνες, για τα πέτρινα χρόνια που κάναμε πλάτες στον Μιλόσεβιτς και το άθλιο καθεστώς του, για σήμερα που προσπαθούμε να το παίξουμε υπεύθυνη δύναμη στα Βαλκάνια με το να μην έχουμε επίσημη άποψη για το οτιδήποτε - εκτός από την ατζέντα 2014, που είναι τόσο απίθανη όσο και το να υλοποιηθεί το προεκλογικό πρόγραμμα οποιουδήποτε κόμματος στην Ελλάδα.
Ως τότε, αναζητείται ο Έλληνας Julian Assange που θα κλέψει το μονοπώλιο των ελληνικών ΜΜΕ και του εκάστοτε Γκιόλια και θα κάνει το όνειρο της διαφάνειας πραγματικότητα και στην ψωροκώσταινα.
